Generatie 36 (voorovergrootouders)
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Reginbert Graaf Van Midden Friesland (zie 30722736210).
61445472422 Lodewijk II De Stamelaar van Aquitanie, geboren op maandag 1 november 846. Lodewijk is overleden op vrijdag 10 april 879 in Compiègne, 32 jaar oud. Hij is begraven in In het klooster van Notre Dame te Compiègne.
Kroning van Lodewijk II de Stamelaar (rechts); zijn stiefmoeder Richildis van Provence (links) reikt rijkszwaard en scepter aan.
Notitie bij Lodewijk: Jeugd
Lodewijk was een zoon van Karel de Kale en Ermentrudis van Orléans. Hij was zwak en ziekelijk, en hield van vrede en rechtvaardigheid. Doordat hij stotterde had hij veel moeite om serieus genomen te worden als toekomstige koning. Ook had hij een slechte verstandhouding met zijn vader, die weigerde om hem een functie met werkelijke inhoud te geven.
In 856 werd hij verloofd met een dochter van Erispoë en werd hij formeel benoemd tot onderkoning van Neustrië en graaf van Le Mans. Na een opstand in Bretagne werd de verloving echter verbroken en moest Lodewijk naar het hof van zijn vader vluchten.In 861 moest hij het hof van zijn vader juist ontvluchten omdat hij zijn zuster Judith had geholpen weg te lopen met de latere Boudewijn I van Vlaanderen. Het volgende jaar begon Lodewijk een opstand tegen zijn vader met hulp van de Neustrische adel. Ook trouwde hij in 862 met zijn eerste vrouw, tegen de wil van zijn vader. Later in 862 verzoenden Lodewijk en Karel zich, en Lodewijk werd benoemd tot gouverneur van Neustrië en graaf van Meaux. In 867 werd hij benoemd tot koning van Aquitanië maar veel van zijn bevoegdheden worden door zijn vader aan andere edelen gegeven. In 875 trouwde Lodewijk onder druk van zijn vader opnieuw, maar verstootte zijn eerste vrouw pas in 876-877.
Koning
Na het overlijden van zijn vader in 877 gaf Lodewijk grote bezittingen weg aan de adel om zijn positie te verzekeren. Er ontstond bijna een burgeroorlog toen het leger dat uit Italië terugkeerde merkte wat het was misgelopen. Na bemiddeling door aartsbisschop Hincmar van Reims werd Lodewijk op 8 december door hem gekroond te Compiègne. De kroning werd op 8 september 878 herhaald door paus Johannes VIII te Troyes, die echter weigerde om Lodewijks tweede vrouw te kronen omdat hij hun huwelijk als ongeldig beschouwde. De kinderen uit het tweede huwelijk werden (in ieder geval door de kerk) lange tijd als onwettig beschouwd.
Tijdens een samenkomst met zijn neef Lodewijk de Jonge van Oost-Francië tekende Lodewijk het verdrag van Meersen te Voeren (Fr: Fourons) op 1 november 878 en bereidde (voordat een verdergaande samenwerking met de overige Karolingische vorsten werd bereikt) een veldtocht voor tegen de Vikingen aan de Loire en het opstandige zuiden van zijn rijk. Lodewijk moest echter ziek terugkeren naar Compiègne. Hij overleed te Compiègne op Goede Vrijdag 10 april 879 en werd op 11 april aldaar begraven in het klooster van Notre-Dame.
Lodewijk werd opgevolgd door zijn twee oudste zoons uit zijn eerste huwelijk.
Lodewijk trouwde (2) met Adelheid van Parijs (853-901), zie 61445474577. Lodewijk was een zoon van Karel de Kale en Ermentrudis van Orléans. Hij was zwak en ziekelijk, en hield van vrede en rechtvaardigheid. Doordat hij stotterde had hij veel moeite om serieus genomen te worden als toekomstige koning. Ook had hij een slechte verstandhouding met zijn vader, die weigerde om hem een functie met werkelijke inhoud te geven.
In 856 werd hij verloofd met een dochter van Erispoë en werd hij formeel benoemd tot onderkoning van Neustrië en graaf van Le Mans. Na een opstand in Bretagne werd de verloving echter verbroken en moest Lodewijk naar het hof van zijn vader vluchten.In 861 moest hij het hof van zijn vader juist ontvluchten omdat hij zijn zuster Judith had geholpen weg te lopen met de latere Boudewijn I van Vlaanderen. Het volgende jaar begon Lodewijk een opstand tegen zijn vader met hulp van de Neustrische adel. Ook trouwde hij in 862 met zijn eerste vrouw, tegen de wil van zijn vader. Later in 862 verzoenden Lodewijk en Karel zich, en Lodewijk werd benoemd tot gouverneur van Neustrië en graaf van Meaux. In 867 werd hij benoemd tot koning van Aquitanië maar veel van zijn bevoegdheden worden door zijn vader aan andere edelen gegeven. In 875 trouwde Lodewijk onder druk van zijn vader opnieuw, maar verstootte zijn eerste vrouw pas in 876-877.
paus Johannes VIII te Troyes
Koning
Na het overlijden van zijn vader in 877 gaf Lodewijk grote bezittingen weg aan de adel om zijn positie te verzekeren. Er ontstond bijna een burgeroorlog toen het leger dat uit Italië terugkeerde merkte wat het was misgelopen. Na bemiddeling door aartsbisschop Hincmar van Reims werd Lodewijk op 8 december door hem gekroond te Compiègne. De kroning werd op 8 september 878 herhaald door paus Johannes VIII te Troyes, die echter weigerde om Lodewijks tweede vrouw te kronen omdat hij hun huwelijk als ongeldig beschouwde. De kinderen uit het tweede huwelijk werden (in ieder geval door de kerk) lange tijd als onwettig beschouwd.
Tijdens een samenkomst met zijn neef Lodewijk de Jonge van Oost-Francië tekende Lodewijk het verdrag van Meersen te Voeren (Fr: Fourons) op 1 november 878 en bereidde (voordat een verdergaande samenwerking met de overige Karolingische vorsten werd bereikt) een veldtocht voor tegen de Vikingen aan de Loire en het opstandige zuiden van zijn rijk. Lodewijk moest echter ziek terugkeren naar Compiègne. Hij overleed te Compiègne op Goede Vrijdag 10 april 879 en werd op 11 april aldaar begraven in het klooster van Notre-Dame.
Lodewijk werd opgevolgd door zijn twee oudste zoons uit zijn eerste huwelijk.
Hij trouwde (1) met Ansgardis van Bourgondië (zie 61445472423 hieronder).
Notitie bij het huwelijk van Lodewijk en Ansgardis: Huwelijken en kinderen
Lodewijk II huwde op 1 maart 862 met Ansgardis van Bourgondië (ca. 840 - 2 november 880/882), een dochter van Graaf Harduin. Uit dit huwelijk werden geboren:
Lodewijk III der Franken (ca. 863 – 5 augustus 882)
Carloman der Franken (ca. 867 – 6 december 884)
Gisela der Franken (ca. 870 - 12 december 884), gehuwd met Robert van Troyes
Hildegard (ovl. na 896)
Omstreeks 875 huwde Lodewijk II met Adelheid van Parijs (853 – ca. 10 november 901) (dochter van Paltsgraaf Adalhard). Uit dit huwelijk werden geboren:
Irmtrud der Franken, (ca. 877 - ca. 910)
Karel III ’de Eenvoudige’ van West Francië (17 september 879 – Péronne, 7 oktober 929), dus na de dood van zijn vader geboren, gehuwd met Eadgifu van Engeland, dochter van Edward de Oudere
Lodewijk II huwde op 1 maart 862 met Ansgardis van Bourgondië (ca. 840 - 2 november 880/882), een dochter van Graaf Harduin. Uit dit huwelijk werden geboren:
Lodewijk III der Franken (ca. 863 – 5 augustus 882)
Carloman der Franken (ca. 867 – 6 december 884)
Gisela der Franken (ca. 870 - 12 december 884), gehuwd met Robert van Troyes
Hildegard (ovl. na 896)
Omstreeks 875 huwde Lodewijk II met Adelheid van Parijs (853 – ca. 10 november 901) (dochter van Paltsgraaf Adalhard). Uit dit huwelijk werden geboren:
Irmtrud der Franken, (ca. 877 - ca. 910)
Karel III ’de Eenvoudige’ van West Francië (17 september 879 – Péronne, 7 oktober 929), dus na de dood van zijn vader geboren, gehuwd met Eadgifu van Engeland, dochter van Edward de Oudere
61445472423 Ansgardis van Bourgondië, geboren omstreeks 840. Ansgardis is overleden omstreeks donderdag 2 november 881, ongeveer 41 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Irmtrud der Franken, geboren omstreeks 877 (zie 30722736211).
61445474576 Lodewijk Ii De Stamelaar van Aquitanie
Hij trouwde (2) met
61445474577 Adelheid van Parijs, geboren in 853. Adelheid is overleden op dinsdag 10 november 901, 47 of 48 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Karel Alexander de Eenvoudige, geboren op donderdag 17 september 879 (zie 30722737288).
61445474580 Otto I De Illustere Van Saksen, geboren omstreeks 850. Otto is overleden op maandag 30 november 912, ongeveer 62 jaar oud. Hij is begraven in kloosterkerk van Gandersheim.
Notitie bij Otto: Hij legde de basis voor de macht van de Ottonen.
Otto was een zoon van Liudolf van Saksen en van Oda van Billung. In 877 was hij graaf van de Thüringgau. In 880 volgde hij zijn broer Bruno op, die was gesneuveld tegen de Denen, als hertog van Saksen. Daarmee was hij de eerste die Saksen als erfopvolger bestuurde. Hij had uitstekende relaties met de verschillende koningen en verkreeg zo steeds grotere bevoegdheden en regeerde uiteindelijk praktisch als een zelfstandig vorst in Saksen. Hij was Arnulf van Karinthië zeer behulpzaam bij diens Italiaanse krijgstochten en werd volgens sommige bronnen in dat jaar tot stadhouder van Milaan benoemd. Otto werd ook de opvoeder van Arnulfs zoon Lodewijk IV.
In 897 verwierf Otto nog het graafschap Eichsfeld. In 898 woonde hij de landdag van koning Zwentibold bij in Aken. En het jaar daarna steunde hij de mislukte oorlog van koning Arnulf tegen de Slaven. Daarna onderwierp hij op eigen kracht de aangrenzende Slavische stammen en legde hun een schatting op, en sloeg aanvallen van de Hongaren af. De invallen van de Hongaren leidden ertoe dat steeds meer Saksische en Thüringse edelen zich onder zijn bescherming stelden. In 908 werd Otto voogd van Hersfeld. In dat zelfde jaar nam hij ook de eigendommen van de overleden markgraaf Burkhart van Thüringen in bezit, zonder daarover zelfs maar met het hof van de koning te overleggen.
Nadat Lodewijk IV in 911 zonder erfgenaam overleed, werd aan Otto de koningskroon aangeboden maar hij weigerde wegens zijn leeftijd. In plaats daarvan steunde hij de kandidatuur van Koenraad I van Franken.
Otto was een zoon van Liudolf van Saksen en van Oda van Billung. In 877 was hij graaf van de Thüringgau. In 880 volgde hij zijn broer Bruno op, die was gesneuveld tegen de Denen, als hertog van Saksen. Daarmee was hij de eerste die Saksen als erfopvolger bestuurde. Hij had uitstekende relaties met de verschillende koningen en verkreeg zo steeds grotere bevoegdheden en regeerde uiteindelijk praktisch als een zelfstandig vorst in Saksen. Hij was Arnulf van Karinthië zeer behulpzaam bij diens Italiaanse krijgstochten en werd volgens sommige bronnen in dat jaar tot stadhouder van Milaan benoemd. Otto werd ook de opvoeder van Arnulfs zoon Lodewijk IV.
In 897 verwierf Otto nog het graafschap Eichsfeld. In 898 woonde hij de landdag van koning Zwentibold bij in Aken. En het jaar daarna steunde hij de mislukte oorlog van koning Arnulf tegen de Slaven. Daarna onderwierp hij op eigen kracht de aangrenzende Slavische stammen en legde hun een schatting op, en sloeg aanvallen van de Hongaren af. De invallen van de Hongaren leidden ertoe dat steeds meer Saksische en Thüringse edelen zich onder zijn bescherming stelden. In 908 werd Otto voogd van Hersfeld. In dat zelfde jaar nam hij ook de eigendommen van de overleden markgraaf Burkhart van Thüringen in bezit, zonder daarover zelfs maar met het hof van de koning te overleggen.
Nadat Lodewijk IV in 911 zonder erfgenaam overleed, werd aan Otto de koningskroon aangeboden maar hij weigerde wegens zijn leeftijd. In plaats daarvan steunde hij de kandidatuur van Koenraad I van Franken.
Heerlijkheid:
| hertog van hertogdom Saksen |
Hij trouwde met
61445474581 Hedwig van Babenberg, geboren omstreeks 856. Hedwig is overleden op zaterdag 24 december 903, ongeveer 47 jaar oud.
Notitie bij Hedwig: mogelijk onbekende dochter (ca. 870) , gehuwd met graaf Ekkehard, grootouders van abt Burkhard van Sankt-Gallen
Thankmar, overleden voor Otto
Liudolf, overleden voor Otto, vader van Ekkehard, van hem stammen een aantal markgraven van Meißen af.
Barbara, gehuwd met Hendrik, de stamvader der Oostenrijkse markgraven (volgens andere bronnen de vader van Otto’s echtgenote)
Oda (ca. 884 - 2 juli na 952), gehuwd (Worms, 897) met koning Zwentibold, (900) Gerhard van de Metzgau en met (na 910) Eberhard van de Oberlahngau. Zij overleefde al haar echtgenoten die allen in een veldslag om het leven kwamen.
Liutgard, 919-923 abdis van Gandersheim
mogelijk Irminburg, (ovl. voor 936), gehuwd met Siegfried, zoon van markgraaf Thietmar van Meißen.
Thankmar, overleden voor Otto
Liudolf, overleden voor Otto, vader van Ekkehard, van hem stammen een aantal markgraven van Meißen af.
Barbara, gehuwd met Hendrik, de stamvader der Oostenrijkse markgraven (volgens andere bronnen de vader van Otto’s echtgenote)
Oda (ca. 884 - 2 juli na 952), gehuwd (Worms, 897) met koning Zwentibold, (900) Gerhard van de Metzgau en met (na 910) Eberhard van de Oberlahngau. Zij overleefde al haar echtgenoten die allen in een veldslag om het leven kwamen.
Liutgard, 919-923 abdis van Gandersheim
mogelijk Irminburg, (ovl. voor 936), gehuwd met Siegfried, zoon van markgraaf Thietmar van Meißen.
Kind uit dit huwelijk:
I. Hendrik I De Vogelaar Van Saksen, geboren omstreeks 876 (zie 30722737290).
61445477888 Boudewijn III Van Vlaanderen, geboren omstreeks 940. Boudewijn is overleden op woensdag 1 januari 962, ongeveer 22 jaar oud.
Notitie bij Boudewijn: Boudewijn III was de enige zoon van graaf Arnulf I en van Aleidis (of Adela) van Vermandois. Zijn vader stelde hem in 958 aan tot medegraaf, en droeg het bestuur van het zuidelijke deel van het graafschap aan hem over. Boudewijn onderkende het belang van economische ontwikkeling en bevorderde de lakenweverij en de viltvervaardiging en stichtte jaarmarkten onder andere te Brugge en Kortrijk. Hij overleed aan de pokken tijdens een veldtocht (onder aanvoering van Lotharius van Frankrijk) tegen Normandië.
In 961 huwde hij met Mathildis van Saksen (942 - 25 mei 1008), dochter van Herman Billung, hertog van Saksen, en van Hildegarde van Westerburg. Ze kregen een zoon: Arnulf II.
Na Boudewijns dood huwde Mathildis met graaf Godfried van Verdun.
In 961 huwde hij met Mathildis van Saksen (942 - 25 mei 1008), dochter van Herman Billung, hertog van Saksen, en van Hildegarde van Westerburg. Ze kregen een zoon: Arnulf II.
Na Boudewijns dood huwde Mathildis met graaf Godfried van Verdun.
Hij trouwde met
61445477889 Mathilda Van Saksen, geboren in 939. Mathilda is overleden op dinsdag 25 mei 1008, 68 of 69 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf II Van Vlaanderen, geboren in 962 (zie 30722738944).
61445477890 Berengarius II van Italië, geboren omstreeks 900. Berengarius is overleden op maandag 6 augustus 966 in Bamberg, ongeveer 66 jaar oud.
Notitie bij Berengarius: Nadat hij door Lotharius van Italië gedwongen werd naar Duitsland te vluchten, valt hij in 950 Lombardije binnen met de steun van Otto I en roept Berengarius zich uit tot koning van Italië. Hij neemt Lotharius van Italië gevangen en laat hem elimineren. Tegen zijn zin moet Berengarius zich in 951 onderwerpen aan de suprematie van het Heilige Roomse Rijk en wordt hij onderkoning van Italië. In 960 komt hij opnieuw in opstand tegen Otto I, maar hij wordt gevangengenomen en sterft ook in gevangenschap. Otto I laat zich vervolgens opnieuw tot koning van Italië kronen. Zijn kleinzoon Otto Willem wordt de grondlegger van de dynastie der paltsgraven van Bourgondië.
Berengarius II van Italië, ook Berengar II, (ca. 900-Bamberg, 6 augustus 966) was van 950 tot 952 koning van Italië maar moest zich daarna onderwerpen aan Otto I de Grote. Hij bleef proberen om een onafhankelijke politiek te voeren en werd uiteindelijk in 960 verbannen naar Bamberg.
Na het overlijden van zijn vader Adalbert van Ivrea in 923/924, werd Berengar een van de machtigste edelen in het noorden van Italië. Hij was graaf van Milaan en markgraaf van Ivrea, Piemonte en Lombardijen. Hij was een belangrijke vazal van koning Hugo van Arles en trouwde met diens nicht Willa (912 - na 966). In 926 vocht hij voor Hugo tegen Rudolf II van Bourgondië toen die tevergeefs probeerde om voor de tweede keer koning van Italië te worden. Tot 945 bleef het relatief rustig in Italië. In dat jaar vertrouwde Hugo (die tegen die tijd overal samenzweringen vreesde) de machtspositie van Berengar en zijn broer Anskar (hertog van Spoleto) niet meer. Hugo liet Anskar vermoorden en nodigde Berengar uit aan het hof, met het doel om hem deogen uit te steken. Hugo’s zoon Lotharius waarschuwde Berengar die naar Duitsland kon vluchten. Met toestemming van Otto I verzamelde hij een leger in Zwaben. Daarmee keerde Berengar terug naar Italië en versloeg Hugo. Lotharius werd tot koning gekroond maar Berengar werd de sterke man achter de troon.
In 950 overleed Lotharius en Berengar liet zichzelf op 15 december te Pavia tot koning kronen, zijn zoon Adalbert werd tot medekoning gekroond. Berengar en Willa wilden dat Lotharius’ weduwe Adelheid (heilige) met Adalbert zou trouwen maar zij weigerde dat, en werd gevangengezet in Garda. Zij wist te ontsnappen en vroeg koning Otto I om hulp, en trouwde uiteindelijk met hem. Dit was de aanleiding voor Otto I om Italië binnen te vallen en zich de Italiaanse troon toe te eigenen, zonder de gebruikelijke koningsverkiezing. Berengar vluchtte naar San Marino maar ging later in op onderhandelingen. Op 7 augustus 952 erkende Berengar te Augsburg het gezag van Otto, en nam genoegen met de positie van onderkoning van Italië. Friuli en het strategische markgraafschap Verona bleven echter onder Duitse controle.
Toen Otto’s oudste zoon Liudolf van Zwaben tegen zijn vader in opstand kwam, gaf dit Berengar de gelegenheid om Verona en Friuli weer te bezetten. In 957 verzoenden Liudolf en Otto zich weer en Liudolf trok naar Italië om orde op zaken te stellen. Berengar werd gevangengenomen maar omdat Liudolf korte tijd later overleed, werd Berengar weer vrijgelaten en kon hij zijn positie hernemen. Toen Berengars zoon Wido in 959 Spoleto veroverde voelde de paus zich zo in het nauw gebracht dat hij, samen met enkele edelen, Otto vroeg om in te grijpen. In 961 trok Otto naar Italië en kon Berengar eenvoudig verdrijven omdat die door zijn troepen in de steek werd gelaten. Berengar en Willa zochten hun toevlucht in de vesting San Leone, bij Urbino, in de Kerkelijke Staat. Otto liet deze situatie voortduren tot 963 en toen zette hij de paus af en nam Berengar en Willa gevangen. Berengar werd verbannen naar Bamberg en werd na zijn overlijden met koninklijke eer begraven in Regensburg.
Berengar was een zoon van Adalbert van Ivrea en Gisela van Friuli, dochter van Berengarius I van Friuli. Hij trouwde met Willa III van Toscane, dochter van Boso III van Arles en Willa van Bourgondië. Berengar en Willa hadden de volgende kinderen:
Adalbert
Wido (ovl. 25 juni 965), 957 markgraaf van Ivrea, veroverde in 959 Spoleto en Camerino. Trok zich na de inval van Otto, samen met Adalbert terug op enkele kastelen in de Alpen en sneuvelde tijdens een veldslag aan de Po.
Koenraad (ovl. ca. 1000), 957 graaf van Milaan. Erkende in 965 het gezag van Otto en werd benoemd tot markgraaf van Ivrea.
Gisela, gehuwd met Rambold, een ambassadeur van Otto in 944. Wordt in 965 vermeld als non.
Gerberga getrouwd met Aleramo van Monferrato
Suzanna van Italië
Bertha, in 952 abdis van San Sisto, Piacenza
Volgens middeleeuwse kronieken was Willa een kwaadaardige en gevaarlijke vrouw. Omdat Hugo haar ouders had gedood had Willa in ieder geval goede reden om hem te haten. Toen Berengar naar Duitsland vluchtte, heeft zij, hoogzwanger, die tocht apart van hem ook gemaakt. Zij zou Adelheid in haar gevangenschap hebben mishandeld. Ook zou ze een kapelaan die haar dochter opvoedde, als minnaar hebben genomen waarop Berengar hem heeft laten castreren. Ook zij werd in 963 naar Bamberg verbannen. Ze tradna het overlijden van Berengar in een klooster.
Lotharius van Italië
Berengarius II van Italië, ook Berengar II, (ca. 900-Bamberg, 6 augustus 966) was van 950 tot 952 koning van Italië maar moest zich daarna onderwerpen aan Otto I de Grote. Hij bleef proberen om een onafhankelijke politiek te voeren en werd uiteindelijk in 960 verbannen naar Bamberg.
Otto I de Grote
In 950 overleed Lotharius en Berengar liet zichzelf op 15 december te Pavia tot koning kronen, zijn zoon Adalbert werd tot medekoning gekroond. Berengar en Willa wilden dat Lotharius’ weduwe Adelheid (heilige) met Adalbert zou trouwen maar zij weigerde dat, en werd gevangengezet in Garda. Zij wist te ontsnappen en vroeg koning Otto I om hulp, en trouwde uiteindelijk met hem. Dit was de aanleiding voor Otto I om Italië binnen te vallen en zich de Italiaanse troon toe te eigenen, zonder de gebruikelijke koningsverkiezing. Berengar vluchtte naar San Marino maar ging later in op onderhandelingen. Op 7 augustus 952 erkende Berengar te Augsburg het gezag van Otto, en nam genoegen met de positie van onderkoning van Italië. Friuli en het strategische markgraafschap Verona bleven echter onder Duitse controle.
Toen Otto’s oudste zoon Liudolf van Zwaben tegen zijn vader in opstand kwam, gaf dit Berengar de gelegenheid om Verona en Friuli weer te bezetten. In 957 verzoenden Liudolf en Otto zich weer en Liudolf trok naar Italië om orde op zaken te stellen. Berengar werd gevangengenomen maar omdat Liudolf korte tijd later overleed, werd Berengar weer vrijgelaten en kon hij zijn positie hernemen. Toen Berengars zoon Wido in 959 Spoleto veroverde voelde de paus zich zo in het nauw gebracht dat hij, samen met enkele edelen, Otto vroeg om in te grijpen. In 961 trok Otto naar Italië en kon Berengar eenvoudig verdrijven omdat die door zijn troepen in de steek werd gelaten. Berengar en Willa zochten hun toevlucht in de vesting San Leone, bij Urbino, in de Kerkelijke Staat. Otto liet deze situatie voortduren tot 963 en toen zette hij de paus af en nam Berengar en Willa gevangen. Berengar werd verbannen naar Bamberg en werd na zijn overlijden met koninklijke eer begraven in Regensburg.
Berengar was een zoon van Adalbert van Ivrea en Gisela van Friuli, dochter van Berengarius I van Friuli. Hij trouwde met Willa III van Toscane, dochter van Boso III van Arles en Willa van Bourgondië. Berengar en Willa hadden de volgende kinderen:
Adalbert
Wido (ovl. 25 juni 965), 957 markgraaf van Ivrea, veroverde in 959 Spoleto en Camerino. Trok zich na de inval van Otto, samen met Adalbert terug op enkele kastelen in de Alpen en sneuvelde tijdens een veldslag aan de Po.
Koenraad (ovl. ca. 1000), 957 graaf van Milaan. Erkende in 965 het gezag van Otto en werd benoemd tot markgraaf van Ivrea.
Gisela, gehuwd met Rambold, een ambassadeur van Otto in 944. Wordt in 965 vermeld als non.
Gerberga getrouwd met Aleramo van Monferrato
Suzanna van Italië
Bertha, in 952 abdis van San Sisto, Piacenza
Volgens middeleeuwse kronieken was Willa een kwaadaardige en gevaarlijke vrouw. Omdat Hugo haar ouders had gedood had Willa in ieder geval goede reden om hem te haten. Toen Berengar naar Duitsland vluchtte, heeft zij, hoogzwanger, die tocht apart van hem ook gemaakt. Zij zou Adelheid in haar gevangenschap hebben mishandeld. Ook zou ze een kapelaan die haar dochter opvoedde, als minnaar hebben genomen waarop Berengar hem heeft laten castreren. Ook zij werd in 963 naar Bamberg verbannen. Ze tradna het overlijden van Berengar in een klooster.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Adelbert I Van Ivrea, geboren in 931. Hij is overleden in 971, 39 of 40 jaar oud.
Notitie: Hij maakte deel uit van de vorsten die het rijk van Karel de Grote verdeelden en bestuurden. Bij de indeling van het oude rijk van Karel de Grote in hertogdommen en graafschappen, vormt hij voor zijn zoon het graafschap Bourgondië rond Dôle in de Jura in Franche-Comté (ongeveer het huidige Franche-Comté, zonder het graafschap Monbéliard). Dit graafschap was een vazal van het hertogdom Bourgondië (gevormd in 858) en van de Karolingische koningen van Frankrijk. Adelbert was gehuwd met Gerberga van Dijon, dochter van Lambert I van Châlons, en werd de vader van Otto Willem, eerste paltsgraaf van Bourgondië. Zijn weduwe trouwde nadien nog met hertog Hendrik I van Bourgondië.
Hij ging een geregistreerd partnerschap aan met Gerberga Van Dijon, Ook Gerlindis. Zij is overleden omstreeks 989. Zij trouwde later met Hendrik I Van Bourgondië (948-1002).
II. Rosela van Ivrea, geboren in 945 (zie 30722738945).
Generatie 37 (voorbetovergrootouders)
122890944844 Karel II “de Kale” van Francië, geboren op zaterdag 13 juni 823 in Frankfurt am Main. Karel is overleden op zondag 6 oktober 877 in Avrieux, 54 jaar oud.
Notitie bij Karel: Hij was koning der Franken sedert 840 en Rooms keizer vanaf 875. Het feit dat hem in 829 het recht toegekend werd na het overlijden van zijn vader een koninkrijk, hoofdzakelijk bestaande uit Alamannië, te ontvangen, droeg sterk bij tot de oppositie tegen zijn moeder onder de zoons uit het eerste huwelijk van de keizer en onder een aanzienlijk deel van de aristocratie. Ondanks de opstanden van 830 en 833 is het de bedoeling van Lodewijk de Vrome geweest Karel van een groot deel van zijn erfenis te verzekeren. Na Lodewijks dood in 840 moesten Karel en Lodewijk de Duitser tegen hun oudere broer Lotharius I strijden om hun rechten te doen gelden en pas in 843 werd bij het Verdrag van Verdun Karels deel bepaald: hij regeerde voortaan over West-Francië. De Schelde en verder een lijn op enige afstand ten westen van de Maas, de Saône en de Rhône vormden de grens met het rijk van Lotharius. In zijn rijk moest Karel strijden tegen de onafhankelijkheidspartij in Aquitanië, tegen de hoofden der Bretonnen, tegen de Noormannen en tegen bepaalde aristocratische geslachten, die Lodewijk de Duitser in 858 ertoe aanzetten West-Francië binnen te vallen. Dankzij de standvastige houding van de aartsbisschop van Reims, Hincmar, moest Lodewijk dit plan in 859 opgeven. Karel de Kale wilde zijn kinderloze neef Lotharius II opvolgen en na diens dood in 869 viel Karel diens rijk binnen, liet zich te Metz tot koning van Lotharingen wijden, maar werd in 870 gedwongen de erfenis te Meerssen met Lodewijk de Duitser te delen. Toen Karels neef keizer Lodewijk II overleed gaf Karel paus Johannes VIII de illusie dat hij sterk genoeg zou zijn om de Heilige Stoel tegen de Saracenen en de tuchtloze Italiaanse adel te beschermen. Hij trok over de Alpen, werd door de paus tot keizer gekroond (875), liet zich te Pavia tot koning van Italië verheffen, maar keerde naar Francië terug zonder zijn gezag aldaar gevestigd te hebben. In 877 ondernam hij een tweede tocht, maar moest onder druk van zijn neef Carloman, een van de zoons en opvolgers van Lodewijk de Duitser, het veld ruimen.Hij overleed op de terugtocht.
Heerlijkheid:
| koning der Franken en Lombarden |
Hij trouwde, 18 jaar oud, op maandag 13 februari 842 in Quierzy-sur-Oise met de ongeveer 12-jarige Ermentrudis Van Orleans.
Notitie bij het huwelijk van Karel en Ermentrudis: Nakomelingen
Judith (ca. 844-na 870), was eerst gehuwd met Engelse koningen en leefde als weduwe aan het hof van haar vader. Werd daar in 861 (ze was dus nog geen 20 jaar oud) geschaakt door Boudewijn I van Vlaanderen. Karel wendde al zijn invloed aan om te voorkomen dat ze ergens onderdak zouden krijgen. Uiteindelijk vluchtten Judith en Boudewijn naar Rome, waarna de paus een verzoening wist te bemiddelen.
Lodewijk II van West-Francië (846-879).
Karel (ca. 847 - Buzzancais, 29 september 866) begraven te Bourges. 855 gekozen tot koning van Aquitanië, trouwde 862 tegen de zin van zijn vader met de weduwe van de graaf van Bourges. Verloor daarom zijn titel maar kreeg die terug nadat het huwelijk was geannuleerd. Kreeg ernstig hersenletsel en overleed daaraan na twee jaar.
Carloman de Blinde ( - Echternach, ca. 877), in 854 ingetreden in de geestelijke stand. abt van Saint-Medard te Soissons in 860. Nam deel aan een samenzwering tegen zijn vader in 870, verloor zijn abdijen en moest vluchten. In 873 door West-Frankische bisschopen uit de kerk gezet en daarna werden op bevel van Karel zijn ogen uitgestoken. Hij werd opgesloten in de abdij van Corbie maar ontsnapte naar Lodewijk de Duitser, die hem abt van Echternach maakte.
Lotharius ( - Auxerre, 865), vanaf zijn geboorte verlamd, abt van Moutier-Saint-Jean en later van de Abdij van Sint-Germanus van Auxerre.
Hildegardis.
Ermentrudis, ( - na 877) abdis van Hasnon en Oosterbant.
Gisela.
Rothrudis ( - na 889), abdis van Sainte-Radégonde te Poitiers en van Andlau.
Judith (ca. 844-na 870), was eerst gehuwd met Engelse koningen en leefde als weduwe aan het hof van haar vader. Werd daar in 861 (ze was dus nog geen 20 jaar oud) geschaakt door Boudewijn I van Vlaanderen. Karel wendde al zijn invloed aan om te voorkomen dat ze ergens onderdak zouden krijgen. Uiteindelijk vluchtten Judith en Boudewijn naar Rome, waarna de paus een verzoening wist te bemiddelen.
Lodewijk II van West-Francië (846-879).
Karel (ca. 847 - Buzzancais, 29 september 866) begraven te Bourges. 855 gekozen tot koning van Aquitanië, trouwde 862 tegen de zin van zijn vader met de weduwe van de graaf van Bourges. Verloor daarom zijn titel maar kreeg die terug nadat het huwelijk was geannuleerd. Kreeg ernstig hersenletsel en overleed daaraan na twee jaar.
Carloman de Blinde ( - Echternach, ca. 877), in 854 ingetreden in de geestelijke stand. abt van Saint-Medard te Soissons in 860. Nam deel aan een samenzwering tegen zijn vader in 870, verloor zijn abdijen en moest vluchten. In 873 door West-Frankische bisschopen uit de kerk gezet en daarna werden op bevel van Karel zijn ogen uitgestoken. Hij werd opgesloten in de abdij van Corbie maar ontsnapte naar Lodewijk de Duitser, die hem abt van Echternach maakte.
Lotharius ( - Auxerre, 865), vanaf zijn geboorte verlamd, abt van Moutier-Saint-Jean en later van de Abdij van Sint-Germanus van Auxerre.
Hildegardis.
Ermentrudis, ( - na 877) abdis van Hasnon en Oosterbant.
Gisela.
Rothrudis ( - na 889), abdis van Sainte-Radégonde te Poitiers en van Andlau.
122890944845 Ermentrudis Van Orleans, geboren omstreeks 830. Ermentrudis is overleden op donderdag 6 oktober 869 in Hasnon, ongeveer 39 jaar oud.
Notitie bij Ermentrudis: Ermentrudis van Orléans (ca. 830 - Hasnon, 6 oktober 869) was een dochter van Odo van Orléans en Engeltrude van Parijs, dochter van Leuthard I van Parijs en Grimhilde. Zij trouwde op 13 december 842 te Quierzy op 12-jarige leeftijd met de toen 19-jarige Karel de Kale. Nadat haar broer Willem in 866 in conflict met Karel was gedood, verliet zij Karel en trad in een klooster. Zij was beroemd om haar borduurwerk. Ze is begraven in de Kathedraal van Saint-Denis
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Judith van West-Francië, geboren omstreeks 844 (zie 491563823105).
II. Lodewijk II De Stamelaar van Aquitanie, geboren op maandag 1 november 846 (zie 61445472422).
122890949160 Liudolf Van Saksen, geboren vóór 806. Liudolf is overleden op maandag 11 maart 866, minstens 60 jaar oud.
Notitie bij Liudolf: In 845 bezocht hij met zijn vrouw de paus in Rome, om zijn steun te vragen voor de oprichting van een vrouwenklooster. Dat klooster werd door hen gesticht in 852 in Brunnshausen, en zou later naar Gandersheim worden verplaatst. Vanaf 850 wordt hij ook genoemd als hertog van de Oost-Saksen (Latijn: dux orientalis Saxonum), hij vocht tegen de Slaven en de Vikingen. Zijn persoonlijke bezittingen lagen ook in het oosten van Saksen. Liudolf is begraven in zijn eigen klooster in Brunnshausen.
Het geslacht van de Liudolfingen (ook de Ottonen) is naar hem genoemd, omdat hij er de oudste met zekerheid bekende vertegenwoordiger van is. Er wordt echter algemeen vanuit gegaan dat zijn ouders de graaf Bruno van Saksen (geb. ca. 770) en Auda (geb. ca. 780) waren, de ouders van Bruno zijn dan de krijgsheer Bruno van Engern (geb. ca. 725) en Gisla van Verla (geb. ca. 735).
Volgens andere bronnen was hij getrouwd met Hedwig, dochter van Everhard van Friuli.
Stamhertogdom Saksen
Het middeleeuwse hertogdom Saksen bestreek grote gebieden in het noorden van Duitsland. Het was één van de vijf Duitse stamhertogdommen, het land van de Saksen. Hun gebied omvatte de huidige Duitse deelstaten Nedersaksen, Noord-Rijnland-Westfalen, Sleeswijk-Holstein, Saksen-Anhalt en delen van Saksen. Hertog Hendrik de Leeuw regeerde ook over de gebieden Mecklenburg en Voor-Pommeren (de huidige deelstaat Mecklenburg-Voor-Pommeren).
Geschiedenis
Reeds in de 7e eeuw kiezen Saksische stammen ten westen van de Elbe een hertog die hun legeraanvoerder werd. De hertog werd dus steeds gekozen, er was dus geen sprake van erfopvolging zoals een paar eeuwen later traditie werd.
De Frankische koning Karel de Grote begon in 772 een lange strijd, welke bekend zijn komen te staan als de Saksenoorlogen, om Saksen te onderwerpen, waar hij pas in 804 in slaagde. Als het rijk van Karel de Grote in het verdrag van Verdun in 843 wordt opgesplitst en zijn erfopvolgers zich niet veel meer van de lokale problemen (de invallen van de Noormannen onder andere) aantrokken, kregen de Saksische hertogen een grotere macht en autonomie. Het is in die periode dat onder andere ook de graven van Vlaanderen hun macht uitbreidden.
Hendrik de Leeuw had een succesvolle expansiepolitiek gevoerd maar kreeg het aan de stok met keizer Frederik I Barbarossa die hem in 1180 naar Engeland verbande. Het hertogdom werd opnieuw kleiner en meer oostelijk. De hertogelijke titel ging naar Bernhard III van Saksen, en daarna naar Albrecht I van Saksen, na wiens dood het hertogdom opgedeeld werd in twee takken: Saksen-Lauenburg en Saksen-Wittenberg. Dit betekende het einde van het stamhertogdom Saksen.
Nadat de broers Johan en Albert II een tijdje samen regeerden, splitsten ze kort na 1272 hun rijk in de hertogdommen Saksen-Lauenburg en Saksen-Wittenberg. Er was echter onenigheid over wie het Saksische stemrecht zou erven om de keizers van het Heilige Roomse Rijk te kiezen. In 1356 kreeg Saksen-Wittenberg deze rechten toebedeeld in de Gouden Bul. Saksen-Wittenberg wordt dan ook algemeen beschouwd als de opvolger van het hertogdom Saksen en veelal gebruikt men dan de ook de oude naam voor ditnieuwe hertogdom. Om onderscheid te maken met andere Saksische hertogen spreekt men vanaf dan over het keurvorstendom Saksen met een keurvorst.
In 1806 wordt het gebied door Napoleon verheven tot het koninkrijk Saksen.
Hertog van Saksen
Hoewel er vanaf 1180 niet echt een hertogdom Saksen meer is, dragen nog veel edellieden tot in de 20e eeuw deze adellijke titel. Dit komt omdat het gebied door de eeuwen heen in veel kleinere hertogdommen is opgesplitst die veelal in hun naam refereren naar Saksen. Hoewel de titel steeds gekoppeld was aan een geheel van heerlijkheden en grondbezit, was hij toen al ontdaan van vrijwel alle territoriale en juridische gezag. Zo droegen de eerste Belgische koningen ook de titel hertog van Saksen, maar in 1920, na de Eerste Wereldoorlog besloot koning Albert I de titel en de familienaam Saksen-Coburg-Gotha niet meer te gebruiken.
Saksische hertogdommen zijn onder andere:
Saksen-Altenburg
Saksen-Coburg
Saksen-Coburg-Eisenach
Saksen-Coburg en Gotha
Saksen-Coburg-Saalfeld
Saksen-Eisenberg
Saksen-Gotha
Saksen-Lauenburg
Saksen-Weimar
Saksen-Weimar-Eisenach
Saksen-Wittenberg
...
Het geslacht van de Liudolfingen (ook de Ottonen) is naar hem genoemd, omdat hij er de oudste met zekerheid bekende vertegenwoordiger van is. Er wordt echter algemeen vanuit gegaan dat zijn ouders de graaf Bruno van Saksen (geb. ca. 770) en Auda (geb. ca. 780) waren, de ouders van Bruno zijn dan de krijgsheer Bruno van Engern (geb. ca. 725) en Gisla van Verla (geb. ca. 735).
Volgens andere bronnen was hij getrouwd met Hedwig, dochter van Everhard van Friuli.
Stamhertogdom Saksen
Het middeleeuwse hertogdom Saksen bestreek grote gebieden in het noorden van Duitsland. Het was één van de vijf Duitse stamhertogdommen, het land van de Saksen. Hun gebied omvatte de huidige Duitse deelstaten Nedersaksen, Noord-Rijnland-Westfalen, Sleeswijk-Holstein, Saksen-Anhalt en delen van Saksen. Hertog Hendrik de Leeuw regeerde ook over de gebieden Mecklenburg en Voor-Pommeren (de huidige deelstaat Mecklenburg-Voor-Pommeren).
Geschiedenis
Reeds in de 7e eeuw kiezen Saksische stammen ten westen van de Elbe een hertog die hun legeraanvoerder werd. De hertog werd dus steeds gekozen, er was dus geen sprake van erfopvolging zoals een paar eeuwen later traditie werd.
De Frankische koning Karel de Grote begon in 772 een lange strijd, welke bekend zijn komen te staan als de Saksenoorlogen, om Saksen te onderwerpen, waar hij pas in 804 in slaagde. Als het rijk van Karel de Grote in het verdrag van Verdun in 843 wordt opgesplitst en zijn erfopvolgers zich niet veel meer van de lokale problemen (de invallen van de Noormannen onder andere) aantrokken, kregen de Saksische hertogen een grotere macht en autonomie. Het is in die periode dat onder andere ook de graven van Vlaanderen hun macht uitbreidden.
Hendrik de Leeuw had een succesvolle expansiepolitiek gevoerd maar kreeg het aan de stok met keizer Frederik I Barbarossa die hem in 1180 naar Engeland verbande. Het hertogdom werd opnieuw kleiner en meer oostelijk. De hertogelijke titel ging naar Bernhard III van Saksen, en daarna naar Albrecht I van Saksen, na wiens dood het hertogdom opgedeeld werd in twee takken: Saksen-Lauenburg en Saksen-Wittenberg. Dit betekende het einde van het stamhertogdom Saksen.
Nadat de broers Johan en Albert II een tijdje samen regeerden, splitsten ze kort na 1272 hun rijk in de hertogdommen Saksen-Lauenburg en Saksen-Wittenberg. Er was echter onenigheid over wie het Saksische stemrecht zou erven om de keizers van het Heilige Roomse Rijk te kiezen. In 1356 kreeg Saksen-Wittenberg deze rechten toebedeeld in de Gouden Bul. Saksen-Wittenberg wordt dan ook algemeen beschouwd als de opvolger van het hertogdom Saksen en veelal gebruikt men dan de ook de oude naam voor ditnieuwe hertogdom. Om onderscheid te maken met andere Saksische hertogen spreekt men vanaf dan over het keurvorstendom Saksen met een keurvorst.
In 1806 wordt het gebied door Napoleon verheven tot het koninkrijk Saksen.
Hertog van Saksen
Hoewel er vanaf 1180 niet echt een hertogdom Saksen meer is, dragen nog veel edellieden tot in de 20e eeuw deze adellijke titel. Dit komt omdat het gebied door de eeuwen heen in veel kleinere hertogdommen is opgesplitst die veelal in hun naam refereren naar Saksen. Hoewel de titel steeds gekoppeld was aan een geheel van heerlijkheden en grondbezit, was hij toen al ontdaan van vrijwel alle territoriale en juridische gezag. Zo droegen de eerste Belgische koningen ook de titel hertog van Saksen, maar in 1920, na de Eerste Wereldoorlog besloot koning Albert I de titel en de familienaam Saksen-Coburg-Gotha niet meer te gebruiken.
Saksische hertogdommen zijn onder andere:
Saksen-Altenburg
Saksen-Coburg
Saksen-Coburg-Eisenach
Saksen-Coburg en Gotha
Saksen-Coburg-Saalfeld
Saksen-Eisenberg
Saksen-Gotha
Saksen-Lauenburg
Saksen-Weimar
Saksen-Weimar-Eisenach
Saksen-Wittenberg
...
Heerlijkheid:
| vanaf 840 vermeld als graaf in Saksen |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Bruno Van Saksen, geboren omstreeks 835. Bruno is overleden op dinsdag 2 februari 880, ongeveer 45 jaar oud.
Notitie bij Bruno: Hij is de stamvader der Brunonen. Hij was de eerste hertog van het volledige Saksen en sneuvelde in de strijd tegen de Vikingen in 880. Hij werd opgevolgd door zijn broer Otto.
III. Liutgard Van Saksen, geboren in 845. Liutgard is overleden op woensdag 17 november 885, 39 of 40 jaar oud.
Notitie bij Liutgard: Liutgard stond bekend om haar sterke wil en haar politieke ambities, die zij aan haar echtgenoten doorgaf. Zo was zij erg ontstemd toen haar eerste man in 878 een verdrag sloot met Lodewijk de Stamelaar, waarin die zijn gezag over het hertogdom Lotharingen erkende. Liutgard vond dat haar man een veel beter resultaat had kunnen bereiken als zij maar aanwezig was geweest om hem te adviseren. Na de dood van Lodewijk de Stamelaar overtuigde ze haar man Lodewijk om een veldtocht te beginnen om koning van West-Francië te worden, echter zonder succes.
Liutgard:
(1) trouwde, 28 of 29 jaar oud, op maandag 29 november 874 met Lodewijk III De Jonge van Oost-Francië, ongeveer 39 jaar oud. Lodewijk is geboren omstreeks 835. Lodewijk is overleden op zaterdag 20 januari 882, ongeveer 47 jaar oud.
Notitie bij Lodewijk: Lodewijk III was de tweede zoon van Lodewijk de Duitser en diens vrouw Emma. In 865 werd Lodewijk III regent van Oost-Francië dat bestond uit Frankenland, Saksen en Thüringen. In 870 werd na het verdrag van Meerssen het oosten van Lotharingenhieraan toegevoegd. Na de dood van zijn vader werd Lodewijk III koning van al deze gebieden. Lodewijk zorgde er ook voor dat zijn vader in zijn abdij in Lorsch werd begraven. Bijna meteen na de dood van zijn vader werd Lodewijk aangevallen door zijn oom Karel de Kale. Op 8 oktober 876 versloeg Lodewijk zijn oom bij Andernach met een kleiner leger en wist zo zijn gebieden in Lotharingen te behouden. Na de dood van zijn broer Carloman van Beieren in 880 kreeg Lodewijk ook Beieren toegewezen. Nahet Verdrag van Ribemont heerste Lodewijk over heel Lotharingen.
Nageslacht
Lodewijk III trouwde op 29 november 874 met Liutgard, de dochter van graaf Liudolf van Saksen. Ze kregen twee kinderen: Lodewijk (877-879) en Hildegard (circa 878 - 895). Lodewijk had ook een buitenechtelijke zoon, Hugo (circa 855 - 880). De koning werd in 881 ziek en stierf in het begin van 882. Hij werd bij zijn vader begraven in Lorsch. Omdat hij geen mannelijke erfgenamen had, erfde zijn broer Karel de Dikke al zijn land.
Deze Lodewijk III mag niet verward worden met Lodewijk III van het Heilige Roomse Rijk, koning van Italië, die ook keizer was
Nageslacht
Lodewijk III trouwde op 29 november 874 met Liutgard, de dochter van graaf Liudolf van Saksen. Ze kregen twee kinderen: Lodewijk (877-879) en Hildegard (circa 878 - 895). Lodewijk had ook een buitenechtelijke zoon, Hugo (circa 855 - 880). De koning werd in 881 ziek en stierf in het begin van 882. Hij werd bij zijn vader begraven in Lorsch. Omdat hij geen mannelijke erfgenamen had, erfde zijn broer Karel de Dikke al zijn land.
Deze Lodewijk III mag niet verward worden met Lodewijk III van het Heilige Roomse Rijk, koning van Italië, die ook keizer was
Heerlijkheid:
| van 876 tot 882 koning van Oost-Francië en van 880 tot 882 heerser van Beieren |
(2) trouwde, minstens 29 jaar oud, na 874 met Burchard I Van Zwaben, minstens 17 jaar oud. Burchard is geboren omstreeks 857. Burchard is overleden op zaterdag 23 november 911, ongeveer 54 jaar oud.
Notitie bij Burchard: Hij was een van de grondleggers van het hertogdom Zwaben.
Burchard was graaf van de Thurgau (groter dan het huidige kanton) en de Baar (de Bertoldsbaar?), en was rond 900 de machtigste man in Zwaben. In 904 werd hij daarbij voogd van de Abdij van Lorsch en in 909 markgraaf van Rhetië. Bij die gelegenheid werd hij hertog van Zwaben genoemd maar strikt genomen bestond die functie in deze tijd nog niet. Na Burchards dood werd paltsgraaf Erchanger de eerste formele hertog, overigens daartoe door de adel uitgeroepen en niet door de koning benoemd. Dat Burchard hertog werd genoemd betekent vermoedelijk niet meer dan dat hij onbetwist de machtigste edelman van de Schwabische stam was.
Burchard kwam in conflict met paltsgraaf Erchanger van Zwaben en bisschop Solomon van Konstanz en de abt van St Gallen, die behoorden tot de partij van koning Koenraad I. Hij werd samen met zijn broer Adalbert gevangengenomen, door de Schwabische landdag veroordeeld op grond van hoogverraad. Burchard werd gedood door een edelman Anselm.
Familie
Burchard was zoon van Adalbert II de Doorluchtige van de Thurgau (ca. 820 - ca. 903), graaf van de Aplgau, de Thurgau, de Hegau en in de Bertoldsbaar, bekend van schenkingen aan St Gallen en Reichenau. Adalbert was zoon van Hunfrid II van Rhetië diein 824 keizerlijk gezant naar Rome was. Hunfrids vader was Hunfrid I van Istrië (ca. 750 - na 808), markgraaf van Istrië en Rhetië.
Burchard was vermoedelijk getrouwd met Liutgard van Saksen (haar tweede huwelijk). Deze aanname is is alleen gebaseerd op het gegeven dat de vrouw van Burchard Liutgard heette en op het gegeven dat van Aschaffenburg eerst van Liutgard was en daarna deel uitmaakt van het erfgoed van de familie van Burchard.
Burchard was graaf van de Thurgau (groter dan het huidige kanton) en de Baar (de Bertoldsbaar?), en was rond 900 de machtigste man in Zwaben. In 904 werd hij daarbij voogd van de Abdij van Lorsch en in 909 markgraaf van Rhetië. Bij die gelegenheid werd hij hertog van Zwaben genoemd maar strikt genomen bestond die functie in deze tijd nog niet. Na Burchards dood werd paltsgraaf Erchanger de eerste formele hertog, overigens daartoe door de adel uitgeroepen en niet door de koning benoemd. Dat Burchard hertog werd genoemd betekent vermoedelijk niet meer dan dat hij onbetwist de machtigste edelman van de Schwabische stam was.
Burchard kwam in conflict met paltsgraaf Erchanger van Zwaben en bisschop Solomon van Konstanz en de abt van St Gallen, die behoorden tot de partij van koning Koenraad I. Hij werd samen met zijn broer Adalbert gevangengenomen, door de Schwabische landdag veroordeeld op grond van hoogverraad. Burchard werd gedood door een edelman Anselm.
Familie
Burchard was zoon van Adalbert II de Doorluchtige van de Thurgau (ca. 820 - ca. 903), graaf van de Aplgau, de Thurgau, de Hegau en in de Bertoldsbaar, bekend van schenkingen aan St Gallen en Reichenau. Adalbert was zoon van Hunfrid II van Rhetië diein 824 keizerlijk gezant naar Rome was. Hunfrids vader was Hunfrid I van Istrië (ca. 750 - na 808), markgraaf van Istrië en Rhetië.
Burchard was vermoedelijk getrouwd met Liutgard van Saksen (haar tweede huwelijk). Deze aanname is is alleen gebaseerd op het gegeven dat de vrouw van Burchard Liutgard heette en op het gegeven dat van Aschaffenburg eerst van Liutgard was en daarna deel uitmaakt van het erfgoed van de familie van Burchard.
IV. Otto I De Illustere Van Saksen, geboren omstreeks 850 (zie 61445474580).
122890949162 Hendrik Van Neustrië van Babenberg, geboren omstreeks 820. Hendrik is overleden op zondag 28 augustus 886 in bij Parijs, ongeveer 66 jaar oud.
Notitie bij Hendrik: Hij was de belangrijkste legeraanvoerder van Lodewijk III de Jonge en Karel de Dikke. Hendrik was markgraaf van Saksen en hertog van Franken. Zijn belangrijkste kasteel was de Babenberg waar het geslacht van de Babenbergers naar is genoemd, op de plaats van het kasteel is de stad Bamberg ontstaan.
Leven en Loopbaan
In 861 nam Hendrik deel aan de mislukte opstand van Koenraad van Beieren tegen Lodewijk de Duitser. Dit bleef blijkbaar zonder ernstige gevolgen voor Hendrik want in 866 trad hij op als legeraanvoerder voor Lodewijk III tegen Moravië. In 871 kwam hij echter weer in conflict met Lodewijk toen die een vazal van Hendrik de ogen liet uitsteken, en zo inbreuk maakte op Hendriks bevoegdheden. Na de dood van Lodewijk de Duitser trad Hendrik pas in 880 weer op de voorgrond als aanvoerder tegen de opstandige Hugo, hertog van de Elzas.
Nadat Karel de Dikke koning van geheel Oost-Francië was geworden, werd Hendrik zijn legeraanvoerder. In 882 leidde hij de veldtocht tegen Godfried de Noorman die met een leger van Vikingen was gelegerd bij Asselt. Voordat het tot een echte veldslag kwam, werd er echter een akkoord gesloten waarbij de inval van Godfried werd afgekocht met een geldbedrag en met graafschappen in Friesland. Het jaar daarop bevocht Hendrik de Vikingen echter alweer in de omgeving van Prüm. In 885 rekende Hendrik definitief af met Godfried de Noorman en Hugo van de Elzas. Zijn soldaten vermoordden samen met de lokale graven Gerulf en Everhard Saxo, Godfried tijdens een feestelijke bijeenkomst in Spijk waar Hugo gevangen werd genomen.
Toen Karel de Dikke in 884 ook koning van West-Francië was geworden, werd Hendrik belast met de verdediging van Neustrië tegen de Vikingen. In 886 probeerde hij Parijs te ontzetten toen die stad door de Vikingen werd belegerd. Hendrik moest zich terugtrekken maar toen Karel de Dikke zich met versterkingen bij hem voegde, trok hij weer naar Parijs. Hendrik werd toen tijdens een schermutseling gedood. Hij ligt begraven in de abdij van Sint-Medardus te Soissons waar ook veel leden van het Merovingische koningshuis zijn begraven.
Leven en Loopbaan
In 861 nam Hendrik deel aan de mislukte opstand van Koenraad van Beieren tegen Lodewijk de Duitser. Dit bleef blijkbaar zonder ernstige gevolgen voor Hendrik want in 866 trad hij op als legeraanvoerder voor Lodewijk III tegen Moravië. In 871 kwam hij echter weer in conflict met Lodewijk toen die een vazal van Hendrik de ogen liet uitsteken, en zo inbreuk maakte op Hendriks bevoegdheden. Na de dood van Lodewijk de Duitser trad Hendrik pas in 880 weer op de voorgrond als aanvoerder tegen de opstandige Hugo, hertog van de Elzas.
Nadat Karel de Dikke koning van geheel Oost-Francië was geworden, werd Hendrik zijn legeraanvoerder. In 882 leidde hij de veldtocht tegen Godfried de Noorman die met een leger van Vikingen was gelegerd bij Asselt. Voordat het tot een echte veldslag kwam, werd er echter een akkoord gesloten waarbij de inval van Godfried werd afgekocht met een geldbedrag en met graafschappen in Friesland. Het jaar daarop bevocht Hendrik de Vikingen echter alweer in de omgeving van Prüm. In 885 rekende Hendrik definitief af met Godfried de Noorman en Hugo van de Elzas. Zijn soldaten vermoordden samen met de lokale graven Gerulf en Everhard Saxo, Godfried tijdens een feestelijke bijeenkomst in Spijk waar Hugo gevangen werd genomen.
Toen Karel de Dikke in 884 ook koning van West-Francië was geworden, werd Hendrik belast met de verdediging van Neustrië tegen de Vikingen. In 886 probeerde hij Parijs te ontzetten toen die stad door de Vikingen werd belegerd. Hendrik moest zich terugtrekken maar toen Karel de Dikke zich met versterkingen bij hem voegde, trok hij weer naar Parijs. Hendrik werd toen tijdens een schermutseling gedood. Hij ligt begraven in de abdij van Sint-Medardus te Soissons waar ook veel leden van het Merovingische koningshuis zijn begraven.
Hij trouwde, ongeveer 30 jaar oud, omstreeks 850 met de ongeveer 14-jarige
122890949163 Ingeltrude van Friuli, geboren in 836. Ingeltrude is overleden in 867, 30 of 31 jaar oud.
Notitie bij Ingeltrude: Ingeltrude van Friuli is de ontbrekende schakel tussen de Karolingische en de Ottoonse dynastie
Kind uit dit huwelijk:
I. Hedwig van Babenberg, geboren omstreeks 856 (zie 61445474581).
122890955776 Arnulf I “de Grote” Van Vlaanderen, geboren omstreeks 887. Arnulf is overleden op maandag 27 maart 965, ongeveer 78 jaar oud. Hij is begraven in Gent in de Sint-Pietersabdij.
Notitie bij Arnulf: Hij was graaf van Vlaanderen (918-964). Na de dood van zijn vader Boudewijn II werd hij graaf van Noord-Vlaanderen en na de dood van zijn broer Adalofi in 933 heer van Boulogne. Tevens veroverde hij het graafschap Ponthieu. Arnulf I bevorderde de kloosterhervormingen van Gerard van Brogne en deed grote schenkingen aan de Sint Pieter te Gent. Met de Westfrankische koning Lotharius trof hij in 962 een regeling ter bescherming van diens jeugdige kleinzoon als opvolger. Om de vrede tussen het huis van Vlaanderen en de Heribertiner graven te bestendigen huwde Arnulf I in 933 of 934 met Adela van Vermandois
Politiek van expansie
Na de dood van zijn vader Boudewijn II erfde Arnulf het grootste (noordelijke) deel van het graafschap, zijn broer Adalolf erfde het zuidelijke deel. Arnulf vocht in 923 aan de kant van Karel de Eenvoudige in de slag bij Soissons. In 924 veroverde hij samen met zijn broer Adalolf en Herbert II van Vermandois de stad Eu (Seine-Maritime) op de Vikingen. Arnulf versloeg de Vikingen nog een keer in 926 maar gaf in 928 het graafschap Guînes in leen aan de Deen Siegfried en gaf hem later zijn dochter tot vrouw.
Vanaf 930 kwam het tot een krachtmeting met Herbert II van Vermandois. Om diens expansie te beteugelen veroverde Arnulf in 931 Dowaai en Mortagne-du-Nord. In 932 verwierf Arnulf het graafschap Artois en versterkte de abdij van Sint-Vaast. Na het overlijden van zijn broer in 933 eigende hij zich diens graafschappen van Terwaan en Boulogne toe, met voorbijgaan aan de rechten van zijn minderjarige neefjes. Hij adopteerde wel Adalolfs onechte zoon Boudewijn. In 934 kwam het tot een vrede met Herbert en trouwde Arnulf in 934 met Herberts dochter Adelheid. Dit bezegelde niet alleen een vrede maar ook een bondgenootschap tegen Hugo de Grote.
Na de vrede met Herbert kon Arnulf zich richten op de Vikingen uit Normandië. In 939 veroverde hij de stad Montreuil (Pas-de-Calais) op Herluinus II van Ponthieu om de invallen van de Normandiërs tegen te gaan maar de Normandische troepen wisten de stad snel te heroveren. In 942 nodigde Arnulf graaf Willem I van Normandië uit voor een bespreking te Picquigny om de kwestie Montreuil te regelen. Daar aangekomen werd Willem echter door mannen van Arnulf vermoord. In 949 kreeg Arnulf Montreuil definitief in handen. Vervolgens bracht Arnulf een bondgenootschap tot stand met Lodewijk van Overzee en Otto I de Grote, tegen Normandië. De coalitie belegerde Rennes maar de jeugdige Normandische graaf Richard wist het bondgenootschap uiteen te spelen, en Arnulf trok zich terug naar Vlaanderen. Uit wraak plunderde het leger van Otto Vlaanderen en liet die een kasteel bouwen in Gent, waar hij een burggraaf plaatste. Na de verzoening tussen Arnulf en Otto kreeg Arnulf het kasteel in handen en liet hij de burggraaf met een van zijn dochters trouwen. Arnulf verwierf nadien ook Amiens, Oosterbant en werd lekenabt van de abdij van Sint-Bertinus in Saint-Omer.
Politiek van consolidatie
Om zijn grenzen te verzekeren huwde Arnulf al zijn dochters uit aan zijn Lotharingse buren en hoge Duitse adel. Politiek koos hij steeds positie tegen de graven van Normandie en de hertogen van de Franken. Hij voerde kloosterhervormingen door met hulp van Gerardus van Brogne en regeerde vooral met hulp van de geestelijkheid, en zoveel mogelijk zonder vazallen.
In 958 benoemde Arnulf zijn zoon Boudewijn tot medegraaf en ging hij feitelijk met pensioen (ongeveer 70 jaar oud). Nadat Boudewijn in 962 op jonge leeftijd overleed, kwamen de zoons van Adalof in opstand en herwonnen de graafschappen van hun vader.Arnulf sloot toen een overeenkomst met koning Lotharius van Frankrijk: In ruil voor al zijn veroveringen zou Lotharius de opvolging van zijn jonge kleinzoon in het oorspronkelijke graafschap garanderen. Arnulf steunde nog de bisschop van Kamerijk tegen zijn opstandige stedelingen en kreeg in ruil daarvoor de kerkelijke bezittingen bij Lambres. Volgens een overlevering zou Arnulf zijn vermoord door een nakomeling van Herluinus II van Ponthieu.
Arnulf stichtte de kerk van Torhout, het Sint-Donatianus kapittel te Brugge, de Sint-Janskapel te Gent en herbouwde de abdij van Saint-Amand. Arnulf is begraven in de Sint-Pietersabdij (Gent).
Politiek van expansie
Na de dood van zijn vader Boudewijn II erfde Arnulf het grootste (noordelijke) deel van het graafschap, zijn broer Adalolf erfde het zuidelijke deel. Arnulf vocht in 923 aan de kant van Karel de Eenvoudige in de slag bij Soissons. In 924 veroverde hij samen met zijn broer Adalolf en Herbert II van Vermandois de stad Eu (Seine-Maritime) op de Vikingen. Arnulf versloeg de Vikingen nog een keer in 926 maar gaf in 928 het graafschap Guînes in leen aan de Deen Siegfried en gaf hem later zijn dochter tot vrouw.
Vanaf 930 kwam het tot een krachtmeting met Herbert II van Vermandois. Om diens expansie te beteugelen veroverde Arnulf in 931 Dowaai en Mortagne-du-Nord. In 932 verwierf Arnulf het graafschap Artois en versterkte de abdij van Sint-Vaast. Na het overlijden van zijn broer in 933 eigende hij zich diens graafschappen van Terwaan en Boulogne toe, met voorbijgaan aan de rechten van zijn minderjarige neefjes. Hij adopteerde wel Adalolfs onechte zoon Boudewijn. In 934 kwam het tot een vrede met Herbert en trouwde Arnulf in 934 met Herberts dochter Adelheid. Dit bezegelde niet alleen een vrede maar ook een bondgenootschap tegen Hugo de Grote.
Na de vrede met Herbert kon Arnulf zich richten op de Vikingen uit Normandië. In 939 veroverde hij de stad Montreuil (Pas-de-Calais) op Herluinus II van Ponthieu om de invallen van de Normandiërs tegen te gaan maar de Normandische troepen wisten de stad snel te heroveren. In 942 nodigde Arnulf graaf Willem I van Normandië uit voor een bespreking te Picquigny om de kwestie Montreuil te regelen. Daar aangekomen werd Willem echter door mannen van Arnulf vermoord. In 949 kreeg Arnulf Montreuil definitief in handen. Vervolgens bracht Arnulf een bondgenootschap tot stand met Lodewijk van Overzee en Otto I de Grote, tegen Normandië. De coalitie belegerde Rennes maar de jeugdige Normandische graaf Richard wist het bondgenootschap uiteen te spelen, en Arnulf trok zich terug naar Vlaanderen. Uit wraak plunderde het leger van Otto Vlaanderen en liet die een kasteel bouwen in Gent, waar hij een burggraaf plaatste. Na de verzoening tussen Arnulf en Otto kreeg Arnulf het kasteel in handen en liet hij de burggraaf met een van zijn dochters trouwen. Arnulf verwierf nadien ook Amiens, Oosterbant en werd lekenabt van de abdij van Sint-Bertinus in Saint-Omer.
Politiek van consolidatie
Om zijn grenzen te verzekeren huwde Arnulf al zijn dochters uit aan zijn Lotharingse buren en hoge Duitse adel. Politiek koos hij steeds positie tegen de graven van Normandie en de hertogen van de Franken. Hij voerde kloosterhervormingen door met hulp van Gerardus van Brogne en regeerde vooral met hulp van de geestelijkheid, en zoveel mogelijk zonder vazallen.
In 958 benoemde Arnulf zijn zoon Boudewijn tot medegraaf en ging hij feitelijk met pensioen (ongeveer 70 jaar oud). Nadat Boudewijn in 962 op jonge leeftijd overleed, kwamen de zoons van Adalof in opstand en herwonnen de graafschappen van hun vader.Arnulf sloot toen een overeenkomst met koning Lotharius van Frankrijk: In ruil voor al zijn veroveringen zou Lotharius de opvolging van zijn jonge kleinzoon in het oorspronkelijke graafschap garanderen. Arnulf steunde nog de bisschop van Kamerijk tegen zijn opstandige stedelingen en kreeg in ruil daarvoor de kerkelijke bezittingen bij Lambres. Volgens een overlevering zou Arnulf zijn vermoord door een nakomeling van Herluinus II van Ponthieu.
Arnulf stichtte de kerk van Torhout, het Sint-Donatianus kapittel te Brugge, de Sint-Janskapel te Gent en herbouwde de abdij van Saint-Amand. Arnulf is begraven in de Sint-Pietersabdij (Gent).
Heerlijkheid:
| graaf van Vlaanderen van 918 tot zijn dood in 965. |
Hij trouwde met
122890955777 Adela Luitgardis van Vermandois, geboren omstreeks 912. Adela is overleden omstreeks 959, ongeveer 47 jaar oud. Zij is begraven in Gent.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Hildegard Van Vlaanderen, geboren omstreeks 936. Hildegard is overleden omstreeks 979, ongeveer 43 jaar oud.
Notitie bij Hildegard: begraven te Egmond onder dezelfde steen als haar kleinzoon Dirk III
Uit de Rijmkroniek van Holland van Melis Stoke: Dese Dideric goed ende wert had een wijf, heet Hildegaert (’deze goede en brave Diederik had een vrouw die Hildegard heette’).
Hildegard trouwde, ongeveer 14 jaar oud, in 950 met Dirk II Van Holland, ongeveer 18 jaar oud. Dirk is geboren omstreeks 932, zoon van Dirk I Van Holland. Dirk is overleden op zondag 6 mei 988, ongeveer 56 jaar oud. Hij is begraven in Egmond.Uit de Rijmkroniek van Holland van Melis Stoke: Dese Dideric goed ende wert had een wijf, heet Hildegaert (’deze goede en brave Diederik had een vrouw die Hildegard heette’).
Notitie bij Dirk: Hij was een Friese graaf uit de 10e eeuw die tussen 965 en 988 het feitelijke bewind voerde over drie graafschappen die tezamen het gehele kustgebied tussen de Oosterschelde en het Vlie opvulden, zijnde de gouwen: Masaland, Kinhem en Texla. Het formele leenschap beruste bij de Utrechtse bisschop. In het verleden is wel aangenomen dat Dirk II de zoon was van Dirk I. Tegenwoordig gaat men ervan uit dat hij de zoon was van een zoon van Dirk I, die ook wel wordt aangeduid als Dirk I bis, enGerberga (Geva) van Hamaland.
Op 15 juni 950 schonk Dirk II aan Egmond ter ere van de bijzetting van Sint Adelbert een stenen kloosterkerk. Waarschijnlijk ter gelegenheid van de wijding van deze kerk schonk hij het Evangeliarium van Egmond, thans een van Nederlands belangrijkstecultuurhistorische voorwerpen uit de vroege middeleeuwen. Het negende-eeuwse handschrift werd circa 975 door hem verworven en bevat de tekst van de vier evangeliën. Dirk en Hildegard zijn afgebeeld op twee miniaturen, die Dirk voor de gelegenheid aan het boek liet toevoegen. Volgens sommige schrijvers zijn de miniaturen van de hand van hun zoon Egbert. De tekst bij een van de miniaturen luidt in vertaling: "Dit boek werd geschonken door Dirk en zijn geliefde vrouw Hildegard aan de genadige vader Adalbert, opdat hij hen rechtvaardig zal gedenken in alle eeuwigheid." Thans bevindt het evangeliarium zich in de collectie van de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag.
Bestuur
Dirk II bestuurde de grafelijke burcht en het graafschap van Gent vanaf 965, toen zijn szwager Wichman IV deze functies opgaf. In 972 verwierf Dirk de landerije rondom Rijnsburg, bij Leiden dat ten koste ging van de Utrechtse bisschop. Onder de bevolking ontstond verzet tegen deze heerschappij dat leidde tot het neerslaan van een opstand door Dirk II van de Vriezen. Op de plaats van de overwinning werd drie jaar later een kapel opgericht.
Op 25 augustus 985 kreeg Dirk zijn lenen in Maasland, Kennemerland en op Texel van koning Otto III in vrij eigendom. Twee maanden daarvoor, op 26 juni, had graaf Ansfried al niet nader genoemde gebieden - que vocantur Inferior Maselant - in Maaslandvan de koning verkregen.
Dirk II, Hildegard, Aarnout en Erlindis werden in de Abdij van Egmond begraven.
De plaatsnaam Hillegersberg is vernoemd naar Hildegard van Vlaanderen. Dirk II was eigenaar van het aldaar bestaande Bergan, wat versterkte plaats of gehucht betekent.
Op 15 juni 950 schonk Dirk II aan Egmond ter ere van de bijzetting van Sint Adelbert een stenen kloosterkerk. Waarschijnlijk ter gelegenheid van de wijding van deze kerk schonk hij het Evangeliarium van Egmond, thans een van Nederlands belangrijkstecultuurhistorische voorwerpen uit de vroege middeleeuwen. Het negende-eeuwse handschrift werd circa 975 door hem verworven en bevat de tekst van de vier evangeliën. Dirk en Hildegard zijn afgebeeld op twee miniaturen, die Dirk voor de gelegenheid aan het boek liet toevoegen. Volgens sommige schrijvers zijn de miniaturen van de hand van hun zoon Egbert. De tekst bij een van de miniaturen luidt in vertaling: "Dit boek werd geschonken door Dirk en zijn geliefde vrouw Hildegard aan de genadige vader Adalbert, opdat hij hen rechtvaardig zal gedenken in alle eeuwigheid." Thans bevindt het evangeliarium zich in de collectie van de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag.
Bestuur
Dirk II bestuurde de grafelijke burcht en het graafschap van Gent vanaf 965, toen zijn szwager Wichman IV deze functies opgaf. In 972 verwierf Dirk de landerije rondom Rijnsburg, bij Leiden dat ten koste ging van de Utrechtse bisschop. Onder de bevolking ontstond verzet tegen deze heerschappij dat leidde tot het neerslaan van een opstand door Dirk II van de Vriezen. Op de plaats van de overwinning werd drie jaar later een kapel opgericht.
Op 25 augustus 985 kreeg Dirk zijn lenen in Maasland, Kennemerland en op Texel van koning Otto III in vrij eigendom. Twee maanden daarvoor, op 26 juni, had graaf Ansfried al niet nader genoemde gebieden - que vocantur Inferior Maselant - in Maaslandvan de koning verkregen.
Dirk II, Hildegard, Aarnout en Erlindis werden in de Abdij van Egmond begraven.
De plaatsnaam Hillegersberg is vernoemd naar Hildegard van Vlaanderen. Dirk II was eigenaar van het aldaar bestaande Bergan, wat versterkte plaats of gehucht betekent.
II. Boudewijn III Van Vlaanderen, geboren omstreeks 940 (zie 61445477888).
Hij trouwde met
122890955781 Gizela Van Friuli, geboren in 882 in Perugia (Friuli) I. Zij is overleden op woensdag 13 juni 910, 27 of 28 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Berengarius II van Italië, geboren omstreeks 900 (zie 61445477890).
Generatie 38 (vooroudouders)
245781889688 Lodewijk I “de Vrome", geboren in augustus 778 in Chasseneuil bij Poitiers. Hij is overleden op zondag 20 juni 840 in Ingelheim, 61 jaar oud.
Hij begon een relatie (1), ten hoogste 16 jaar oud, vóór 794 met ???. Hij is weduwnaar van Irmingard Van Haspengouw (±780-818), met wie hij trouwde (2), ongeveer 16 jaar oud, omstreeks 794.
Notitie: Lodewijk heeft een goede opleiding gekregen en was zeer gelovig. Hij streefde er naar een goede keizer te zijn en de erfenis van zijn vader te bestendigen. Hij was de eerste Frankische heerser die bij de de regeling van de erfopvolging afweekvan het Salische recht, dat eiste dat het rijk in gelijke delen onder zijn zoons zou moeten worden verdeeld. Deze praktijk leidde steevast tot jaren of zelfs generaties van oorlogen tussen de Frankische deel-koninkrijken. In plaats daarvan probeerde hij een regeling te formuleren waardoor het rijk ongedeeld zou blijven. Zijn autoriteit en zijn politieke talent waren onvoldoende om deze regeling met succes door te voeren. Doordat zijn oudste zoons en veel van de hoge edelen zich benadeeld voelden, werd het laatste decennium van zijn regering gekenmerkt door burgeroorlogen en het afbrokkelen van Lodewijks positie. Na zijn dood werd het rijk tussen zijn nog levende zoons verdeeld. Hiermee werd de basis gelegd voor de staatkundige verdelingvan Europa in het latere Frankrijk, Duitsland en Italië.
Geboorte en naamgeving
Terwijl Karel de Grote in Noord-Spanje op veldtocht was, beviel zijn vrouw Hildegard, hetzij op 11 april, hetzij in juni/augustus 778 in de palts van Chasseneuil bij Poitiers van een tweeling. Na Karels terugkeer werden ze als Lodewijk en Lothar gedoopt. De Karolingische koningsnamen Karel, Karloman en Pepijn waren reeds aan Karels eerder geboren zonen vergeven, zodat men besloot terug te grijpen naar deze van de belangrijkste Merovingische koningen Chlodowech I ofte Clovis, en Chlotarius I. De kleine Lothar stierf reeds in 779, maar Lodewijk overleefde.
Koning van Aquitanië
Ten tijde van de geboorte van Lodewijk begon Karel de Grote een politiek van decentralisatie van bestuur en militair bevel vorm te geven. Doel daarvan was om in alle strategische grensgebieden een permanent aanwezige macht te hebben, onafhankelijk van de verblijfplaats van Karel zelf. Hiertoe creëerde Karel koninkrijken voor zijn zoons, die daar moesten gaan wonen en het bestuur en het militaire bevel op zich moesten nemen. Lodewijk, drie jaar oud, werd in 781 koning van Aquitanië en daarmee belast met de confrontatie met de Arabieren in Spanje, onder regentschap van een hofhouding van ervaren hovelingen, bestuurders en bevelhebbers, die zijn taken voor hem waarnamen.
Lodewijk ontving als kind goed onderwijs, hij sprak vloeiend Latijn en beheerste ook Grieks. Hij werd verder opgevoed volgens de gewoonten en wetten van Aquitanië.
In 797 verwierf Lodewijk Barcelona nadat de Arabische gouverneur van die stad in opstand was gekomen en toen zijn opstand mislukte de stad liever aan de Franken overdroeg. In 799 ging Barcelona verloren maar in 800 leidde Lodewijk met Willem met de Hoorn en zijn zoon Bera, een leger van Aquitaniërs, Basken, Visigoten (uit Septimanië en de Provence) en belegerde Barcelona, de stad valt uiteindelijk in 801. Hiermee ontstond de Spaanse Mark.
In 806 regelde Karel de Grote zijn erfenis. Volgens deze verdeling zou Karel de jongere vermoedelijk koning worden boven zijn broers en kreeg hij de kern van het rijk, Pepijn kreeg Italië en delen van Zuid-Duitsland en Lodewijk kreeg Aquitanië, een deel van Bourgondië en de Provence.
In 812 bedwong Lodewijk een Baskische opstand. Hij ging voor zijn vader minstens een keer op campagne tegen Benevento in Zuid-Italië.
Keizer
Door de dood van zijn beide oudere broers, Pepijn en Karel de Jongere, was Lodewijk de enige overgebleven erfgenaam. Op 11 september 813 kwamen de rijksgroten te Aken bijeen en waren getuige van de feestelijke verheffing van de zoon van Karel de Grote tot mederegent en exclusieve erfgenaam van het Rijk, met de daaraan verbonden konings- en keizerstitels. In 814 werd Lodewijk koning van de Franken als opvolger van zijn vader. Hij regeerde vrijwel het gehele rijk zelf, alleen Italië heeft met Bernard (zoon van Pepijn) nog een eigen koning.
Het beleid van Lodewijk werd sterk bepaald door de invloed van zijn hovelingen (waaronder veel van zijn vertrouwelingen uit Aquitanië) en zijn echtgenotes. Hij begon een intensieve periode van wetgeving en staatkundige en kerkelijke hervorming. Lodewijk verplichtte alle kloosters de leefregels van Benedictus te volgen en hij moderniseerde de rechtspraak. Hij stuurde al zijn ongetrouwde (half)zusters naar het klooster om zo machtsvorming rondom toekomstige zwagers bij voorbaat te voorkomen. Zijn onwettige halfbroers liet hij met rust maar zijn neven (behalve Bernard) dwong hij ook om in het klooster te treden, hoewel die juist bijzonder trouw waren geweest. Zijn belangrijkste raadslieden waren graaf Bernard van Septimanië en Ebbo, de zoonvan zijn min en dus een soort broer, die hij in 816 aartsbisschop van Reims werd. Hij hield ook ministers van zijn vader zoals Elisachar (abt van St Maximin te Trier) en Hildebold (aartsbisschop van Keulen) aan. In 815 maakte hij zijn zoons, Lotharius en Pepijn respectievelijk gouverneur van Beieren en gouverneur van Aquitanië. In 816 tenslotte werd Lodewijk door paus Stephanus, te Reims, tot keizer van het Westen gekroond.
Opstanden en conflicten
Conflicten tussen Lodewijk en zijn zoons, en tussen de zoons onderling, worden hieronder apart behandeld.
815: een opstand van de hertog van Gascogne, maar die werd verslagen en vervangen door Wolf III Centullus van Gascogne, die in 818 op zijn beurt zou worden vervangen
816: een opstand van de Sorben en de Obodriten wordt voor een paar jaar onderdrukt.
817: Vikingen plunderden langs de Elbe
818: onderwerping van Bretagne. Vikingen plunderden langs de Loire
820: campagne tegen de Arabieren in Spanje loopt op niets uit omdat de verantwoordelijke edelen (o.a. Hugo van Tours) de expeditie traineerden. Meerdere jaren van campagnes (samen met de Dalmatiërs) tegen de Kroaten hebben een wisselend succes, maaruiteindelijk werden de Kroaten verslagen. Vikingen plunderen in Vlaanderen.
822: Lodewijk begint uit politieke overwegingen de zendingsarbeid onder de Denen. Lodewijk maakt de paus weer meer afhankelijk van de keizer.
824: Lodewijk onderwierp Bulgaarse stammen in de Pannonische laagvlakte
827: Lodewijk verloor Pannonie aan de Bulgaren. Moren belegeren Barcelona
832: Moren hielden plundertochten tot bij Marseille en in het Rhônedal
een kerkelijke feestdag in 817 in Aken, stortte een houten loopbrug tussen het paleis en de kerk in. Ook Lodewijk was op die loopbrug aanwezig maar bleef ongedeerd, hoewel er veel slachtoffers vielen. Deze gebeurtenis was voor Lodewijk een van de redenen om zijn opvolging te regelen. In het document Ordinatio Imperii benoemde hij zijn oudste zoon Lotharius tot eerste erfgenaam en medekeizer en zijn andere zoons Pepijn (Aquitanië, Gascogne, Toulouse, Carcassonne, Autun, Avallon, Nevers) en Lodewijk (Beieren en aanliggende marken) en hun neef Bernard (Italië) tot onder-koningen. Hij probeerde hiermee te bereiken dat de eenheid van zijn rijk na zijn eventueel overlijden zou worden bewaard en dat zo een burgeroorlog zou kunnen worden voorkomen. In feite heeft Lodewijk door de benoeming van koningen in grensgebieden met sterke tegenstanders teruggegrepen op de staatsinrichting van Karel de Grote :
Pepijn tegen de Arabieren in Spanje
Bernard tegen de Arabieren en het Byzantijnse Rijk in Italië
Lodewijk tegen de Avaren en andere volken uit Oost-Europa
Opstand van Bernard
Bernard vond dat zijn positie door de Ordinatio Imperii was verzwakt en was bang dat hij uiteindelijk in een ondergeschikte positie ten opzichte van de zoons van Lodewijk zou worden gedwongen. Aan zijn hof werden wilde plannen gemaakt over een onafhankelijk koninkrijk en hij stuurde troepen om de Alpenpassen te bezetten. Lodewijk trok met zijn leger naar Chalon-sur-Saône en nodigde Bernard uit hem daar te bezoeken. Toen bleek dat een aantal van zijn belangrijke edelen een opstand niet zouden steunen, had Bernard geen keuze dan te gaan en zich uiteindelijk over te geven. Hij werd ter dood veroordeeld, maar daarna begenadigd. Wel werden zijn ogen uitgestoken. Nadat deze straf in Aken onoordeelkundig was uitgevoerd, stierf Bernard alsnog natwee dagen van ondragelijk lijden. Bisschop Theodulf van Orléans, een van de grootste geleerden van het rijk, werd van medeplichtigheid beschuldigd en opgesloten in een klooster, waar hij korte tijd later onder verdachte omstandigheden overleed. Het lot van Bernard en Theodulf bezorgde Lodewijk een groot schuldgevoel, dat hem de rest van zijn leven zou belastten. Hij zou de dood van zijn vrouw in 818 zien als een straf van god, hoewel er ook geruchten waren dat Ermengarde zelf de hand in de dood van Bernard had gehad.
In reactie op de opstand van Bernard dwong Lodewijk zijn halfbroers om toe te treden tot de geestelijkheid. In 822 deed Lodewijk voor zijn hof en voor de paus een publieke schuldbekentenis, waar hij de verantwoordelijkheid voor de dood van Bernard op zich nam. Hij beleed daarbij ook een aantal andere fouten en zonden. Dit was slecht voor zijn prestige onder de edelen. Hij liet zijn neven toen weer uit het klooster en gaf ze weer functies aan het hof.
Crisis (829 - 835)
Op aandringen van zijn tweede echtgenote, Judith benoemde Lodewijk in 829 hun zoon Karel tot hertog (niet koning, dus formeel geen inbreuk op de Ordinatio Imperii) van Alemannië (Elzas, Zwaben, Raetië en een deel van Bourgondië). Dit ging natuurlijkten koste van het erfdeel van Lotharius. Op aandrang van Wala, een van de neven van Lodewijk, die weer uit het klooster was gelaten, en andere edelen die waren verdrongen door gunstelingen van Judith, begonnen de broers Lotharius, Pepijn en Lodewijk een opstand tegen hun vader en vooral ook tegen de invloed, die Judith op Lodewijk had. Ebbo en Hildwin steunden de opstand net als een aantal bisschoppen. Bernard van Septimanië, de belangrijkste hoveling en een bondgenoot van Judith, werd beschuldigd van overspel met Judith - hij zou misschien zelfs de vader van Karel zijn.
In 830 overtuigde Wala Pepijn van het gevaar van Bernard van Septimanië. Pepijn trok met een leger naar Parijs en ontmoette met zijn leger Lodewijk de Duitser even ten noorden van Parijs. Lodewijk de Vrome keerde terug van weer een campagne tegen Bretagne (juist begonnen om door een externe vijand te bestrijden de eenheid te bewaren) en ging naar Compiègne. Daar werd hij door Pepijn gevangengenomen. Judith werd in Poitiers gevangengezet en Bernard van Septimanië vluchtte naar Barcelona. Lotharius trok in 831 met een groot leger naar het noorden en riep in Nijmegen een rijksdag bijeen. Maar Lodewijk de Vrome had Pepijn en Lodewijk de Duitser een groter deel in de erfenis beloofd en ook de lokale edelen bleven trouw aan Lodewijk de Vrome. Op de rijksdag moesten de zoons hun vader weer als koning erkennen. Lotharius werd begenadigd maar werd wel naar Italië verbannen. Judith moest een eed zweren dat zij onschuldig was. Wala en andere belangrijke edelen en geestelijken die achter de opstand zaten werden verbannen. Het gebied van Pepijn werd uitgebreid tot aan de Somme. Het gebied van Lodewijk de Duitser werd uitgebreid tot aan de Rijn. Karel kreeg het tussenliggende gebied van de Moezel tot aan de Provence. Lotharius hield alleenItalië over.
In 832 werd Pepijn aan het hof ontboden, waar hij kil werd ontvangen, als gevolg waarvan hij het hof zonder toestemming van zijn vader verliet. Lodewijk de Vrome was bang voor een opstand en stuurde een leger naar Aquitanië. Ondertussen trok Lodewijk de Duitser Schwaben (wat volgens de regeling van 831 binnen zijn gebied viel) binnen met Slavische bondgenoten. Lodewijk de Vrome onderwierp Lodewijk de Duitser bij Augsburg en Pepijn bij Limoges. Hij was zo boos dat hij Pepijn en Lodewijk al hun gebieden ontnam. Vervolgens benoemde hij Karel tot koning van Aquitanië en wees de rest van het keizerrijk aan Lotharius toe. Die koos echter voor een machtsgreep, verbond zich met Pepijn en Lodewijk de Duitser en marcheerde in 833 naar het noorden.De legers van Lodewijk de Vrome aan de ene kant en de drie opstandige broers aan de andere kant, ontmoetten elkaar bij Colmar. Er werd dagenlang onderhandeld maar ondertussen hadden de broers, met hulp van de paus, een deel van het leger van Lodewijk omgekocht of overgehaald om hun kant te kiezen. Lodewijk beval zijn resterende troepen uiteindelijk om niet meer te vechten om een kansloos bloedbad te voorkomen, en werd gevangengenomen en opgesloten in de Sint-Medardusabdij te Soissons. De plaats van de veldslag, die niet doorging, ging de geschiedenis in als het Lügenfeld (niet van leugen, maar van lueg - hinderlaag - die de drie zoons hier tegen hun vader gespannen hadden door zijn soldaten om te kopen). Karel de Kale werd opgesloten inde abdij van Prüm en Judith in Tortona. Lodewijk de Vrome werd door een synode (onder voorzitterschap van Ebbo) in Soissons afgezet en moest te Compiègne een openbare schuldbekentenis doen. Hij werd in Reims symbolisch van de drempel van de kerk verbannen.
Lodewijk de Duitser (inmiddels getrouwd met een zuster van Judith) begon onder invloed van zijn familie en schoonfamilie weer toenadering tot Lodewijk de Vrome te zoeken. Uit boosheid over het gedrag van Lotharius en de vernedering van Lodewijk de Vrome kozen ook steeds meer edelen in Neustrië en Austrasië de kant van Lodewijk de Vrome. Lotharius werd gedwongen om zich terug te trekken op Bourgondië. In 834 wilde Lotharius de situatie van de Ordinatio Imperii van 817 herstellen, waarbij hij als keizer dus boven zijn broers zou staan. Pepijn en Lodewijk waren hier niet van gediend, want zij wilden vasthouden aan de verdeling van 831 (zonder Karel) en als zelfstandige koningen regeren, zij verdreven Lotharius naar Italië en maakten hun vader weer keizer. In 835 verloren de belangrijkste partijgangers van Lotharius hun ambten en een aantal van hen overleed tijdens een epidemie in Italië.
De crisis was voorbij, maar Lodewijk zou de rest van zijn regering voortdurend in conflict blijven met zijn zoons.
De laatste jaren
De laatste jaren van het bewind van Lodewijk werden gekenmerkt door steeds wisselende allianties met zijn zonen, waarbij die geregeld titels en gebieden kregen en weer kwijtraakten. Ook in deze jaren vonden gewapende confrontaties met zijn zoons plaats. De aanvallen van de Vikingen werden heftiger.
836 - Vikingen plunderden Utrecht en Antwerpen.
837 - Vikingen veroverden Nijmegen, maar werden door Lodewijk de Vrome verjaagd. Karel werd tot koning van Alemannië en Bourgondië gekroond. Dit ging vooral ten koste van Lodewijk de Duitser, die prompt in opstand kwam. Lodewijk de Vrome gaf in reactie alle gebieden van Lodewijk de Duitser behalve Beieren aan Karel.
838 - Vrede met de Vikingen. Lodewijk de Vrome beval de bouw van een Noordzee-vloot en stelde gezanten aan voor Friesland. Na het overlijden van Pepijn benoemde Lodewijk Karel ook tot koning van Aquitanië maar de edelen kozen Pepijns zoon: Pepijn II. Lodewijk dreigde met een aanval.
839 - Lodewijk de Duitser viel Schwaben binnen, Pepijn II trok naar de Loire. De Vikingen vielen Friesland binnen en plunderden Dorestad. Lotharius koos door bemiddeling van Judith nu de kant van Lodewijk de Vrome. Pepijn II werd verslagen en onterfd.
840 - Karel werd erkend als koning van Aquitanië. Lodwijk dreef Lodewijk de Duitser terug tot aan de Oostmark. Het keizerrijk werd door Lodewijk opnieuw verdeeld: Karel kreeg Neustrië en Aquitanië, Lodewijk de Duitser kreeg Beieren en de rest van het rijk was voor Lotharius.
Op 20 juni 840 overleed Lodewijk na een ziekte in de palts van Ingelheim, op een eiland in de Rijn. Lodewijk ligt begraven in de abdij van St Arnulph te Metz. Na drie jaar van spanning en strijd zouden zijn zoons uiteindelijk zelf bepalen hoe het rijk werd verdeeld.
Karolingische muntslag
De gebruikelijke munteenheid was de denier, ook wel Penning genoemd. De voorkant laat meestal een kruis zien, de achterkant een tempeltje. De zilveren denier (denarius) is al tijdens de Romeinse Republiek, dat wil zeggen, vanaf 223 v.Chr., in gebruik geweest. De ondergang van het West-Romeinse Rijk in 476 n.Chr. betekende ook het verdwijnen van de denarius. De vader van Lodewijk, Karel de Grote herintroduceerde de penning. De muntslag van Lodewijk de Vrome vond onder andere plaats in Utrecht, Dorestad en mogelijk Deventer.
Karakteristiek voor Lodewijk de Vrome is het randschrift "XPISTIANA RELIGIO".
Geboorte en naamgeving
Terwijl Karel de Grote in Noord-Spanje op veldtocht was, beviel zijn vrouw Hildegard, hetzij op 11 april, hetzij in juni/augustus 778 in de palts van Chasseneuil bij Poitiers van een tweeling. Na Karels terugkeer werden ze als Lodewijk en Lothar gedoopt. De Karolingische koningsnamen Karel, Karloman en Pepijn waren reeds aan Karels eerder geboren zonen vergeven, zodat men besloot terug te grijpen naar deze van de belangrijkste Merovingische koningen Chlodowech I ofte Clovis, en Chlotarius I. De kleine Lothar stierf reeds in 779, maar Lodewijk overleefde.
Koning van Aquitanië
Ten tijde van de geboorte van Lodewijk begon Karel de Grote een politiek van decentralisatie van bestuur en militair bevel vorm te geven. Doel daarvan was om in alle strategische grensgebieden een permanent aanwezige macht te hebben, onafhankelijk van de verblijfplaats van Karel zelf. Hiertoe creëerde Karel koninkrijken voor zijn zoons, die daar moesten gaan wonen en het bestuur en het militaire bevel op zich moesten nemen. Lodewijk, drie jaar oud, werd in 781 koning van Aquitanië en daarmee belast met de confrontatie met de Arabieren in Spanje, onder regentschap van een hofhouding van ervaren hovelingen, bestuurders en bevelhebbers, die zijn taken voor hem waarnamen.
Lodewijk ontving als kind goed onderwijs, hij sprak vloeiend Latijn en beheerste ook Grieks. Hij werd verder opgevoed volgens de gewoonten en wetten van Aquitanië.
In 797 verwierf Lodewijk Barcelona nadat de Arabische gouverneur van die stad in opstand was gekomen en toen zijn opstand mislukte de stad liever aan de Franken overdroeg. In 799 ging Barcelona verloren maar in 800 leidde Lodewijk met Willem met de Hoorn en zijn zoon Bera, een leger van Aquitaniërs, Basken, Visigoten (uit Septimanië en de Provence) en belegerde Barcelona, de stad valt uiteindelijk in 801. Hiermee ontstond de Spaanse Mark.
In 806 regelde Karel de Grote zijn erfenis. Volgens deze verdeling zou Karel de jongere vermoedelijk koning worden boven zijn broers en kreeg hij de kern van het rijk, Pepijn kreeg Italië en delen van Zuid-Duitsland en Lodewijk kreeg Aquitanië, een deel van Bourgondië en de Provence.
In 812 bedwong Lodewijk een Baskische opstand. Hij ging voor zijn vader minstens een keer op campagne tegen Benevento in Zuid-Italië.
Keizer
Door de dood van zijn beide oudere broers, Pepijn en Karel de Jongere, was Lodewijk de enige overgebleven erfgenaam. Op 11 september 813 kwamen de rijksgroten te Aken bijeen en waren getuige van de feestelijke verheffing van de zoon van Karel de Grote tot mederegent en exclusieve erfgenaam van het Rijk, met de daaraan verbonden konings- en keizerstitels. In 814 werd Lodewijk koning van de Franken als opvolger van zijn vader. Hij regeerde vrijwel het gehele rijk zelf, alleen Italië heeft met Bernard (zoon van Pepijn) nog een eigen koning.
Het beleid van Lodewijk werd sterk bepaald door de invloed van zijn hovelingen (waaronder veel van zijn vertrouwelingen uit Aquitanië) en zijn echtgenotes. Hij begon een intensieve periode van wetgeving en staatkundige en kerkelijke hervorming. Lodewijk verplichtte alle kloosters de leefregels van Benedictus te volgen en hij moderniseerde de rechtspraak. Hij stuurde al zijn ongetrouwde (half)zusters naar het klooster om zo machtsvorming rondom toekomstige zwagers bij voorbaat te voorkomen. Zijn onwettige halfbroers liet hij met rust maar zijn neven (behalve Bernard) dwong hij ook om in het klooster te treden, hoewel die juist bijzonder trouw waren geweest. Zijn belangrijkste raadslieden waren graaf Bernard van Septimanië en Ebbo, de zoonvan zijn min en dus een soort broer, die hij in 816 aartsbisschop van Reims werd. Hij hield ook ministers van zijn vader zoals Elisachar (abt van St Maximin te Trier) en Hildebold (aartsbisschop van Keulen) aan. In 815 maakte hij zijn zoons, Lotharius en Pepijn respectievelijk gouverneur van Beieren en gouverneur van Aquitanië. In 816 tenslotte werd Lodewijk door paus Stephanus, te Reims, tot keizer van het Westen gekroond.
Opstanden en conflicten
Conflicten tussen Lodewijk en zijn zoons, en tussen de zoons onderling, worden hieronder apart behandeld.
815: een opstand van de hertog van Gascogne, maar die werd verslagen en vervangen door Wolf III Centullus van Gascogne, die in 818 op zijn beurt zou worden vervangen
816: een opstand van de Sorben en de Obodriten wordt voor een paar jaar onderdrukt.
817: Vikingen plunderden langs de Elbe
818: onderwerping van Bretagne. Vikingen plunderden langs de Loire
820: campagne tegen de Arabieren in Spanje loopt op niets uit omdat de verantwoordelijke edelen (o.a. Hugo van Tours) de expeditie traineerden. Meerdere jaren van campagnes (samen met de Dalmatiërs) tegen de Kroaten hebben een wisselend succes, maaruiteindelijk werden de Kroaten verslagen. Vikingen plunderen in Vlaanderen.
822: Lodewijk begint uit politieke overwegingen de zendingsarbeid onder de Denen. Lodewijk maakt de paus weer meer afhankelijk van de keizer.
824: Lodewijk onderwierp Bulgaarse stammen in de Pannonische laagvlakte
827: Lodewijk verloor Pannonie aan de Bulgaren. Moren belegeren Barcelona
832: Moren hielden plundertochten tot bij Marseille en in het Rhônedal
een kerkelijke feestdag in 817 in Aken, stortte een houten loopbrug tussen het paleis en de kerk in. Ook Lodewijk was op die loopbrug aanwezig maar bleef ongedeerd, hoewel er veel slachtoffers vielen. Deze gebeurtenis was voor Lodewijk een van de redenen om zijn opvolging te regelen. In het document Ordinatio Imperii benoemde hij zijn oudste zoon Lotharius tot eerste erfgenaam en medekeizer en zijn andere zoons Pepijn (Aquitanië, Gascogne, Toulouse, Carcassonne, Autun, Avallon, Nevers) en Lodewijk (Beieren en aanliggende marken) en hun neef Bernard (Italië) tot onder-koningen. Hij probeerde hiermee te bereiken dat de eenheid van zijn rijk na zijn eventueel overlijden zou worden bewaard en dat zo een burgeroorlog zou kunnen worden voorkomen. In feite heeft Lodewijk door de benoeming van koningen in grensgebieden met sterke tegenstanders teruggegrepen op de staatsinrichting van Karel de Grote :
Pepijn tegen de Arabieren in Spanje
Bernard tegen de Arabieren en het Byzantijnse Rijk in Italië
Lodewijk tegen de Avaren en andere volken uit Oost-Europa
Opstand van Bernard
Bernard vond dat zijn positie door de Ordinatio Imperii was verzwakt en was bang dat hij uiteindelijk in een ondergeschikte positie ten opzichte van de zoons van Lodewijk zou worden gedwongen. Aan zijn hof werden wilde plannen gemaakt over een onafhankelijk koninkrijk en hij stuurde troepen om de Alpenpassen te bezetten. Lodewijk trok met zijn leger naar Chalon-sur-Saône en nodigde Bernard uit hem daar te bezoeken. Toen bleek dat een aantal van zijn belangrijke edelen een opstand niet zouden steunen, had Bernard geen keuze dan te gaan en zich uiteindelijk over te geven. Hij werd ter dood veroordeeld, maar daarna begenadigd. Wel werden zijn ogen uitgestoken. Nadat deze straf in Aken onoordeelkundig was uitgevoerd, stierf Bernard alsnog natwee dagen van ondragelijk lijden. Bisschop Theodulf van Orléans, een van de grootste geleerden van het rijk, werd van medeplichtigheid beschuldigd en opgesloten in een klooster, waar hij korte tijd later onder verdachte omstandigheden overleed. Het lot van Bernard en Theodulf bezorgde Lodewijk een groot schuldgevoel, dat hem de rest van zijn leven zou belastten. Hij zou de dood van zijn vrouw in 818 zien als een straf van god, hoewel er ook geruchten waren dat Ermengarde zelf de hand in de dood van Bernard had gehad.
In reactie op de opstand van Bernard dwong Lodewijk zijn halfbroers om toe te treden tot de geestelijkheid. In 822 deed Lodewijk voor zijn hof en voor de paus een publieke schuldbekentenis, waar hij de verantwoordelijkheid voor de dood van Bernard op zich nam. Hij beleed daarbij ook een aantal andere fouten en zonden. Dit was slecht voor zijn prestige onder de edelen. Hij liet zijn neven toen weer uit het klooster en gaf ze weer functies aan het hof.
Crisis (829 - 835)
Op aandringen van zijn tweede echtgenote, Judith benoemde Lodewijk in 829 hun zoon Karel tot hertog (niet koning, dus formeel geen inbreuk op de Ordinatio Imperii) van Alemannië (Elzas, Zwaben, Raetië en een deel van Bourgondië). Dit ging natuurlijkten koste van het erfdeel van Lotharius. Op aandrang van Wala, een van de neven van Lodewijk, die weer uit het klooster was gelaten, en andere edelen die waren verdrongen door gunstelingen van Judith, begonnen de broers Lotharius, Pepijn en Lodewijk een opstand tegen hun vader en vooral ook tegen de invloed, die Judith op Lodewijk had. Ebbo en Hildwin steunden de opstand net als een aantal bisschoppen. Bernard van Septimanië, de belangrijkste hoveling en een bondgenoot van Judith, werd beschuldigd van overspel met Judith - hij zou misschien zelfs de vader van Karel zijn.
In 830 overtuigde Wala Pepijn van het gevaar van Bernard van Septimanië. Pepijn trok met een leger naar Parijs en ontmoette met zijn leger Lodewijk de Duitser even ten noorden van Parijs. Lodewijk de Vrome keerde terug van weer een campagne tegen Bretagne (juist begonnen om door een externe vijand te bestrijden de eenheid te bewaren) en ging naar Compiègne. Daar werd hij door Pepijn gevangengenomen. Judith werd in Poitiers gevangengezet en Bernard van Septimanië vluchtte naar Barcelona. Lotharius trok in 831 met een groot leger naar het noorden en riep in Nijmegen een rijksdag bijeen. Maar Lodewijk de Vrome had Pepijn en Lodewijk de Duitser een groter deel in de erfenis beloofd en ook de lokale edelen bleven trouw aan Lodewijk de Vrome. Op de rijksdag moesten de zoons hun vader weer als koning erkennen. Lotharius werd begenadigd maar werd wel naar Italië verbannen. Judith moest een eed zweren dat zij onschuldig was. Wala en andere belangrijke edelen en geestelijken die achter de opstand zaten werden verbannen. Het gebied van Pepijn werd uitgebreid tot aan de Somme. Het gebied van Lodewijk de Duitser werd uitgebreid tot aan de Rijn. Karel kreeg het tussenliggende gebied van de Moezel tot aan de Provence. Lotharius hield alleenItalië over.
In 832 werd Pepijn aan het hof ontboden, waar hij kil werd ontvangen, als gevolg waarvan hij het hof zonder toestemming van zijn vader verliet. Lodewijk de Vrome was bang voor een opstand en stuurde een leger naar Aquitanië. Ondertussen trok Lodewijk de Duitser Schwaben (wat volgens de regeling van 831 binnen zijn gebied viel) binnen met Slavische bondgenoten. Lodewijk de Vrome onderwierp Lodewijk de Duitser bij Augsburg en Pepijn bij Limoges. Hij was zo boos dat hij Pepijn en Lodewijk al hun gebieden ontnam. Vervolgens benoemde hij Karel tot koning van Aquitanië en wees de rest van het keizerrijk aan Lotharius toe. Die koos echter voor een machtsgreep, verbond zich met Pepijn en Lodewijk de Duitser en marcheerde in 833 naar het noorden.De legers van Lodewijk de Vrome aan de ene kant en de drie opstandige broers aan de andere kant, ontmoetten elkaar bij Colmar. Er werd dagenlang onderhandeld maar ondertussen hadden de broers, met hulp van de paus, een deel van het leger van Lodewijk omgekocht of overgehaald om hun kant te kiezen. Lodewijk beval zijn resterende troepen uiteindelijk om niet meer te vechten om een kansloos bloedbad te voorkomen, en werd gevangengenomen en opgesloten in de Sint-Medardusabdij te Soissons. De plaats van de veldslag, die niet doorging, ging de geschiedenis in als het Lügenfeld (niet van leugen, maar van lueg - hinderlaag - die de drie zoons hier tegen hun vader gespannen hadden door zijn soldaten om te kopen). Karel de Kale werd opgesloten inde abdij van Prüm en Judith in Tortona. Lodewijk de Vrome werd door een synode (onder voorzitterschap van Ebbo) in Soissons afgezet en moest te Compiègne een openbare schuldbekentenis doen. Hij werd in Reims symbolisch van de drempel van de kerk verbannen.
Lodewijk de Duitser (inmiddels getrouwd met een zuster van Judith) begon onder invloed van zijn familie en schoonfamilie weer toenadering tot Lodewijk de Vrome te zoeken. Uit boosheid over het gedrag van Lotharius en de vernedering van Lodewijk de Vrome kozen ook steeds meer edelen in Neustrië en Austrasië de kant van Lodewijk de Vrome. Lotharius werd gedwongen om zich terug te trekken op Bourgondië. In 834 wilde Lotharius de situatie van de Ordinatio Imperii van 817 herstellen, waarbij hij als keizer dus boven zijn broers zou staan. Pepijn en Lodewijk waren hier niet van gediend, want zij wilden vasthouden aan de verdeling van 831 (zonder Karel) en als zelfstandige koningen regeren, zij verdreven Lotharius naar Italië en maakten hun vader weer keizer. In 835 verloren de belangrijkste partijgangers van Lotharius hun ambten en een aantal van hen overleed tijdens een epidemie in Italië.
De crisis was voorbij, maar Lodewijk zou de rest van zijn regering voortdurend in conflict blijven met zijn zoons.
De laatste jaren
De laatste jaren van het bewind van Lodewijk werden gekenmerkt door steeds wisselende allianties met zijn zonen, waarbij die geregeld titels en gebieden kregen en weer kwijtraakten. Ook in deze jaren vonden gewapende confrontaties met zijn zoons plaats. De aanvallen van de Vikingen werden heftiger.
836 - Vikingen plunderden Utrecht en Antwerpen.
837 - Vikingen veroverden Nijmegen, maar werden door Lodewijk de Vrome verjaagd. Karel werd tot koning van Alemannië en Bourgondië gekroond. Dit ging vooral ten koste van Lodewijk de Duitser, die prompt in opstand kwam. Lodewijk de Vrome gaf in reactie alle gebieden van Lodewijk de Duitser behalve Beieren aan Karel.
838 - Vrede met de Vikingen. Lodewijk de Vrome beval de bouw van een Noordzee-vloot en stelde gezanten aan voor Friesland. Na het overlijden van Pepijn benoemde Lodewijk Karel ook tot koning van Aquitanië maar de edelen kozen Pepijns zoon: Pepijn II. Lodewijk dreigde met een aanval.
839 - Lodewijk de Duitser viel Schwaben binnen, Pepijn II trok naar de Loire. De Vikingen vielen Friesland binnen en plunderden Dorestad. Lotharius koos door bemiddeling van Judith nu de kant van Lodewijk de Vrome. Pepijn II werd verslagen en onterfd.
840 - Karel werd erkend als koning van Aquitanië. Lodwijk dreef Lodewijk de Duitser terug tot aan de Oostmark. Het keizerrijk werd door Lodewijk opnieuw verdeeld: Karel kreeg Neustrië en Aquitanië, Lodewijk de Duitser kreeg Beieren en de rest van het rijk was voor Lotharius.
Op 20 juni 840 overleed Lodewijk na een ziekte in de palts van Ingelheim, op een eiland in de Rijn. Lodewijk ligt begraven in de abdij van St Arnulph te Metz. Na drie jaar van spanning en strijd zouden zijn zoons uiteindelijk zelf bepalen hoe het rijk werd verdeeld.
Karolingische muntslag
De gebruikelijke munteenheid was de denier, ook wel Penning genoemd. De voorkant laat meestal een kruis zien, de achterkant een tempeltje. De zilveren denier (denarius) is al tijdens de Romeinse Republiek, dat wil zeggen, vanaf 223 v.Chr., in gebruik geweest. De ondergang van het West-Romeinse Rijk in 476 n.Chr. betekende ook het verdwijnen van de denarius. De vader van Lodewijk, Karel de Grote herintroduceerde de penning. De muntslag van Lodewijk de Vrome vond onder andere plaats in Utrecht, Dorestad en mogelijk Deventer.
Karakteristiek voor Lodewijk de Vrome is het randschrift "XPISTIANA RELIGIO".
Heerlijkheid:
| koning van Aquitanië, keizer en mederegent |
Hij trouwde (3), 40 jaar oud, in februari 819 in Aken (D) met de ongeveer 19-jarige
245781889689 Judith van Beieren - Welf, geboren omstreeks 800. Judith is overleden op donderdag 19 april 843 in Tours (Indre-et-Loire), ongeveer 43 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Keizerin |
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Gisela, geboren omstreeks 821 (zie 245781898327).
II. Karel II “de Kale” van Francië, geboren op zaterdag 13 juni 823 in Frankfurt am Main (zie 122890944844).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Ermentrudis Van Orleans, geboren omstreeks 830 (zie 122890944845).
245781898322 "princeps" Billung.
Notitie: De Billungers vormen een adellijk Saksisch geslacht uit de vroege middeleeuwen. Ze worden onderscheiden in oude en jonge Billungers, waarbij de familiebanden tussen beide niet altijd duidelijk zijn.
Oude Billungers
De oude Billungers zijn afkomstig uit Wetigau en behoorden tot de belangrijkste families van Oost-Saksen ten tijde van Karel de Grote. De eerste met naam bekende Billunger is graaf Wichman Billung (Wychmannus), die in 811 onderhandelingen aan de Eider gevoerd zou hebben. Wichman II was graaf in Hamaland. Zijn zoon graaf Egbert, vermoedelijk de grootvader van Herman Billung (-973), kreeg van koning Arnulf (850-899) gebieden in Bardengouw toegewezen. Tot de familie behoort ook de "princeps" Billung, die door zijn dochter Oda (-913) de schoonvader van de Saksische graaf Liudolf (-866) werd, de stamvader der Liudolfingers.
Jonge Billungers
In de eerste helft van de 10e eeuw steeg de invloed van de jonge Billungers in het gebied. Machtbasis waren de eigen bezittingen van de familie, evenals de grafelijke rechten op de Elbe, op Lüneburg en op de Boven-Wezer. Herman Billung werd in 936 door koning Otto I belast met de bescherming van de Beneden-Wezer, de naar hem genoemde Billungermark. De regelmatige plaatsvervanging voor de koning werd in 961 vervolledigd met de hertogelijke rechten. Hij werd als hertog opgevolgd door zijn zoon Bernhard (rond 950-1011), die door zijn huwelijk met Hildegard van Stade het land Hadeln verwierf. Uit dit huwelijk stamde hertog Bernhard II. Zijn zoon Ordulf regeerde tot 1072.
De laatste Billunger, Ordulfs zoon hertog Magnus, stond in 1073-1075 in oppositie met de Saliërs, wat de vermindering van de invloed van de familie op het einde van de 11e eeuw met zich meebracht. Na zijn dood werden zijn bezittingen verdeeld. Het hertogdom was voor Lotharius van Supplinburg, de latere keizer, de familiegoederen kwamen door de huwelijken van de dochters van de hertog aan de Ascaniërs en de Welfen, die hierop hun overheersende positie in Saksen en Thüringen baseerden.
Oude Billungers
De oude Billungers zijn afkomstig uit Wetigau en behoorden tot de belangrijkste families van Oost-Saksen ten tijde van Karel de Grote. De eerste met naam bekende Billunger is graaf Wichman Billung (Wychmannus), die in 811 onderhandelingen aan de Eider gevoerd zou hebben. Wichman II was graaf in Hamaland. Zijn zoon graaf Egbert, vermoedelijk de grootvader van Herman Billung (-973), kreeg van koning Arnulf (850-899) gebieden in Bardengouw toegewezen. Tot de familie behoort ook de "princeps" Billung, die door zijn dochter Oda (-913) de schoonvader van de Saksische graaf Liudolf (-866) werd, de stamvader der Liudolfingers.
Jonge Billungers
In de eerste helft van de 10e eeuw steeg de invloed van de jonge Billungers in het gebied. Machtbasis waren de eigen bezittingen van de familie, evenals de grafelijke rechten op de Elbe, op Lüneburg en op de Boven-Wezer. Herman Billung werd in 936 door koning Otto I belast met de bescherming van de Beneden-Wezer, de naar hem genoemde Billungermark. De regelmatige plaatsvervanging voor de koning werd in 961 vervolledigd met de hertogelijke rechten. Hij werd als hertog opgevolgd door zijn zoon Bernhard (rond 950-1011), die door zijn huwelijk met Hildegard van Stade het land Hadeln verwierf. Uit dit huwelijk stamde hertog Bernhard II. Zijn zoon Ordulf regeerde tot 1072.
De laatste Billunger, Ordulfs zoon hertog Magnus, stond in 1073-1075 in oppositie met de Saliërs, wat de vermindering van de invloed van de familie op het einde van de 11e eeuw met zich meebracht. Na zijn dood werden zijn bezittingen verdeeld. Het hertogdom was voor Lotharius van Supplinburg, de latere keizer, de familiegoederen kwamen door de huwelijken van de dochters van de hertog aan de Ascaniërs en de Welfen, die hierop hun overheersende positie in Saksen en Thüringen baseerden.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Oda Billung (zie 122890949161).
245781898326 Eberhard van Friuli, geboren omstreeks 810. Eberhard is overleden op maandag 16 december 866, ongeveer 56 jaar oud. Hij is begraven in Sint Calixtusabdij te Cysoign.
Notitie bij Eberhard: Hij was een van de belangrijkste Frankische edelen van zijn tijd. Zijn naam wordt op verschillende manieren gespeld; alternatieven zijn onder andere Everard, Evrard, Erhard, Eberhard of Eberard; in de gelatiniseerde vorm Everardus, Eberardus of Eberhardus. Hij schreef zijn eigen naam als "Evvrardus".
Politiek en militair
Als legeraanvoerder wist Eberhard een inval van de Bulgaren in Italië af te slaan. Daarop werd hij in 828 benoemd tot hertog van Friuli. Vervolgens is hij een trouwe bondgenoot van Lodewijk de Vrome in de conflicten tussen Lodewijk en zijn zoons, entrouwde in 836 met een dochter van Lodewijk, Gisela. Hierdoor verwierf hij grote bezittingen in Noord-Frankrijk, waaronder de koninklijke villa van Cysoing, en bezittingen in Italië. In 836 was Eberhard aanwezig op de rijksdag in Diederhofen en in 839 bemiddelde hij het verdrag van Worms tussen Lodewijk en zijn zoons. Ook na de dood van Lodewijk bleef Eberhard zich inzetten voor de vrede en was in 843 een van de bemiddelaars van het verdrag van Verdun. Daarna nam hij de leiding van de verdediging van Italië tegen de Saracenen op zich. In 851 wist hij de Saracenen een zware nederlaag toe te brengen. Eberhard probeerde persoonlijk om krijgsgevangen tot het christelijk geloof te bekeren, in Rome werd een dankdienst gehouden. In 858 was hijnog een ambassadeur van Lodewijk II van Italië bij Lodewijk de Duitser. In 863 legde hij zijn functie als hertog neer. In 866 maakte hij een testament in Treviso. Dit beschrijft goederen in Lombardije, Schwaben, de omgeving van Lille, Henegouwen ende Condroz, maar ook juwelen, relieken en boeken.
Cultureel
Eberhard werd opgevoed aan de hofschool van Karel de Grote. Hij verzamelde een grote bibliotheek en gaf opdrachten aan Lupus van Ferrières en Sedulius Scotus om Latijnse werken voor hem te schrijven. Ook stond hij in correspondentie met de bekende theologen en kerkelijke leiders, Godschalk, Rabanus Maurus en Hincmar.[1] In 854 bracht hij het gebeente van de heilige Calixtus van Rome over naar Cysoing en stichtte daar samen met zijn vrouw een abdij die aan de heilige was gewijd. Van Eberhard was bekend dat hij graag meezong in het koor. Eberhard en Gisela waren beroemd om hun vrome leven en hun goedheid. Eberhard heeft een groot aantal horigen hun vrijheid gegeven. Eberhard is heilig verklaard, hij werd begravan in de Sint Calixtusabdij te Cysoign.
Gisela werd na de dood van Eberhard abdis van San Salvatore te Brescia. Zij heeft mozaieken geschonken aan basiliek van Aquileia, waar ze ook zelf op voorkomt.
Politiek en militair
Als legeraanvoerder wist Eberhard een inval van de Bulgaren in Italië af te slaan. Daarop werd hij in 828 benoemd tot hertog van Friuli. Vervolgens is hij een trouwe bondgenoot van Lodewijk de Vrome in de conflicten tussen Lodewijk en zijn zoons, entrouwde in 836 met een dochter van Lodewijk, Gisela. Hierdoor verwierf hij grote bezittingen in Noord-Frankrijk, waaronder de koninklijke villa van Cysoing, en bezittingen in Italië. In 836 was Eberhard aanwezig op de rijksdag in Diederhofen en in 839 bemiddelde hij het verdrag van Worms tussen Lodewijk en zijn zoons. Ook na de dood van Lodewijk bleef Eberhard zich inzetten voor de vrede en was in 843 een van de bemiddelaars van het verdrag van Verdun. Daarna nam hij de leiding van de verdediging van Italië tegen de Saracenen op zich. In 851 wist hij de Saracenen een zware nederlaag toe te brengen. Eberhard probeerde persoonlijk om krijgsgevangen tot het christelijk geloof te bekeren, in Rome werd een dankdienst gehouden. In 858 was hijnog een ambassadeur van Lodewijk II van Italië bij Lodewijk de Duitser. In 863 legde hij zijn functie als hertog neer. In 866 maakte hij een testament in Treviso. Dit beschrijft goederen in Lombardije, Schwaben, de omgeving van Lille, Henegouwen ende Condroz, maar ook juwelen, relieken en boeken.
Cultureel
Eberhard werd opgevoed aan de hofschool van Karel de Grote. Hij verzamelde een grote bibliotheek en gaf opdrachten aan Lupus van Ferrières en Sedulius Scotus om Latijnse werken voor hem te schrijven. Ook stond hij in correspondentie met de bekende theologen en kerkelijke leiders, Godschalk, Rabanus Maurus en Hincmar.[1] In 854 bracht hij het gebeente van de heilige Calixtus van Rome over naar Cysoing en stichtte daar samen met zijn vrouw een abdij die aan de heilige was gewijd. Van Eberhard was bekend dat hij graag meezong in het koor. Eberhard en Gisela waren beroemd om hun vrome leven en hun goedheid. Eberhard heeft een groot aantal horigen hun vrijheid gegeven. Eberhard is heilig verklaard, hij werd begravan in de Sint Calixtusabdij te Cysoign.
Gisela werd na de dood van Eberhard abdis van San Salvatore te Brescia. Zij heeft mozaieken geschonken aan basiliek van Aquileia, waar ze ook zelf op voorkomt.
Hij trouwde met
245781898327 Gisela, geboren omstreeks 821. Gisela is overleden op maandag 5 juli 874, ongeveer 53 jaar oud.
Notitie bij Gisela: Het echtpaar werd vader en moeder van een aantal kinderen, waaronder Koning Berengarius I van Friuli, markgraaf van Friuli, en Ingeltrude (wiens kleinzoon, Hendrik de Vogelaar, de machtige Ottoonse dynastie van de Duitse koningen en keizers zou stichten. Gisela stond bekend om haar vroomheid en deugdzaamheid, net zoals haar naamgenoot (Gisela), de zuster van Karel de Grote, die vanaf haar meisjesjaren voor het religieuze leven had gekozen.
Haar bruidsschat bestond uit vele rijke domeinen, waaronder de fisc van Cysoing; gelegen in het centrum van het land van Pévèle, een van de mooiste fiscs in de regio. Cysoing werd een van Gisela’s en Eberhards reguliere residenties. Ze stichtten er een klooster, dat echter pas na hun dood voltooid zou worden.
Het nonnenklooster San Salvatore in Brescia werd na de dood van Ermengarde, de echtgenote van keizer Lotharius I, aan haar gegeven. Zij diende daar vervolgens enige tijd als abdis en als rectrix.
Ook gaf hij de nog steeds bestaande mozaïeken aan de kathedraal van Aquileia. Ze bevatten (wat zeer opmerkelijk is voor die tijd) een kruisiging, de Heilige Maagd Maria, Sint George, het portret van Gisela en diverse allegorische figuren.
Ze wijdde zich aan de opvoeding van haar en Eberhards vele kinderen.
Haar bruidsschat bestond uit vele rijke domeinen, waaronder de fisc van Cysoing; gelegen in het centrum van het land van Pévèle, een van de mooiste fiscs in de regio. Cysoing werd een van Gisela’s en Eberhards reguliere residenties. Ze stichtten er een klooster, dat echter pas na hun dood voltooid zou worden.
Het nonnenklooster San Salvatore in Brescia werd na de dood van Ermengarde, de echtgenote van keizer Lotharius I, aan haar gegeven. Zij diende daar vervolgens enige tijd als abdis en als rectrix.
Ook gaf hij de nog steeds bestaande mozaïeken aan de kathedraal van Aquileia. Ze bevatten (wat zeer opmerkelijk is voor die tijd) een kruisiging, de Heilige Maagd Maria, Sint George, het portret van Gisela en diverse allegorische figuren.
Ze wijdde zich aan de opvoeding van haar en Eberhards vele kinderen.
Kind uit dit huwelijk:
I. Ingeltrude van Friuli, geboren in 836 (zie 122890949163).
245781911552 Boudewijn II De Kale Van Vlaanderen, geboren omstreeks 865. Boudewijn is overleden op donderdag 10 september 918, ongeveer 53 jaar oud.
Notitie bij Boudewijn: Zijn bijnaam was een bewuste verwijzing naar zijn grootvader Karel de Kale en onderstreepte dat Boudewijn een afstammeling van Karel de Grote was, wat in die tijd nog een factor van politiek belang was.
Boudewijn werd graaf als opvolger van zijn vader en kreeg direct te maken met een periode van invallen van de Vikingen:
879 Terwaan
880 Gent
881 Doornik
882 Cambrai en Arras
883 Boulogne, Sint-Omaars, Saint-Riquier, Veurne, Terwaan, Gent en Atrecht. Boudewijn moest in de moerassen van Sint-Omaars zijn toevlucht zoeken.
884 Boudewijn trouwde met een dochter van Alfred de Grote, vermoedelijk om zo meer steun tegen de Vikingen te krijgen
885 de Vikingen bouwen een versterking in Condé
886 de Vikingen bouwen een versterking in Kortrijk
Boudwijn wist langzaam het verloren terrein terug te winnen maar de Vikingen werden pas verjaagd nadat ze in 892 bij de slag aan de Dijle (op de plaats waar nu Leuven ligt) door koning Arnulf van Karinthië waren verslagen. Boudewijn bouwde versterkingen om zijn graafschap tegen de Vikingen te kunnen beschermen in: Ieper, Kortrijk, Sint-Winoksbergen, Sint-Omaars, Brugge en Gent.
Opbouw van het graafschap
In 888 steunde Boudewijn de keuze van Odo I van Frankrijk tot koning van West-Francië. Hij kreeg echter direct een conflict met Odo over de abdij van Sint-Bertinus in Sint-Omaars. Odo achtervolgde Boudewijn tot aan Brugge maar kon de stad niet innemen. Als reactie daarop trok Boudewijn nog in datzelfde jaar naar Arnulf van Karinthië in Worms en vroeg hem om ook koning van West-Francië te worden, maar Arnulf sloeg die uitnodiging af. Toen in 892 de abt van Sint-Bertinus overleed, wachtte Boudewijn niet op de formele procedures maar bezette de abdij.
Boudewijn was een van de edelen die de kroning van Karel de Eenvoudige tot koning van West-Francië steunden maar tegelijkertijd zocht hij ook toenadering tot Zwentibold die in 895 tot koning van Lotharingen was benoemd. Door handig te opereren in het spanningsveld tussen Karel en Zwentibold wist Boudewijn zijn positie te versterken. In 896 verkreeg hij het graafschap Boulogne. Boudewijn liet zijn broer Rudolf Péronne en de Vermandois binnenvallen, die toen net aan Herbert I van Vermandois waren toegewezen. Herbert wist Rudolf echter in een hinderlaag te doden en het Vlaamse leger werd teruggedreven. Toen de koning in 900 bisschop Fulco van Reims, een bondhenoot van Herbert, benoemde tot abt van Sint-Bertinus, kon Boudewijn dit niet accepteren en hij liet Fulco vermoorden. Boudewijn werd daarop geëxcommuniceerd maar Karel de Eenvoudige was niet in staat om strafmaatregelen door te voeren. Omdat de politieke situatie voor Boudewijn nu niet erger kon worden, had hij geen belemmering meer om Artesië met inbegrip van de rijke abdij van Sint-Vaast te veroveren. Ook liet Boudewijn door een sluipmoordenaar Herbert van Vermandois vermoorden.
Met zijn harde en gewelddadige politiek had Boudewijn in de jaren na 900 zijn positie en die van zijn graafschap veilig gesteld. De laatste periode van zijn bewind tot zijn dood in 918 is rustig verlopen. Boudewijn werd begraven in de abdij van Sint-Bertinus maar werd na de dood van zijn vrouw (929) bij haar begraven in de Sint-Pietersabdij van Gent.
Familie
Boudewijn II was de zoon van Boudewijn I en van Judith. In 884 huwde hij Aelfryth van Wessex (ook Aelftrud of Elfrida) (Wessex, 868 - 7 juni 929), dochter van Alfred de Grote, koning van Engeland van 871 tot 899, en van Ealhswith van de Gaini. Boudewijn en Aelftrud kregen de volgende kinderen:
Arnulf I de Grote, graaf van Vlaanderen
Adalolf (of Adelulf, Aethelwulf) (ca. 895 - 13 november 933), graaf van Boulogne en van Terwaan, lekenabt van Sint-Bertinus
Ealswid
Ermentrude
Abt Hildebrand van Sint-Bertinus en Sint Vaast, was een zoon van Ealswid of Ermentrude, of van een onbekende zuster.
Boudewijn werd graaf als opvolger van zijn vader en kreeg direct te maken met een periode van invallen van de Vikingen:
879 Terwaan
880 Gent
881 Doornik
882 Cambrai en Arras
883 Boulogne, Sint-Omaars, Saint-Riquier, Veurne, Terwaan, Gent en Atrecht. Boudewijn moest in de moerassen van Sint-Omaars zijn toevlucht zoeken.
884 Boudewijn trouwde met een dochter van Alfred de Grote, vermoedelijk om zo meer steun tegen de Vikingen te krijgen
885 de Vikingen bouwen een versterking in Condé
886 de Vikingen bouwen een versterking in Kortrijk
Boudwijn wist langzaam het verloren terrein terug te winnen maar de Vikingen werden pas verjaagd nadat ze in 892 bij de slag aan de Dijle (op de plaats waar nu Leuven ligt) door koning Arnulf van Karinthië waren verslagen. Boudewijn bouwde versterkingen om zijn graafschap tegen de Vikingen te kunnen beschermen in: Ieper, Kortrijk, Sint-Winoksbergen, Sint-Omaars, Brugge en Gent.
Opbouw van het graafschap
In 888 steunde Boudewijn de keuze van Odo I van Frankrijk tot koning van West-Francië. Hij kreeg echter direct een conflict met Odo over de abdij van Sint-Bertinus in Sint-Omaars. Odo achtervolgde Boudewijn tot aan Brugge maar kon de stad niet innemen. Als reactie daarop trok Boudewijn nog in datzelfde jaar naar Arnulf van Karinthië in Worms en vroeg hem om ook koning van West-Francië te worden, maar Arnulf sloeg die uitnodiging af. Toen in 892 de abt van Sint-Bertinus overleed, wachtte Boudewijn niet op de formele procedures maar bezette de abdij.
Boudewijn was een van de edelen die de kroning van Karel de Eenvoudige tot koning van West-Francië steunden maar tegelijkertijd zocht hij ook toenadering tot Zwentibold die in 895 tot koning van Lotharingen was benoemd. Door handig te opereren in het spanningsveld tussen Karel en Zwentibold wist Boudewijn zijn positie te versterken. In 896 verkreeg hij het graafschap Boulogne. Boudewijn liet zijn broer Rudolf Péronne en de Vermandois binnenvallen, die toen net aan Herbert I van Vermandois waren toegewezen. Herbert wist Rudolf echter in een hinderlaag te doden en het Vlaamse leger werd teruggedreven. Toen de koning in 900 bisschop Fulco van Reims, een bondhenoot van Herbert, benoemde tot abt van Sint-Bertinus, kon Boudewijn dit niet accepteren en hij liet Fulco vermoorden. Boudewijn werd daarop geëxcommuniceerd maar Karel de Eenvoudige was niet in staat om strafmaatregelen door te voeren. Omdat de politieke situatie voor Boudewijn nu niet erger kon worden, had hij geen belemmering meer om Artesië met inbegrip van de rijke abdij van Sint-Vaast te veroveren. Ook liet Boudewijn door een sluipmoordenaar Herbert van Vermandois vermoorden.
Met zijn harde en gewelddadige politiek had Boudewijn in de jaren na 900 zijn positie en die van zijn graafschap veilig gesteld. De laatste periode van zijn bewind tot zijn dood in 918 is rustig verlopen. Boudewijn werd begraven in de abdij van Sint-Bertinus maar werd na de dood van zijn vrouw (929) bij haar begraven in de Sint-Pietersabdij van Gent.
Familie
Boudewijn II was de zoon van Boudewijn I en van Judith. In 884 huwde hij Aelfryth van Wessex (ook Aelftrud of Elfrida) (Wessex, 868 - 7 juni 929), dochter van Alfred de Grote, koning van Engeland van 871 tot 899, en van Ealhswith van de Gaini. Boudewijn en Aelftrud kregen de volgende kinderen:
Arnulf I de Grote, graaf van Vlaanderen
Adalolf (of Adelulf, Aethelwulf) (ca. 895 - 13 november 933), graaf van Boulogne en van Terwaan, lekenabt van Sint-Bertinus
Ealswid
Ermentrude
Abt Hildebrand van Sint-Bertinus en Sint Vaast, was een zoon van Ealswid of Ermentrude, of van een onbekende zuster.
Heerlijkheid:
| van 879 tot 918 graaf van Vlaanderen en van 896 tot 918 graaf van Boulogne. |
Hij trouwde, ongeveer 19 jaar oud, in 884 met de 15 of 16-jarige
245781911553 Aelfryth van Wessex, geboren in 868 in Wessex. Aelfryth is overleden op zondag 7 juni 929, 60 of 61 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf I “de Grote” Van Vlaanderen, geboren omstreeks 887 (zie 122890955776).
245781911554 Heribert II van Vermandois, geboren omstreeks 885. Heribert is overleden op donderdag 23 februari 943, ongeveer 58 jaar oud. Hij is begraven in St.Quentin.
Notitie bij Heribert: tracht zijn machtsgebied uit te breiden; leke-abt van Saint-Médard-de-Soissons en van Saint-Crépin-de-Soissons; graaf van Vermandois, van Méaux, enz.; speelt een rol in de machtstrijd om de Franse koningskroon en in de conflicten met Oost-Francië, Bourgondië, wegens het lot van Lotharingen; sluit met evenveel gemak allianties, die hij dan zo nodig ook weer zonder meer verbreekt; kiest ondanks zijn eigen Karolingische afstamming veelal de partij der Robertijnen; houdt de ongelukkige koning Karel III de Eenvoudige, na diens afzetting, vele jaren gevangen.
Heerlijkheid:
| graaf van Vermandois |
Hij trouwde, ten hoogste 22 jaar oud, vóór 907 met de ten hoogste 18-jarige
245781911555 Adela Luitgardis van Neustrië, geboren in 889. Adela is overleden na 931, minstens 42 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Adela Luitgardis van Vermandois, geboren omstreeks 912 (zie 122890955777).
245781911562 Berenger I Marquis Van Ivrea, geboren in 842. Berenger is overleden op woensdag 7 april 924 in Verona (I), 81 of 82 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Italy Heilige Romeinse Keizer |
Hij trouwde, 37 of 38 jaar oud, in 880 met de 29 of 30-jarige
245781911563 Berthila van Spoleto En Camerino, geboren in 850. Berthila is overleden vóór 915, ten hoogste 65 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Gizela Van Friuli, geboren in 882 in Perugia (Friuli) I (zie 122890955781).
Generatie 39 (vooroudgrootouders)
491563779376 Karel de Grote, geboren op dinsdag 2 april 748 in Aix-la-Chapelle. Karel is overleden op zaterdag 28 januari 814 in Aken (D), 65 jaar oud.
Notitie bij Karel: Karel de Grote, geb. bij Aix-la-Chapelle 2.4.748, gedoopt door Bonefacius aartsbisschop van Mainz; Karel en zijn broer Carloman volgen hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen; beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons; na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederomgezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ‘patricius Romanorum’, maar deze titel voert hij pas na zijn overwinning op de Longobarden; door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn ‘patricius’-titel vallen; zijn uiteindelijke titulatuur wordt: ‘Karolus serenissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’; zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ‘basileus’ Michael I Rhangabe erkend; overl. Aken 28.1.814, begr. ald. (Dom).
Hij had 4 echtgenotes en 6 concubines
Karel werd samen met zijn vader en zijn broer Karloman in 754 door paus Stefanus II (III) tot koning gewijd. Bij dezelfde gelegenheid ontving hij de titel van Patricius Romanorum, die hem tot bescherming van de kerk van Rome verplichtte. De paus wasvoor deze drievoudige kroning persoonlijk naar het Frankische Rijk gekomen. Na de dood van Pippijn III (768) begon de regering van Karel, aanvankelijk slechts over een deel van het rijk, later, na de dood van zijn broer Karloman (771) en de uitsluiting van diens kinderen uit de erfopvolging, over het gehele rijk der Franken. Karel zocht aanvankelijk toenadering tot de Longobarden in Noord-Italië en huwde de dochter van de Longobardische koning Desiderius. Later verstootte hij deze eerste gemalin en huwde hij (771) de Alamaanse Hildegard (gest. 783), die hem drie zoons schonk, Karel (gest. 811), Pippijn (gest. 810) en Lodewijk de Vrome (gest. 840). De verslechtering van de betrekkingen met de Longobarden en de vraag om hulp van paus Adrianus I, die door hen werd bedreigd, leidden tot een Frankische inval en de verovering van het rijk der Longobarden. Dit laatste werd niet ingelijfd, maar bleef als koninkrijk met eigen identiteit, recht en instellingen voortbestaan, echter met het Frankische Rijk door een personele unie verbonden, daar Karel koning van de Longobarden werd (774). Bij dezelfde gelegenheid begaf Karel zich naar Rome en vestigde daar een protectoraat over de pauselijke staat (773–774).
Aan de oostgrenzen had Karel te kampen met de Beieren en de Saksen. Hij zocht eerst toenadering tot Tassilo III, hertog van Beieren, maar moest later tegen hem optreden en hem in 788 afzetten, wat het einde van de Beierse onafhankelijkheid betekende. Tegen de niet-christelijke Saksen ondernam Karel vanaf 772 een reeks tochten en richtte hij een mark, dwz. een grensgebied onder militair gezag, in. Ook ondernam hij de hardhandige kerstening van deze Germanen. De Saksen werden nu weer roerig en plunderden het Rijnland. Karel bond de strijd tegen hen aan en na een bloedige zevenjarige oorlog werd het land veroverd en in 785 aan een terreurregime onderworpen om het politieke gezag van de Franken en de heerschappij van de kerk te verzekeren. Ook tegen de Friezen werd oorlog gevoerd en Oost-Friesland werd bezet. De Elbe was voortaan de oostgrens van het rijk. Meer zuidelijk kwam Karel in botsing met de Avaren. In 791 ondernam hij een tocht tegen hen. Vanaf 785 begon de verovering van het noordoosten van Spanje, waar naderhand zoals in andere grenszones een mark, nl. de Marca Hispanica, werd opgericht.
In het multiraciale imperium van Karel bestonden stromingen ten gunste van regionale autonomie, vnl. in Italië en Aquitanië. Met het oog hierop en ook ter bevordering van een zekere decentralisatie werden de jongste twee zonen van Karel, Pippijn en Lodewijk, tot koningen van resp. Italië en Aquitanië aangesteld. De jaren 792–793 werden gekenmerkt door opstanden in Saksen en in Italië, invallen van de Saracenen in Zuid-Gallië, hongersnood en een samenzwering geleid door Pippijn met de Bult, eenbastaardzoon van Karel. Deze laatste kwam de crisis te boven en consolideerde zijn gezag in Saksen en versloeg de Avaren in 795–796, voorgoed een einde makend aan hun macht. Het westen van hun land werd een oostmark van Beieren (het latere Oostenrijk), de rest van het rijk der Avaren, vnl. bestaande uit onderworpen Slaven, werd onder Frankisch protectoraat geplaatst
Karel is na de keizerkroning nooit naar Rome teruggegaan. Hij verbleef sinds 808 bijna permanent te Aken, waarvan hij, wegens de aanwezigheid van geneeskrachtige wateren, vanaf 794 zijn voornaamste residentie had gemaakt. In 806 had Karel door de Divisio Regnorum zijn rijk onder zijn drie zoons verdeeld en aan alle drie de plicht werd opgelegd de kerk, in het bijzonder die van Rome, te beschermen. In 810 overleed echter Pippijn, de tweede zoon, en in 811 overleed de oudste zoon, Karel (nadat in 794 Karels derde gemalin, de Oost-Frankische Fastrada, was overleden; Karels laatste huwelijk met de Alamaanse Liutgard, gest. 800, bleef kinderloos), zodat Lodewijk de Vrome de enige overlevende erfopvolger was. Karel liet hem in 813 te Aken tot keizer uitroepen en kroonde hem zelf. Na Karels dood was de eenheid van het Frankische imperium althans voorlopig gewaarborgd onder de heerschappij van Lodewijk de Vrome
Encyclopedie Winkler Prins ©
Karel de Grote is geboren op dinsdag 2 april 748 te Ingelheim (D), is overleden op zaterdag 28 januari 814 te Aken (D) des morgens om negen uur, vermoedelijk aan pleuritus, is begraven aldaar (in de Dom). Karel werd 65 jaar.
Karel en zijn broer Carloman volgden hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen; beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons; na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederom gezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ’patricius Romanorum’.
Deze titel voert hij echter pas na zijn overwinning op de Longobarden.
Hij wordt door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn patricius-titel vallen; zijn uiteindelijke titulatuur wordt: ’Karolus serinissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’; zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ’basileus’ Michael I Rhangabe erkend.
Uit een onderzoek van de skeletresten, die in de dom van Aken rusten, meent men dat Karel een lengte moet hebben gehad van ruim 183 centimeter.
Karel werd op 29 december 1165 te Aken, door toedoen van Friedrich I ’Barbarossa’, met volmacht van tegenpaus Paschalis III door de Keulse aartsbisschop Reinoud van Dassel heilig verklaard)
Karel begon een relatie (1) met Himiltrudis (Chimiltrudis: Amautru), zie 983127593293. Karel is weduwnaar van ???. Karel begon een relatie (4), minstens 23 jaar oud, na 771 met ???. Karel trouwde (5), 35 jaar oud, in oktober 783 in Worm met Fastrada (Fastrée) (ovl. 794). Karel trouwde (6), ongeveer 47 jaar oud, omstreeks 795 met Liutgardis (Liedgarde, Liégeard) (ovl. 800). Karel begon een relatie (7), minstens 47 jaar oud, na 795 met Madelgardis (Mathalgarde). Karel trouwde (8), ongeveer 52 jaar oud, omstreeks 800 met Gerswindis Van Saksen (±781-±829), ongeveer 19 jaar oud. Karel begon een relatie (9), 51 of 52 jaar oud, in 800 met Regina (Régine, Reine). Karel begon een relatie (10), 57 of 58 jaar oud, in 806 met Adelindis. Hij had 4 echtgenotes en 6 concubines
Karel werd samen met zijn vader en zijn broer Karloman in 754 door paus Stefanus II (III) tot koning gewijd. Bij dezelfde gelegenheid ontving hij de titel van Patricius Romanorum, die hem tot bescherming van de kerk van Rome verplichtte. De paus wasvoor deze drievoudige kroning persoonlijk naar het Frankische Rijk gekomen. Na de dood van Pippijn III (768) begon de regering van Karel, aanvankelijk slechts over een deel van het rijk, later, na de dood van zijn broer Karloman (771) en de uitsluiting van diens kinderen uit de erfopvolging, over het gehele rijk der Franken. Karel zocht aanvankelijk toenadering tot de Longobarden in Noord-Italië en huwde de dochter van de Longobardische koning Desiderius. Later verstootte hij deze eerste gemalin en huwde hij (771) de Alamaanse Hildegard (gest. 783), die hem drie zoons schonk, Karel (gest. 811), Pippijn (gest. 810) en Lodewijk de Vrome (gest. 840). De verslechtering van de betrekkingen met de Longobarden en de vraag om hulp van paus Adrianus I, die door hen werd bedreigd, leidden tot een Frankische inval en de verovering van het rijk der Longobarden. Dit laatste werd niet ingelijfd, maar bleef als koninkrijk met eigen identiteit, recht en instellingen voortbestaan, echter met het Frankische Rijk door een personele unie verbonden, daar Karel koning van de Longobarden werd (774). Bij dezelfde gelegenheid begaf Karel zich naar Rome en vestigde daar een protectoraat over de pauselijke staat (773–774).
Aan de oostgrenzen had Karel te kampen met de Beieren en de Saksen. Hij zocht eerst toenadering tot Tassilo III, hertog van Beieren, maar moest later tegen hem optreden en hem in 788 afzetten, wat het einde van de Beierse onafhankelijkheid betekende. Tegen de niet-christelijke Saksen ondernam Karel vanaf 772 een reeks tochten en richtte hij een mark, dwz. een grensgebied onder militair gezag, in. Ook ondernam hij de hardhandige kerstening van deze Germanen. De Saksen werden nu weer roerig en plunderden het Rijnland. Karel bond de strijd tegen hen aan en na een bloedige zevenjarige oorlog werd het land veroverd en in 785 aan een terreurregime onderworpen om het politieke gezag van de Franken en de heerschappij van de kerk te verzekeren. Ook tegen de Friezen werd oorlog gevoerd en Oost-Friesland werd bezet. De Elbe was voortaan de oostgrens van het rijk. Meer zuidelijk kwam Karel in botsing met de Avaren. In 791 ondernam hij een tocht tegen hen. Vanaf 785 begon de verovering van het noordoosten van Spanje, waar naderhand zoals in andere grenszones een mark, nl. de Marca Hispanica, werd opgericht.
In het multiraciale imperium van Karel bestonden stromingen ten gunste van regionale autonomie, vnl. in Italië en Aquitanië. Met het oog hierop en ook ter bevordering van een zekere decentralisatie werden de jongste twee zonen van Karel, Pippijn en Lodewijk, tot koningen van resp. Italië en Aquitanië aangesteld. De jaren 792–793 werden gekenmerkt door opstanden in Saksen en in Italië, invallen van de Saracenen in Zuid-Gallië, hongersnood en een samenzwering geleid door Pippijn met de Bult, eenbastaardzoon van Karel. Deze laatste kwam de crisis te boven en consolideerde zijn gezag in Saksen en versloeg de Avaren in 795–796, voorgoed een einde makend aan hun macht. Het westen van hun land werd een oostmark van Beieren (het latere Oostenrijk), de rest van het rijk der Avaren, vnl. bestaande uit onderworpen Slaven, werd onder Frankisch protectoraat geplaatst
Karel is na de keizerkroning nooit naar Rome teruggegaan. Hij verbleef sinds 808 bijna permanent te Aken, waarvan hij, wegens de aanwezigheid van geneeskrachtige wateren, vanaf 794 zijn voornaamste residentie had gemaakt. In 806 had Karel door de Divisio Regnorum zijn rijk onder zijn drie zoons verdeeld en aan alle drie de plicht werd opgelegd de kerk, in het bijzonder die van Rome, te beschermen. In 810 overleed echter Pippijn, de tweede zoon, en in 811 overleed de oudste zoon, Karel (nadat in 794 Karels derde gemalin, de Oost-Frankische Fastrada, was overleden; Karels laatste huwelijk met de Alamaanse Liutgard, gest. 800, bleef kinderloos), zodat Lodewijk de Vrome de enige overlevende erfopvolger was. Karel liet hem in 813 te Aken tot keizer uitroepen en kroonde hem zelf. Na Karels dood was de eenheid van het Frankische imperium althans voorlopig gewaarborgd onder de heerschappij van Lodewijk de Vrome
Encyclopedie Winkler Prins ©
Karel de Grote is geboren op dinsdag 2 april 748 te Ingelheim (D), is overleden op zaterdag 28 januari 814 te Aken (D) des morgens om negen uur, vermoedelijk aan pleuritus, is begraven aldaar (in de Dom). Karel werd 65 jaar.
Karel en zijn broer Carloman volgden hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen; beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons; na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederom gezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ’patricius Romanorum’.
Deze titel voert hij echter pas na zijn overwinning op de Longobarden.
Hij wordt door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn patricius-titel vallen; zijn uiteindelijke titulatuur wordt: ’Karolus serinissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’; zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ’basileus’ Michael I Rhangabe erkend.
Uit een onderzoek van de skeletresten, die in de dom van Aken rusten, meent men dat Karel een lengte moet hebben gehad van ruim 183 centimeter.
Friedrich I ’Barbarossa’
Karel werd op 29 december 1165 te Aken, door toedoen van Friedrich I ’Barbarossa’, met volmacht van tegenpaus Paschalis III door de Keulse aartsbisschop Reinoud van Dassel heilig verklaard)
Hij trouwde (3), ten hoogste 23 jaar oud, vóór dinsdag 30 april 771 met de ten hoogste 13-jarige
491563779377 Hildegard (Houdiard) van Vinzgau, geboren in 758. Hildegard is overleden op woensdag 30 april 783 in Thionville (Moselle), 24 of 25 jaar oud.
Notitie bij Hildegard: Hildegard van Vinzgau (758Van Aken, Rijnland, Pruisen-30e April 783Van Thionville, Moezel, Lotharingen) Was Karel de Grote tweede vrouw.[1 ] Ze was de dochter van graaf Gerold van Zwaben en Emma van Saksen - Een dochter van Hnabi, Van Zwaben.
Hildegard was een vriend van de heilige LiobaEn was een vriend van vele verschillende kerken en kloosters , met name Kloster Reichenau en Klos Tere Kempten. Volgens de legende , ze schonk in 774 Kempten de overblijfselen van de heilige Gordianus en Epimachus . Hoewel ze werd begraven in St. Arnulf Kerk Metz.
Hildegard was een vriend van de heilige LiobaEn was een vriend van vele verschillende kerken en kloosters , met name Kloster Reichenau en Klos Tere Kempten. Volgens de legende , ze schonk in 774 Kempten de overblijfselen van de heilige Gordianus en Epimachus . Hoewel ze werd begraven in St. Arnulf Kerk Metz.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Karel de Jonge, geboren omstreeks 772 in Aken (D). Karel is overleden op donderdag 4 december 811 in Beieren, ongeveer 39 jaar oud.
Notitie bij Karel: Toen Karel de Grote zijn rijk onder zijn zonen verdeelde, werd Karel de Jongere als koning van Neustrië aangewezen. Hij overleed echter drie jaar voor de dood van zijn vader.
Heerlijkheid:
| Koning |
II. Adelais, geboren omstreeks 773 in Italie. Zij is overleden in augustus 774 in Italie, ongeveer 1 jaar oud. Zij is begraven in de abdij Saint-Arnoul te Metz.
Notitie: geboren tijdens het beleg van Pavia, begraven in de abdijkerk van Saint-Arnoul te Metz
III. Hrothrudis, geboren omstreeks 775. Zij is overleden in juni 810, ongeveer 35 jaar oud.
Notitie: In haar jeugd werd Rotrudis opgevoed en onderwezen aan het hof van Karel de Grote. Ze kreeg daar onderricht van diens belangrijkste raadgever Alcuin van York, die in zijn geschriften naar haar verwijst als Columba. Toen zij zes jaar oud was sloten Karel de Grote en keizerin Irene van het Byzantijnse Rijk een akkoord waarbij Rotrudis verloofd werd met haar negenjarige zoon Constantijn VI, die officieel Irene’s medekeizer was.
Om haar te onderwijzen in de Griekse cultuur en taal,zond de keizerin de monnik Elisaeus naar het hof van Karel de Grote. De verhouding tussen Karel de Grote en Irene vertroebelde echter in de loop van 786 en de verloving werd door haar ontbonden in788.
Rotrudis werd later dan de minnares van Rorico van Maine en ze kreeg één zoon van hem, Lodewijk, die abt werd van het klooster van Saint-Denis en raadgever was van Karel de Kale. In sommige bronnen is er ook nog sprake van een dochter, Adeltrude. Deze zou gehuwd geweest zijn met Gerard, graaf van Auvergne en ze werd moeder van Ranulf I van Aquitanië (ca. 820-866).
In haar latere leven werd Rotrudis non in de abdij van Chelles, waar haar tante Gisela abdis was. Samen zouden ze de auteurs zijn van de brief gericht aan haar vroegere leermeester Alcuin, die op dat moment in Tours verbleef en waarin ze meer uitlegvroegen betreffende het evangelie van Johannes. Het resultaat zou het boek “Commentaria” geweest zijn dat Alcuin schreef, een veel toegankelijker en duidelijker tekst dan de op dat moment bestaande geschriften. De brief van de beide vrouwen werd gedateerd in het jaar 800, tien jaar voor de dood van Rotrudis.
Om haar te onderwijzen in de Griekse cultuur en taal,zond de keizerin de monnik Elisaeus naar het hof van Karel de Grote. De verhouding tussen Karel de Grote en Irene vertroebelde echter in de loop van 786 en de verloving werd door haar ontbonden in788.
Rotrudis werd later dan de minnares van Rorico van Maine en ze kreeg één zoon van hem, Lodewijk, die abt werd van het klooster van Saint-Denis en raadgever was van Karel de Kale. In sommige bronnen is er ook nog sprake van een dochter, Adeltrude. Deze zou gehuwd geweest zijn met Gerard, graaf van Auvergne en ze werd moeder van Ranulf I van Aquitanië (ca. 820-866).
In haar latere leven werd Rotrudis non in de abdij van Chelles, waar haar tante Gisela abdis was. Samen zouden ze de auteurs zijn van de brief gericht aan haar vroegere leermeester Alcuin, die op dat moment in Tours verbleef en waarin ze meer uitlegvroegen betreffende het evangelie van Johannes. Het resultaat zou het boek “Commentaria” geweest zijn dat Alcuin schreef, een veel toegankelijker en duidelijker tekst dan de op dat moment bestaande geschriften. De brief van de beide vrouwen werd gedateerd in het jaar 800, tien jaar voor de dood van Rotrudis.
IV. Pippijn, geboren in 777 (zie 3932510584864).
VI. Lodewijk I “de Vrome", geboren in augustus 778 in Chasseneuil bij Poitiers (zie 245781889688).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Judith van Beieren - Welf, geboren omstreeks 800 (zie 245781889689).
491563796646 Pippijn Van Italie, geboren omstreeks 770. Pippijn is overleden op maandag 8 juli 810, ongeveer 40 jaar oud.
Notitie bij Pippijn: Pepijn van Italië, oorspr. Karloman, (april 777 - 8 juli 810) was de oudste wettige zoon van Karel de Grote (na diens bastaardzoon Pepijn met de Bult) en zijn derde vrouw Hildegard. Hij was koning (bestuurder en militair bevelhebber) van Italië binnen het rijk van zijn vader.
In 781 bezocht Karel Italië, officieel als bedevaartganger, maar mede om er orde op zaken te stellen en het land beter onder Karolingisch gezag te brengen. Hij benoemde er op 15 april zijn zoon Karloman (Pepijn) als koning. Hij brak met opzet met detraditie door hem tot koning van Italië te maken en niet van het nog maar net veroverde Lombardije, hoewel Karloman zich wel vestigde in de oude hoofdstad van de Langobarden, Pavia. Deze benoeming maakte deel uit van de politiek van Karel om het bestuur en de militaire organisatie van zijn rijk te decentraliseren, zodat ook tijdens zijn afwezigheid het rijk adequaat kon worden verdedigd. Karloman was bij zijn benoeming 8 jaar oud en zijn taken werden uitgevoerd door belangrijke hovelingen, zoals abt Adelard van Corbie en hertog Erik van Friuli. Na de mislukte opstand van Karlomans halfbroer Pepijn met de Bult in 792, viel die in ongenade. Karloman werd door de paus opnieuw gedoopt met de naam Pepijn.
De belangrijkste gebeurtenissen tijdens het bewind van Pepijn:
791 veldtocht tegen de Avaren langs de Drava
793 onderdrukt een opstand van Benevento
795-6 oorlog tegen de Avaren. Met hulp van de Kroatische leider Vojnomir wist hij door te dringen in het gebied tussen Tisa en Donau (nu Hongarije) waar het Avaarse hoofdkwartier, de Ring, gelegen was. Het werd verwoest. Pepijn keerde terug met zoveel goud en zilver dat Einhard beweert dat dit de meest winstgevende onderneming van de Franken ooit was.
797 veldtocht tegen de Slaven aan de oostgrens
799 neem deel aan de veldtocht tegen de Saksen
Verovert Corsica op de Moren
810 Onderwerpt Venetië, Istrië en de steden aan de Dalmatische kust
In 806 verdeelde Karel de Grote zijn rijk onder zijn zoons in de Divisio regnorum om na zijn dood onenigheid onder zijn erfgenamen te voorkomen. Aan het al bestaande gebied van het Italiaanse koninkrijk voegde hij Beieren, Karinthië en de helft van Alemannië toe. Vreemd genoeg werd er niet gezegd wat er met de keizerstitel ging gebeuren, mogelijk omdat er daarover met Byzantium nog steeds onenigheid was. Het zou echter allemaal anders lopen.
Pepijn stierf voortijdig in 810, na een ziekte (vermoedelijk malaria). Met instemming van Karel de Grote volgde zijn bastaardzoon Bernard hem op als koning van Italië. Ook Pepijns jongere broer, Karel, stierf voortijdig. De keizer maakte daarom zijnderde wettige zoon Lodewijk tot zijn enige erfgenaam, met inbegrip van de keizerstitel. De bedoeling was dat Bernard van Italië -die dus als opvolger voor de keizerstitel gepasseerd werd- zijn oom net zo trouw zou dienen als Pepijn zijn vader gediend had, maar dat bleek al snel een vrome wens.
Huwelijk en kinderen
Er is geen huwelijk van Pepijn bekend. Wel had hij tenminste twee kinderen:
Bernard, (797 - Aken, 14 april 818). Opvolger van zijn vader als koning van Italië. Na zijn verzet tegen Lodewijk de Vrome afgezet en (onbedoeld) gedood.
Aeda, (geb. 798), gehuwd met de Saksische edelman Billung, ouders van Oda, de vrouw van Liudolf van Saksen
Er zijn veel speculaties over de identiteit van de minnares(sen) van Pepijn, maar geen van deze speculaties heeft echter historische gronden.
In 781 bezocht Karel Italië, officieel als bedevaartganger, maar mede om er orde op zaken te stellen en het land beter onder Karolingisch gezag te brengen. Hij benoemde er op 15 april zijn zoon Karloman (Pepijn) als koning. Hij brak met opzet met detraditie door hem tot koning van Italië te maken en niet van het nog maar net veroverde Lombardije, hoewel Karloman zich wel vestigde in de oude hoofdstad van de Langobarden, Pavia. Deze benoeming maakte deel uit van de politiek van Karel om het bestuur en de militaire organisatie van zijn rijk te decentraliseren, zodat ook tijdens zijn afwezigheid het rijk adequaat kon worden verdedigd. Karloman was bij zijn benoeming 8 jaar oud en zijn taken werden uitgevoerd door belangrijke hovelingen, zoals abt Adelard van Corbie en hertog Erik van Friuli. Na de mislukte opstand van Karlomans halfbroer Pepijn met de Bult in 792, viel die in ongenade. Karloman werd door de paus opnieuw gedoopt met de naam Pepijn.
De belangrijkste gebeurtenissen tijdens het bewind van Pepijn:
791 veldtocht tegen de Avaren langs de Drava
793 onderdrukt een opstand van Benevento
795-6 oorlog tegen de Avaren. Met hulp van de Kroatische leider Vojnomir wist hij door te dringen in het gebied tussen Tisa en Donau (nu Hongarije) waar het Avaarse hoofdkwartier, de Ring, gelegen was. Het werd verwoest. Pepijn keerde terug met zoveel goud en zilver dat Einhard beweert dat dit de meest winstgevende onderneming van de Franken ooit was.
797 veldtocht tegen de Slaven aan de oostgrens
799 neem deel aan de veldtocht tegen de Saksen
Verovert Corsica op de Moren
810 Onderwerpt Venetië, Istrië en de steden aan de Dalmatische kust
In 806 verdeelde Karel de Grote zijn rijk onder zijn zoons in de Divisio regnorum om na zijn dood onenigheid onder zijn erfgenamen te voorkomen. Aan het al bestaande gebied van het Italiaanse koninkrijk voegde hij Beieren, Karinthië en de helft van Alemannië toe. Vreemd genoeg werd er niet gezegd wat er met de keizerstitel ging gebeuren, mogelijk omdat er daarover met Byzantium nog steeds onenigheid was. Het zou echter allemaal anders lopen.
Pepijn stierf voortijdig in 810, na een ziekte (vermoedelijk malaria). Met instemming van Karel de Grote volgde zijn bastaardzoon Bernard hem op als koning van Italië. Ook Pepijns jongere broer, Karel, stierf voortijdig. De keizer maakte daarom zijnderde wettige zoon Lodewijk tot zijn enige erfgenaam, met inbegrip van de keizerstitel. De bedoeling was dat Bernard van Italië -die dus als opvolger voor de keizerstitel gepasseerd werd- zijn oom net zo trouw zou dienen als Pepijn zijn vader gediend had, maar dat bleek al snel een vrome wens.
Huwelijk en kinderen
Er is geen huwelijk van Pepijn bekend. Wel had hij tenminste twee kinderen:
Bernard, (797 - Aken, 14 april 818). Opvolger van zijn vader als koning van Italië. Na zijn verzet tegen Lodewijk de Vrome afgezet en (onbedoeld) gedood.
Aeda, (geb. 798), gehuwd met de Saksische edelman Billung, ouders van Oda, de vrouw van Liudolf van Saksen
Er zijn veel speculaties over de identiteit van de minnares(sen) van Pepijn, maar geen van deze speculaties heeft echter historische gronden.
491563796652 Hunroch (Unroch) van Friuli, geboren omstreeks 780. Hunroch is overleden na 853, minstens 73 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Markgraaf van Fruili en Graaf van Ternois |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Eberhard (Everard) Marquis Van Ivrea, geboren omstreeks 800 in Fruili (I) (zie 491563823124).
II. Eberhard van Friuli, geboren omstreeks 810 (zie 245781898326).
491563796654 Lodewijk I “de Vrome"
Hij trouwde (3), 40 jaar oud, in februari 819 in Aken (D) met de ongeveer 19-jarige
491563796655 Judith van Beieren - Welf
491563823104 Boudewijn I “ijzeren Arm” Van Vlaanderen, geboren omstreeks 840. Boudewijn is overleden op vrijdag 2 januari 879 in Sint-Omaars, ongeveer 39 jaar oud. Hij is begraven in Abdij van Sint-Bertinus, Sint-Omaars.
Notitie bij Boudewijn: Boudewijn I (Laon?, ca. 840 - Abdij van Sint-Bertinus, Sint-Omaars, 2 januari 879), ook wel Boudewijn I met de IJzeren Arm genoemd, staat bekend als de eerste graaf van Vlaanderen.
Boudewijn is bekend als grondlegger van het graafschap Vlaanderen en doordat hij met kerstmis 861 de koningsdochter Judith van West-Francië van het hof van haar vader Karel de Kale schaakte. De 17-jarige Judith was al twee keer weduwe en was teruggekeerd naar het hof van haar vader. Die wilde haar natuurlijk een derde keer gunstig uithuwelijken, maar ze vluchtte met Boudewijn, die toen al een bekende vechtjas was, van het hof dat voor de viering van kerst naar Senlis was getrokken. Het stel werd daarbij geholpen door Judiths broer Lodewijk de Stamelaar, die steeds in conflict was met zijn vader. Het stel vluchtte naar het noorden maar Karel stuurde brieven aan Rorik van Dorestad en bisschop Hunger van Utrecht dat zij de vluchtelingen geen onderdak mochten geven. Karel liet het paar door bisschoppen excommuniceren maar ze trokken naar Rome en bepleitten hun zaak bij de paus. Die maakte de excommunicatie ongedaan en verzoende Judith en Boudewijn met Karel. Op 13 december 863 volgde het officiële huwelijk te Auxerre. Karel was niet aanwezig bij het huwelijk.
Als onderdeel van de verzoening kreeg Boudewijn het bestuur over de pagus Flandrensis het gebied rond Torhout, Gistel, Oudenburg en Brugge. Dit was in de ogen van Karel waarschijnlijk een onbetekenende functie: Vlaanderen lag in een uithoek van zijnkoninkrijk en werd geteisterd door de Vikingen. Boudewijn bleek echter een succesvol bestuurder. Hij wist de invallen van de Vikingen te stoppen en bouwde daarvoor versterkingen in Arras, Gent en Brugge. In Brugge bouwde hij een kerk die was gewijdaan Donatianus van Reims en gaf relieken van de heilige aan de kerk. In Veurne stichtte hij een Benedictijner klooster en schonk het relieken van heilige Walburgis. In 870 werd zijn bezit uitgebreid en was hij heer van geheel Vlaanderen en Ternois,hetzelfde jaar werd hij lekenabt van Sint Pieter in Gent. In 877 steunde hij Lodewijk de Stamelaar bij de opvolging van Karel de Kale. Kort daarna trok hij zich terug en werd monnik in de abdij van Sint-Bertinus, waar hij ook is begraven.
Familie
Traditioneel wordt Odakar III van de Morinen als zijn vader gezien maar Odaker (als vader van Boudewijn) en zijn voorouders worden tegenwoordig als speculatief beschouwd omdat dit alleen is gebaseerd op teksten uit de twaalfde eeuw. Een andere theorie is dat Boudewijns vader wel Odaker heette maar een lagere hoveling was.
Boudewijn en Judith hadden vier kinderen:
Karel, geb. ca. 864, jong gestorven
Boudewijn
Rudolf van Cambrai
vermoedelijk nog een dochter, de kronieken van het klooster van Waulsort vermelden bij de dood van Rudolf van Cambrai dat Wouter, de zoon van Rudolfs zuster, probeerde hem te wreken.
Gunhilda, gehuwd in 877 met Wilfred I el Velloso, graaf van Urgel en Barcelona, wordt ook vaak als dochter van Boudewijn en Judith genoemd maar dit is gebaseerd op een verkeerde interpretatie van een middeleeuwse tekst. Zij was afkomstig uit de omgeving van Barcelona.
De legende van de Brugse Beer
Het Brugse Beertje van de loge verwijst naar de schaking van Judith: wanneer Boudewijn met Judith in Vlaanderen terugkeerde, werden zij in het bos aangevallen door een reusachtige witte beer (een bruine beer wit van sneeuw), volgens de legende "de oudste bewoner van Brugge". Deze beer was al eerder gesignaleerd omdat hij de omgeving onveilig maakte. Reizigers die zich buiten de muren van Brugge waagden, werden vaak door de beer aangevallen. En dus ook Boudewijn I. Hij wierp zich zonder aarzelen in de strijd met de beer. Niemand durfde dichterbij te komen, ook niet om hun leenheer te helpen. Op een bepaald moment stelde de beer zich recht op zijn achterste poten en ging met zijn rug tegen een boom staan om zo met meer kracht opnieuw aan te vallen. Maar net op dat moment sprong Boudewijn vooruit en doorboorde de beer met zijn lans. De stoot was zo hevig en krachtig dat de lans zich door de beer onwrikbaar in de boom vaststak. Boudewijn was zijn naam met den ijzeren arm dus waardig. Toen later Boudewijns aanstelling als nieuwe leenheer gevierd werd, schonk de stad Brugge hem een gebeeldhouwde, rechtopstaande beer. Die (of een andere versie ervan) is vandaag nog te zien op de gevel van de Poortersloge aan het Jan van Eyckplein inBrugge. Dit was van 1417 tot 1488 het lokaal van Het Genootschap van de Witte Beer, een selectieve steekspelvereniging die toernooien en steekspelen organiseerde.
Boudewijn is bekend als grondlegger van het graafschap Vlaanderen en doordat hij met kerstmis 861 de koningsdochter Judith van West-Francië van het hof van haar vader Karel de Kale schaakte. De 17-jarige Judith was al twee keer weduwe en was teruggekeerd naar het hof van haar vader. Die wilde haar natuurlijk een derde keer gunstig uithuwelijken, maar ze vluchtte met Boudewijn, die toen al een bekende vechtjas was, van het hof dat voor de viering van kerst naar Senlis was getrokken. Het stel werd daarbij geholpen door Judiths broer Lodewijk de Stamelaar, die steeds in conflict was met zijn vader. Het stel vluchtte naar het noorden maar Karel stuurde brieven aan Rorik van Dorestad en bisschop Hunger van Utrecht dat zij de vluchtelingen geen onderdak mochten geven. Karel liet het paar door bisschoppen excommuniceren maar ze trokken naar Rome en bepleitten hun zaak bij de paus. Die maakte de excommunicatie ongedaan en verzoende Judith en Boudewijn met Karel. Op 13 december 863 volgde het officiële huwelijk te Auxerre. Karel was niet aanwezig bij het huwelijk.
Als onderdeel van de verzoening kreeg Boudewijn het bestuur over de pagus Flandrensis het gebied rond Torhout, Gistel, Oudenburg en Brugge. Dit was in de ogen van Karel waarschijnlijk een onbetekenende functie: Vlaanderen lag in een uithoek van zijnkoninkrijk en werd geteisterd door de Vikingen. Boudewijn bleek echter een succesvol bestuurder. Hij wist de invallen van de Vikingen te stoppen en bouwde daarvoor versterkingen in Arras, Gent en Brugge. In Brugge bouwde hij een kerk die was gewijdaan Donatianus van Reims en gaf relieken van de heilige aan de kerk. In Veurne stichtte hij een Benedictijner klooster en schonk het relieken van heilige Walburgis. In 870 werd zijn bezit uitgebreid en was hij heer van geheel Vlaanderen en Ternois,hetzelfde jaar werd hij lekenabt van Sint Pieter in Gent. In 877 steunde hij Lodewijk de Stamelaar bij de opvolging van Karel de Kale. Kort daarna trok hij zich terug en werd monnik in de abdij van Sint-Bertinus, waar hij ook is begraven.
Familie
Traditioneel wordt Odakar III van de Morinen als zijn vader gezien maar Odaker (als vader van Boudewijn) en zijn voorouders worden tegenwoordig als speculatief beschouwd omdat dit alleen is gebaseerd op teksten uit de twaalfde eeuw. Een andere theorie is dat Boudewijns vader wel Odaker heette maar een lagere hoveling was.
Boudewijn en Judith hadden vier kinderen:
Karel, geb. ca. 864, jong gestorven
Boudewijn
Rudolf van Cambrai
vermoedelijk nog een dochter, de kronieken van het klooster van Waulsort vermelden bij de dood van Rudolf van Cambrai dat Wouter, de zoon van Rudolfs zuster, probeerde hem te wreken.
Gunhilda, gehuwd in 877 met Wilfred I el Velloso, graaf van Urgel en Barcelona, wordt ook vaak als dochter van Boudewijn en Judith genoemd maar dit is gebaseerd op een verkeerde interpretatie van een middeleeuwse tekst. Zij was afkomstig uit de omgeving van Barcelona.
De legende van de Brugse Beer
Het Brugse Beertje van de loge verwijst naar de schaking van Judith: wanneer Boudewijn met Judith in Vlaanderen terugkeerde, werden zij in het bos aangevallen door een reusachtige witte beer (een bruine beer wit van sneeuw), volgens de legende "de oudste bewoner van Brugge". Deze beer was al eerder gesignaleerd omdat hij de omgeving onveilig maakte. Reizigers die zich buiten de muren van Brugge waagden, werden vaak door de beer aangevallen. En dus ook Boudewijn I. Hij wierp zich zonder aarzelen in de strijd met de beer. Niemand durfde dichterbij te komen, ook niet om hun leenheer te helpen. Op een bepaald moment stelde de beer zich recht op zijn achterste poten en ging met zijn rug tegen een boom staan om zo met meer kracht opnieuw aan te vallen. Maar net op dat moment sprong Boudewijn vooruit en doorboorde de beer met zijn lans. De stoot was zo hevig en krachtig dat de lans zich door de beer onwrikbaar in de boom vaststak. Boudewijn was zijn naam met den ijzeren arm dus waardig. Toen later Boudewijns aanstelling als nieuwe leenheer gevierd werd, schonk de stad Brugge hem een gebeeldhouwde, rechtopstaande beer. Die (of een andere versie ervan) is vandaag nog te zien op de gevel van de Poortersloge aan het Jan van Eyckplein inBrugge. Dit was van 1417 tot 1488 het lokaal van Het Genootschap van de Witte Beer, een selectieve steekspelvereniging die toernooien en steekspelen organiseerde.
Hij trouwde, minstens 22 jaar oud, na 862 met de minstens 18-jarige
491563823105 Judith van West-Francië, geboren omstreeks 844. Judith is overleden na 870, minstens 26 jaar oud.
Notitie bij Judith: Zij werd in 862 geschaakt door Boudewijn I “IJzeren arm” van Vlaanderen, stamvader van het huis van Vlaanderen, overleden op 21-01-879. Boudewijn I was een gouwgraaf in West-Francië onder koning Karel de Kale. Nadat hij diens dochter Judith had geschaakt verkreeg hij door bemiddeling van paus Nicolaas I toestemming voor een huwelijk, dat op 13-12-863 te Auxerre plaats vond. Als schoonzoon van de koning werd hij grafelijk bestuurder van de gouwen tussen Schelde en Noordzee, met name Gent, Kortrijk, Waas, Terwaan en West-Vlaanderen; dit laatste was de kuststreek tussen de IJzer en het Zwin. Bij het vertrek van Karel de Kale naar Italië werd Boudewijn toezichthouder en raadsman van de kroonprins, Lodewijk de Stamelaar. In 864 sloeg hij een landingspoging van de Noormannen af. Zijn overlijden werd het sein voor de grote Noormanneninvallen in Vlaanderen (879-883).
Judith is weduwe van Aethelbald, met wie zij trouwde (1), ongeveer 14 jaar oud, in 858.
Kind uit dit huwelijk:
I. Boudewijn II De Kale Van Vlaanderen, geboren omstreeks 865 (zie 245781911552).
491563823108 Heribert I van Vermandois, geboren omstreeks 850. Heribert is overleden vóór vrijdag 6 november 907, ten hoogste 57 jaar oud.
Notitie bij Heribert: vermoord, in opdracht van graaf Boudewijn II van Vlaanderen; wordt graaf van Soissons, leke-abt van St. Crépin, dan ook graaf van Méaux en Madrie en tenslotte in 896 graaf van Vermandois; kiest aanvankelijk de zijde van Karel de Eenvoudige indiens strijd tegen Odo/Eudes hertog van Francië om de Franse troon, maar verlaat dan om onbekende redenen diens partij; verliest zodoende St. Quentin en Péronne aan Rudolf graaf van Cambrai, broer van Boudewijn II van Vlaanderen, die hij later laatdoden; uit bloedwraak geeft Boudewijn opdracht Herbert te vermoorden .
Heerlijkheid:
| graaf van Vermandois |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Beatrix, geboren omstreeks 880. Zij is overleden na maart 931, minstens 51 jaar oud. Zij trouwde, ongeveer 15 jaar oud, in 895 met Rodbert, Hertog Van De Franken.
Notitie: gekozen koning der Franken, pion van de Robertingen
II. Heribert Ii Van Vermandois, geboren omstreeks 880. Hij is overleden op donderdag 23 februari 943, ongeveer 63 jaar oud. Hij is begraven in St.Quentin.
Notitie: Heribert II van Vermandois trachtte zijn gebied uit te breiden en speelde een rol in de machtstrijd om de Franse koningskroon en in de conflicten met Oost-Francië en Bourgondië aangaande het lot van Lotharingen. Hij sloot allianties die hij net zo gemakkelijk weer verbrak. Ondanks zijn karolingische afstamming koos hij veelal de partij der Robertijnen en hield de karolingische koning Karel III de Eenvoudige na diens afzetting jaren lang gevangen.
Hij trouwde met Adelheid Capet. Zij is geboren omstreeks 890. Zij is overleden omstreeks 931, ongeveer 41 jaar oud.
III. Heribert II van Vermandois, geboren omstreeks 885 (zie 245781911554).
IV. Cunegundis, geboren na 885. Zij is overleden op woensdag 12 december 949, ten hoogste 64 jaar oud. Zij trouwde met I Odo.
Notitie: broer van Herman, hertog van Souabe, en zoon van Gebhard, graaf in de Wetterau en in in noordelijke Rijngouw, hertog van Lotharingen in 904, familie van de Conradingen.
Heerlijkheid:
| graaf in de Wetterau |
491563823124 Eberhard (Everard) Marquis Van Ivrea, geboren omstreeks 800 in Fruili (I). Eberhard is overleden op woensdag 16 december 862, ongeveer 62 jaar oud.
Hij trouwde met
Generatie 40 (vooroudovergrootouders)
983127558752 Pippijn III "de Korte", geboren omstreeks 715 in Jupille aan de maas. Hij is overleden op zaterdag 24 september 768 in St.Denis (paris)-F, ongeveer 53 jaar oud.
Notitie: Pippijn III ’de Korte’ wordt omstreeks 715 geboren als zoon van Karel Martel en Rotrudis (Chrotrud) van Trier. Pippijn en zijn oudere broer Carloman worden opgeleid door de monikken van Saint Denis. Deze kerkelijke opvoeding zal bepalend blijken te zijn voor hun latere houding ten opzichte van de Katholieke kerk. Wanneer in 741 hun vader sterft, volgen de twee prinsen hem gezamenlijk op als hofmeijer van de Merovingische koning. Echter niet zonder felle weerstand. Ten eerste eist hun halfbroer Griffon (zoon van Karel Martel en de Beierse Sonnichilde) zijn aandeel op. Daarnaast zien de Hertogen van Acquitanië en de Alamannen hierin een mooie gelegenheid om de macht van de Franken te breken. Pippijn en zijn broer zijn dan ook voortdurend verwikkeld in oorlogen. Zij weten echter al hun tegenstanders, waaronder de Beieren en de Saksen, te verslaan en de eenheid binnen het koninkrijk te bewaren.
Hofmeier Karel Martel verdeelt het Frankenrijk tussen Pepijn en Carloman. Grandes Chroniques de France (14e eeuw) door Maître de Fauvel, Bibliothèque Nationale in Parijs.
Omdat Carloman van mening is dat de eenheid nauw verbonden is met de persoon van de koning, helpt hij in 743 Childerik, de laatste Merovingische koning op de troon. In 747 treedt hij in het klooster in. Daarmee wordt de grootste bedreiging van de eenheid binnen het koninkrijk (de gedeelde macht van hem en zijn broer) weggenomen. Bovendien wordt hiermee de weg geëffend voor de uiteindelijke kroning van Pippijn tot koning der Franken.
Pippijn heeft er ondertussen, met hulp van zijn halfbroer Griffon, voor gezorgd dat de Frankische grenzen volledig zijn hersteld. Nadat hij dit voor elkaar heeft gekregen wendt hij zich tot de paus met de vraag of het eigenlijk redelijk is dat een figuur die geen feitelijke macht bezit (de Merovingische koning Childerik), de titel Koning der Franken kan dragen. De paus, die op zoek was naar een sterke bondgenoot in zijn strijd tegen de Lombarden, laat weten dat hij deze situatie inderdaad onacceptabel vindt en dat hij Pippijn beschouwt als de rechtmatige Koning der Franken. Pippijn krijgt zijn kroon echter niet van de paus maar van de Franken. In 751 wordt hij tot koning gekozen en vervolgens door Aartsbisschop Bonifatius in Soissons gezalfd. Door deze ceremonie wordt de macht van Frankrijk en Rome verenigd. In 754 wordt Pippijn tot koning gekroond door de Paus in Saint Denis.
Pippijn steunt de paus in zijn strijd tegen de Lombarden. Hij overwint en schenkt een deel van centraal Italië aan de kerk (Donatio Pepini). Hierdoor wordt de paus in feite een regerend machthebber die, door trouw te zweren aan Pippijn, zichzelf onder de bescherming van de Franken heeft geplaatst. De samenvoeging van de wereldlijke en kerkelijke macht heeft grote gevolgen en leidt onder meer tot de grootscheepse bekering van heidense Germaanse stammen tot het Christelijke geloof. Als gevolg van zijn banden met Rome, is Pippijn in de jaren 754 tot 756 in oorlog met de Lombarden die het gebied dat Pippijn aan de kerk had geschonken, terug wilden hebben. Tevens krijgt hij te maken met een opstand in Acquitanië die hij echter de kop in weet te drukken. Minder fortuinlijk waren zijn veldtochten tegen de Saksen en Beieren. Hij weet weliswaar de grenzen te beschermen maar ziet geen kans zijn gebied uit te breiden.
Naast de oorlogen wordt zijn aandacht opgeëist door de interne zaken van het rijk. Hij voert, samen met Bonifatius, kerkelijke hervormingen door die leiden tot meer eenheid in de kerk. Hierdoor wordt de greep van Rome op de Frankische kerk sterker dan ooit tevoren. De wisselwerking tussen de wereldlijke macht (Pippijn) en de geestelijke macht (de paus) heeft ervoor gezorgd dat beide partijen hun macht hebben kunnen uitbreiden. Pippijn had de kerkelijke macht nodig om zijn rechten op de troon te steunen, de kerk had Pippijn nodig als bescherming tegen de Lombarden.
Pippijn was gehuwd met Bertrada de Laon (bijgenaamd ’Berta met de grote voet’ omdat haar ene voet opmerkelijk veel groter was dan de andere). Ze kregen vier kinderen Carloman, Karel, Gisela en Pepijn. Als Pippijn ’de Korte’ op 24 september 768 te Saint Denis overlijdt (aan waterzucht), wordt hij opgevolgd door zijn zoons Carloman en Karel (de Grote). Hij wordt, net als de Merovingische koningen, begraven in de basiliek van Saint Denis.
Bronnen:
http://www.logilogi.org/PepijnDeKorte
The Catholic Encyclopedia
De graafschap in de middeleeuwen
Hofmeier Karel Martel verdeelt het Frankenrijk tussen Pepijn en Carloman. Grandes Chroniques de France (14e eeuw) door Maître de Fauvel, Bibliothèque Nationale in Parijs.
Omdat Carloman van mening is dat de eenheid nauw verbonden is met de persoon van de koning, helpt hij in 743 Childerik, de laatste Merovingische koning op de troon. In 747 treedt hij in het klooster in. Daarmee wordt de grootste bedreiging van de eenheid binnen het koninkrijk (de gedeelde macht van hem en zijn broer) weggenomen. Bovendien wordt hiermee de weg geëffend voor de uiteindelijke kroning van Pippijn tot koning der Franken.
Paus Stefanus II ontvangt land van Pepijn de Korte in 754.
Pippijn heeft er ondertussen, met hulp van zijn halfbroer Griffon, voor gezorgd dat de Frankische grenzen volledig zijn hersteld. Nadat hij dit voor elkaar heeft gekregen wendt hij zich tot de paus met de vraag of het eigenlijk redelijk is dat een figuur die geen feitelijke macht bezit (de Merovingische koning Childerik), de titel Koning der Franken kan dragen. De paus, die op zoek was naar een sterke bondgenoot in zijn strijd tegen de Lombarden, laat weten dat hij deze situatie inderdaad onacceptabel vindt en dat hij Pippijn beschouwt als de rechtmatige Koning der Franken. Pippijn krijgt zijn kroon echter niet van de paus maar van de Franken. In 751 wordt hij tot koning gekozen en vervolgens door Aartsbisschop Bonifatius in Soissons gezalfd. Door deze ceremonie wordt de macht van Frankrijk en Rome verenigd. In 754 wordt Pippijn tot koning gekroond door de Paus in Saint Denis.
Pepijn de Korte verdrijft een Arabisch leger uit Narbonne in Septimanië (759). Franse gravure van Emile Bayard (19e eeuw)
Pippijn steunt de paus in zijn strijd tegen de Lombarden. Hij overwint en schenkt een deel van centraal Italië aan de kerk (Donatio Pepini). Hierdoor wordt de paus in feite een regerend machthebber die, door trouw te zweren aan Pippijn, zichzelf onder de bescherming van de Franken heeft geplaatst. De samenvoeging van de wereldlijke en kerkelijke macht heeft grote gevolgen en leidt onder meer tot de grootscheepse bekering van heidense Germaanse stammen tot het Christelijke geloof. Als gevolg van zijn banden met Rome, is Pippijn in de jaren 754 tot 756 in oorlog met de Lombarden die het gebied dat Pippijn aan de kerk had geschonken, terug wilden hebben. Tevens krijgt hij te maken met een opstand in Acquitanië die hij echter de kop in weet te drukken. Minder fortuinlijk waren zijn veldtochten tegen de Saksen en Beieren. Hij weet weliswaar de grenzen te beschermen maar ziet geen kans zijn gebied uit te breiden.
Naast de oorlogen wordt zijn aandacht opgeëist door de interne zaken van het rijk. Hij voert, samen met Bonifatius, kerkelijke hervormingen door die leiden tot meer eenheid in de kerk. Hierdoor wordt de greep van Rome op de Frankische kerk sterker dan ooit tevoren. De wisselwerking tussen de wereldlijke macht (Pippijn) en de geestelijke macht (de paus) heeft ervoor gezorgd dat beide partijen hun macht hebben kunnen uitbreiden. Pippijn had de kerkelijke macht nodig om zijn rechten op de troon te steunen, de kerk had Pippijn nodig als bescherming tegen de Lombarden.
Pippijn was gehuwd met Bertrada de Laon (bijgenaamd ’Berta met de grote voet’ omdat haar ene voet opmerkelijk veel groter was dan de andere). Ze kregen vier kinderen Carloman, Karel, Gisela en Pepijn. Als Pippijn ’de Korte’ op 24 september 768 te Saint Denis overlijdt (aan waterzucht), wordt hij opgevolgd door zijn zoons Carloman en Karel (de Grote). Hij wordt, net als de Merovingische koningen, begraven in de basiliek van Saint Denis.
Bronnen:
http://www.logilogi.org/PepijnDeKorte
The Catholic Encyclopedia
De graafschap in de middeleeuwen
Hij trouwde met
983127558753 Bertrada van Laon, geboren omstreeks 720. Bertrada is overleden op donderdag 12 juni 783 in Choicy-au-Bac, ongeveer 63 jaar oud.
Notitie bij Bertrada: bijgenaamd ’Berta met de grote voet’ omdat haar ene voet opmerkelijk veel groter was dan de andere
Zij overleed op 12-06-783 te Choicy-au-Bac en was een dochter van Charibert Hardrad, hertog van Laon (743/4-ca.762). Bertrada werd nauwelijks meer vermeld tijdens haar huwelijk met Pippijn, behalve toen het huwelijk in 762 snel verslechterde en paus Paulus I ingreep om Pippijn van een scheiding te weerhouden. Des te meer liet Bertrada zich gelden tijdens de regering van haar zoons door haar sterke sympathie voor de Longobarden, resulterend in Karels huwelijk met de dochter van de Lombardische koning. Haar invloed taande toen Karel een andere koers ging varen.
Pippijn overleed in 768 aan waterzucht. Het rijk werd verdeeld onder zijn beide zoons.
Zij overleed op 12-06-783 te Choicy-au-Bac en was een dochter van Charibert Hardrad, hertog van Laon (743/4-ca.762). Bertrada werd nauwelijks meer vermeld tijdens haar huwelijk met Pippijn, behalve toen het huwelijk in 762 snel verslechterde en paus Paulus I ingreep om Pippijn van een scheiding te weerhouden. Des te meer liet Bertrada zich gelden tijdens de regering van haar zoons door haar sterke sympathie voor de Longobarden, resulterend in Karels huwelijk met de dochter van de Lombardische koning. Haar invloed taande toen Karel een andere koers ging varen.
Pippijn overleed in 768 aan waterzucht. Het rijk werd verdeeld onder zijn beide zoons.
Hij trouwde met
983127558755 Imma (Emma, Emme).
Notitie: achterkleindochter van hertog Godfried. Zij vergezelde Karel naar Italië in 773 en 781.
Kind uit dit huwelijk:
I. Hildegard (Houdiard) van Vinzgau, geboren in 758 (zie 491563779377).
983127593292 Karel de Grote
Hij begon een relatie (1) met
Kinderen uit deze relatie:
Kind van Berenger uit onbekende relatie:
I. Hunroch (Unroch) van Friuli, geboren omstreeks 780 (zie 491563796652).
983127646210 Karel II “de Kale” van Francië
Hij trouwde, 18 jaar oud, op maandag 13 februari 842 in Quierzy-sur-Oise met de ongeveer 12-jarige
983127646211 Ermentrudis Van Orleans
983127646216 Pippijn, geboren omstreeks 815. Hij is overleden na 875, minstens 60 jaar oud.
Heerlijkheid:
| graaf (ten noorde van de Seine) tussen 834 en 840 |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
III. Pippijn, geboren omstreeks 845. Hij is overleden na zondag 28 januari 893, minstens 48 jaar oud.
Notitie: Hij verbleef in 877 aan het hof van Karel II. Hij zou de vader kunnen zijn van:
a. Bernard, graaf van Beauvais, geb.ca.885, overl. na 10.11.949.
b. [Theoderic], vader van Theoderic, neef van Berbard de Beauvais, vermeld 945.
a. Bernard, graaf van Beauvais, geb.ca.885, overl. na 10.11.949.
b. [Theoderic], vader van Theoderic, neef van Berbard de Beauvais, vermeld 945.
Heerlijkheid:
| graaf (ten noorde van Parijs) |
IV. Heribert I van Vermandois, geboren omstreeks 850 (zie 491563823108).
983127646248 Hunroch (Unroch) van Friuli
Hij trouwde met
983127646249 Engeltrude van Parijs
Generatie 41 (vooroudbetovergrootouders)
1966255117504 Karel Martel, geboren omstreeks 688. Karel is overleden op zondag 22 oktober 741 in Quierzy-sur-Oise, ongeveer 53 jaar oud.
Notitie bij Karel: De stamvader van het karolingische huis is Karel Martel. Hij werd waarschijnlijk omstreeks 688 geboren als onwettige zoon van Pippijn van Herstal en een vrouw die Chalpaida heette. Hij was een telg uit de Pepinisch dynastie van Hofmeiers (Eerste Ministers) van de nietsdoende Merovingische "vadsige koningen". Ook al is hij dus formeel geen koning, hij is wel de enige die de macht in handen heeft. Karel heeft zelfs een aantal jaren zonder Merovingische koning geregeerd.
Als zijn vader in 714 overlijdt laat diens weduwe Plectrudis Karel opsluiten. Hij weet echter een jaar later te ontsnappen en wordt dan door Austrasiers uitgeroepen tot hofmeijer. Er volgt een oorlog tussen de Austrasiërs en het Frankische koninkrijk Neustrië (deel van het huidige Frankrijk). Karel overwint echter, en wordt de onbetwiste machthebber van het Frankische rijk. Zijn militaire kracht heeft hem in de geschiedenisboeken de bijnaam ’De hamer’ ofwel ’Martel’ opgeleverd.
Karel Martel volgt de traditionele politiek die gericht is op verspreiding van Christendom. Hij stuurt zendelingen naar de nieuw veroverde gebieden, waaronder Friesland. Die eerste zendelingen zijn Engelsen, omdat zij Saksisch spreken en derhalve geen taalproblemen ondervinden. Eerst zijn zij in het zuiden actief. De IJsselstreek komt pas met Bonifatius, Willibrord, Lebuïnis en Liudger aan bod. De oorzaak van deze late bekering is dat de zendelingen met de Franken optrekken en derhalve door deSaksen die hier wonen, niet met veel vertrouwen tegemoet worden gezien. Zij heulen immers met de vijand.
Maken de zendelingen op religieus gebied een einde aan de Saksische zelfstandigheid, Karel Martel doet dat op politiek terrein. Karel Martel heeft met de veroveringen van Friesland, Hessen en Thüringen de Saksen omsingeld, zodat zij teruggedreven worden. Hierdoor raken de bewoners van deze streek betrokken bij een reeks veranderingen. Iedere bewoner wordt onderdaan van een gouw en gelovige van een kerk. Tevens worden zij hierdoor deelgenoot van de agrarische revolutie.
Karel Martel heeft ook een belangrijke rol gespeeld bij de bestrijding van de Islam. In 732 vallen de Moslims Spanje binnen. Hij verslaat ze in datzelfde jaar bij Poitiers in een grote veldslag waarbij de moslim leider Abd-ar-Rahman, emir van Spanje, wordt gedood. Hiermee wordt de opmars van de Islam tot staan gebracht. In 739 zijn de Moslims Frankrijk binnengevallen en opgerukt tot aan Lyon. Karel verdrijft ze uit de Rhône valley en dringt ze terug tot het zuiden van de Pyreneeën.
Ondanks het feit dat hij flink heeft bijgedragen aan de bescherming en verspreiding van het Katholieke geloof, is Karel Martel niet bepaald geliefd bij de kerkelijke historici. Hij heeft namelijk veel kerkelijk bezit in beslag genomen om de oorlogentegen de moslims te financieren. Ook weigerde hij de paus te steunen die zijn wereldlijke invloed in midden Italië bedreigd zag door de Longobarden. De Longobarden hadden Karel Martel gesteund in zijn strijd tegen de moslims en hij had weinig zin om deze bondgenoot daarna aan te vallen.
Karel Martel sterft in 741 te Quierzy en wordt opgevolgd door zijn twee zoons, Karloman en Pippijn III "de Korte". Zij zijn nu beide hofmeier.
Bronnen:
De graafschap in de middeleeuwen
Karel Martel
Encarta 96 Encyclopedia
Als zijn vader in 714 overlijdt laat diens weduwe Plectrudis Karel opsluiten. Hij weet echter een jaar later te ontsnappen en wordt dan door Austrasiers uitgeroepen tot hofmeijer. Er volgt een oorlog tussen de Austrasiërs en het Frankische koninkrijk Neustrië (deel van het huidige Frankrijk). Karel overwint echter, en wordt de onbetwiste machthebber van het Frankische rijk. Zijn militaire kracht heeft hem in de geschiedenisboeken de bijnaam ’De hamer’ ofwel ’Martel’ opgeleverd.
Karel Martel volgt de traditionele politiek die gericht is op verspreiding van Christendom. Hij stuurt zendelingen naar de nieuw veroverde gebieden, waaronder Friesland. Die eerste zendelingen zijn Engelsen, omdat zij Saksisch spreken en derhalve geen taalproblemen ondervinden. Eerst zijn zij in het zuiden actief. De IJsselstreek komt pas met Bonifatius, Willibrord, Lebuïnis en Liudger aan bod. De oorzaak van deze late bekering is dat de zendelingen met de Franken optrekken en derhalve door deSaksen die hier wonen, niet met veel vertrouwen tegemoet worden gezien. Zij heulen immers met de vijand.
Maken de zendelingen op religieus gebied een einde aan de Saksische zelfstandigheid, Karel Martel doet dat op politiek terrein. Karel Martel heeft met de veroveringen van Friesland, Hessen en Thüringen de Saksen omsingeld, zodat zij teruggedreven worden. Hierdoor raken de bewoners van deze streek betrokken bij een reeks veranderingen. Iedere bewoner wordt onderdaan van een gouw en gelovige van een kerk. Tevens worden zij hierdoor deelgenoot van de agrarische revolutie.
Karel Martel. Standbeeld in paleis van Versailles (17e eeuw).
Karel Martel heeft ook een belangrijke rol gespeeld bij de bestrijding van de Islam. In 732 vallen de Moslims Spanje binnen. Hij verslaat ze in datzelfde jaar bij Poitiers in een grote veldslag waarbij de moslim leider Abd-ar-Rahman, emir van Spanje, wordt gedood. Hiermee wordt de opmars van de Islam tot staan gebracht. In 739 zijn de Moslims Frankrijk binnengevallen en opgerukt tot aan Lyon. Karel verdrijft ze uit de Rhône valley en dringt ze terug tot het zuiden van de Pyreneeën.
Ondanks het feit dat hij flink heeft bijgedragen aan de bescherming en verspreiding van het Katholieke geloof, is Karel Martel niet bepaald geliefd bij de kerkelijke historici. Hij heeft namelijk veel kerkelijk bezit in beslag genomen om de oorlogentegen de moslims te financieren. Ook weigerde hij de paus te steunen die zijn wereldlijke invloed in midden Italië bedreigd zag door de Longobarden. De Longobarden hadden Karel Martel gesteund in zijn strijd tegen de moslims en hij had weinig zin om deze bondgenoot daarna aan te vallen.
Karel Martel sterft in 741 te Quierzy en wordt opgevolgd door zijn twee zoons, Karloman en Pippijn III "de Korte". Zij zijn nu beide hofmeier.
Graf van Karel Martel in de kathedraal van Saint-Denis (ca. 1260).
Bronnen:
De graafschap in de middeleeuwen
Karel Martel
Encarta 96 Encyclopedia
Hij trouwde met Rotrudis (Chrotrud) Van Trier.
Notitie bij het huwelijk van Karel en Rotrudis: In 725 huwde Karel met Suanahilde. Voor zijn dood verdeelde hij, als ware hij koning, het rijk onder zijn beide zoons.
Kind van (1966255117506) uit onbekende relatie:
I. Bertrada van Laon, geboren omstreeks 720 (zie 983127558753).
Kind van (1966255117510) uit onbekende relatie:
I. Imma (Emma, Emme) (zie 983127558755).
1966255292432 Bernard, geboren omstreeks 797. Hij is overleden op zaterdag 17 april 818, ongeveer 21 jaar oud. Hij is begraven in basiliek van Saint-Ambroise in Milaan.
Notitie: komt, opgevoed in een klooster te Fulda, 812 naar Italië en wordt door zijn grootvader Karel de Grote in opvolging van zijn vader Pippijn in september 813 tot (onder)koning van Italië aangesteld; huldigt Lodewijk de Vrome als keizer 814; wanneer deze hem echter bij de z.g. ‘Ordinatio imperii’ van 817 passeert, komt hij met de groten van zijn rijk in opstand; verslagen geeft hij zich in december van dat jaar over te Châlon-sur-Saône; de rijksvergadering veroordeelt hem te Aken tot de dood; wordt echter door Lodewijk de Vrome ‘begenadigd’ tot het ‘uitsteken van zijn ogen’, welke ‘ingreep’ hij niet overleeft, zodat hij (slechts twee of drie dagen na de ingreep) aan zijn wonden 17.4.8 18 overlijdt
Hij trouwde, ongeveer 17 jaar oud, omstreeks 814 met
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn, geboren omstreeks 815 (zie 983127646216).
Generatie 42 (voorstamouders)
3932510235008 Pippijn II "de Dikke" van Herstal, geboren omstreeks 635. Pippijn is overleden op zondag 16 december 714 in Jupille, ongeveer 79 jaar oud.
Notitie bij Pippijn: Pippijn van Herstal, bijgenaamd ’de dikke’ wordt omstreeks 635 geboren als zoon van Ansegisel en Begga van Landen. De ouders van Pippijn behoren tot de top van de Frankische aristocratie: Ansegisel is de zoon van Bisschop Arnulf van Metz en stamvader van de dynastie der Karolingen, zijn moeder Begga is een dochter van de Austrasische hofmeier Pippijn van Landen. Na de dood van haar man Ansegisel stichtte Begga in 692 het klooster Andenne, waar ze op 17 december 694 (79 jaar oud) overleed. Begga is na haar dood heilig verklaard (feestdag 17 december). Ten onrechte wordt ze vaak gezien als de stichteres van de kloosterorde der Begijnen. De naam "Begijnen" is echter niet afgeleid van "Begga" maar van de beige kleur van de habijten van de nonnen.
Als in 662 Grimoald I, de oom van Pippijn, en diens zoon Childebert III worden vermoord, werpt Pippijn van Herstal zich op als de nieuwe hofmeier van Austrasië. Zijn militaire en politieke macht maken van hem een man die je niet gemakkelijk passeert, dus is de benoeming al snel een feit. Als in 679 de Merovingische koning Dagobert II overlijdt (Pippijn zorgt ervoor dat hij een lans door zijn oog krijgt), wordt Pippijn de machtigste man in het Frankische rijk. Het rijk is dan nog verdeeld in drieën: Austrasië, Neustrië en Bourgondië. In 687 behaalt Pippijn in de slag bij Tertry een grote militaire zege op de hofmeier van Neustrië. Daarna is de macht over het Frankische Rijk weer in handen van één persoon, namelijk Pippijn van Herstal.
Pippijn verbleef in het oosten (Austrasië) en vertrouwde de hogere politieke en kerkelijke functies in het westen toe aan loyale edelen uit de Austrasische aristocratie. Op die manier vestigde hij de hegemonie van de oostelijke, hoofdzakelijk Germaanse gebieden over de andere delen van het Frankische Rijk. Hij kon echter niet beletten dat de hertogen van Beieren en Aquitanië zich in feite als onafhankelijke vorsten gedroegen. In het noorden ondernam hij de verovering van Friesland en slaagde erin dit gewest tot aan de Rijn te onderwerpen. Wat volgde was de bekering van de Friezen. In 690 kwam de monnik Willibrord vanuit Engeland naar het Frankische hof. Pippijn zag het politieke voordeel van het bekeren van de Friezen in: hij zou daardoor, net zoals Clovis dat gedaan had in Gallië, zijn macht kunnen vergroten. Willibrord werd dan ook met open armen ontvangen. Hij kreeg toestemming om het geloof te verkondigen in het pas veroverde Friese gebied. Willibrord mocht zich gaan vestigen in Trecht (Utrecht), Trecht werd hiermee het geestelijke centrum van deze streken. Willibrord werd de eerste bisschop van Utrecht. Hij liet de kerk, die koning Dagobert I gesticht had, herbouwen en liet ook nog een tweede kerk, de St.Salvator kerk bouwen. De twee kerken vormden samen zijn kathedraal.
Pippijn van Herstal overlijdt op 16 december 714 te Jupille aan de Maas. Na zijn dood gaat het Frankische rijk, dat dan geregeerd wordt door Pippijn’s weduwe Plectrudis, door een diepe crisis. De Friese koning Radboud komt in opstand en verovert de gebieden weer terug op de Merovingen. Willibrord vlucht uit Trecht en vestigt zich in Echternach. De Neustriërs komen in opstand tegen de Austrasiërs. Uiteindelijk wordt de orde hersteld door Karel Martel, de onechte zoon van Pippijn van Herstal en zijn concubine Chalpaida (Alpaïs). Karel verovert de gebieden weer terug en Willibrord keert terug naar Trecht waar hij vanaf 716 hulp krijgt bij het bekeringswerk van Bonifatius.
Bronnen:
Encyclopedie van Hollandse heiligen
Kwartierstaat Willem de Veroveraar
Histocasa - Utrecht
Pippijn trouwde (2) met Plectrudis. Als in 662 Grimoald I, de oom van Pippijn, en diens zoon Childebert III worden vermoord, werpt Pippijn van Herstal zich op als de nieuwe hofmeier van Austrasië. Zijn militaire en politieke macht maken van hem een man die je niet gemakkelijk passeert, dus is de benoeming al snel een feit. Als in 679 de Merovingische koning Dagobert II overlijdt (Pippijn zorgt ervoor dat hij een lans door zijn oog krijgt), wordt Pippijn de machtigste man in het Frankische rijk. Het rijk is dan nog verdeeld in drieën: Austrasië, Neustrië en Bourgondië. In 687 behaalt Pippijn in de slag bij Tertry een grote militaire zege op de hofmeier van Neustrië. Daarna is de macht over het Frankische Rijk weer in handen van één persoon, namelijk Pippijn van Herstal.
Pippijn verbleef in het oosten (Austrasië) en vertrouwde de hogere politieke en kerkelijke functies in het westen toe aan loyale edelen uit de Austrasische aristocratie. Op die manier vestigde hij de hegemonie van de oostelijke, hoofdzakelijk Germaanse gebieden over de andere delen van het Frankische Rijk. Hij kon echter niet beletten dat de hertogen van Beieren en Aquitanië zich in feite als onafhankelijke vorsten gedroegen. In het noorden ondernam hij de verovering van Friesland en slaagde erin dit gewest tot aan de Rijn te onderwerpen. Wat volgde was de bekering van de Friezen. In 690 kwam de monnik Willibrord vanuit Engeland naar het Frankische hof. Pippijn zag het politieke voordeel van het bekeren van de Friezen in: hij zou daardoor, net zoals Clovis dat gedaan had in Gallië, zijn macht kunnen vergroten. Willibrord werd dan ook met open armen ontvangen. Hij kreeg toestemming om het geloof te verkondigen in het pas veroverde Friese gebied. Willibrord mocht zich gaan vestigen in Trecht (Utrecht), Trecht werd hiermee het geestelijke centrum van deze streken. Willibrord werd de eerste bisschop van Utrecht. Hij liet de kerk, die koning Dagobert I gesticht had, herbouwen en liet ook nog een tweede kerk, de St.Salvator kerk bouwen. De twee kerken vormden samen zijn kathedraal.
Pippijn van Herstal overlijdt op 16 december 714 te Jupille aan de Maas. Na zijn dood gaat het Frankische rijk, dat dan geregeerd wordt door Pippijn’s weduwe Plectrudis, door een diepe crisis. De Friese koning Radboud komt in opstand en verovert de gebieden weer terug op de Merovingen. Willibrord vlucht uit Trecht en vestigt zich in Echternach. De Neustriërs komen in opstand tegen de Austrasiërs. Uiteindelijk wordt de orde hersteld door Karel Martel, de onechte zoon van Pippijn van Herstal en zijn concubine Chalpaida (Alpaïs). Karel verovert de gebieden weer terug en Willibrord keert terug naar Trecht waar hij vanaf 716 hulp krijgt bij het bekeringswerk van Bonifatius.
Bronnen:
Encyclopedie van Hollandse heiligen
Kwartierstaat Willem de Veroveraar
Histocasa - Utrecht
Hij begon een relatie (1) met
Kind uit deze relatie:
I. Karel Martel, geboren omstreeks 688 (zie 1966255117504).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Rotrudis (Chrotrud) Van Trier (zie 1966255117505).
3932510584864 Pippijn, geboren in 777. Hij is overleden op maandag 8 juli 810 in Milaan, 32 of 33 jaar oud. Hij is begraven in San Zeno Maggiore te Verona.
Notitie: Vergezelde zijn vader naar Italië, alwaar hij werd gedoopt door paus Hadrianus, bij welke gelegenheid zijn naam Karel werd veranderd in Pippijn. Werd te Rome op 15.4.781 tot koning gekroond. Uit zijn verbintenis (voor 796) met Chrothais, zonder twijfel nauw geparenteerd aan Adelhard van Corbië en diens halfbroer Wala
Heerlijkheid:
| koning der Lombarden |
Hij trouwde, ten hoogste 19 jaar oud, vóór 796 met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Bernard, geboren omstreeks 797 (zie 1966255292432).
Generatie 43 (voorstamgrootouders)
7865020470016 Ansegisel, geboren omstreeks 602. Hij is overleden omstreeks 662, ongeveer 60 jaar oud.
Notitie: vermoord rond 662, volgens een andere bron in 685, door Gondoin, een Austrasisch hertog gelieerd aan de concurrerende familie van hofmeier Odo. Ansegisel werd hofmeier en “Major Domus” van Austrasië tijdens de koningen Sigebert II en Childerik II, nadat zijn vader kluizenaar was geworden en zijn schoonvader Pippijn I van Landen was overleden. Zijn macht nam zo toe dat de waardigheid van hofmeier steeds meer als erfelijk binnen zijn familie werd beschouwd. De opvolgers van koning Dagobert I, overleden in 638, waren slechts marionetten in handen van de koninklijke hofmeiers. Ansegisel huwde Begga van Landen, geboren rond 615 te Landen bij Luik, overleden op 17-12-693 te Nijvel. In 691 stichtte zij een klooster te Ardenne nadat zij in Rome was geweest. Na de dood van Ansegisel trok zij zich terug in de door haar moeder gestichtte abdij van Nijvel. Zij werd heilig verklaard en is patrones van de Begijnen, feestdag 17 december. Begga was een dochter van Pippijn I “de Oude” van Landen, geboren rond 585, overleden op 21-02-639, hofmeier van Austrasië (613), tijdens koning Dagobert I hofmeier van het gehele Frankische rijk (629), en Iduberga van Nijvel, geboren in 591, overleden op 08-05-652 te Nijvel, stichtster van de abdij van Nijvel.
Hij trouwde met
7865020470017 Begga van Landen, geboren omstreeks 605 in Landen bij Luik. Begga is overleden op donderdag 17 december 694 in Nijvel, ongeveer 89 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn Ii "de Dikke" van Herstal, geboren omstreeks 635 (zie 3932510235008).
7865021169728 Karel de Grote
Hij trouwde (3), ten hoogste 23 jaar oud, vóór dinsdag 30 april 771 met de ten hoogste 13-jarige
7865021169729 Hildegard (Houdiard) van Vinzgau
Generatie 44 (voorstamovergrootouders)
15730040940032 Arnulf van Metz, geboren op donderdag 13 augustus 582. Arnulf is overleden op woensdag 16 augustus 640 in Habend, 58 jaar oud.
Notitie bij Arnulf: geboren op 13-08-582, overleden op 16-08-640 te Habend, begraven te Remiremond, later bijgezet te Metz. Hij is de oudste voorvader van Karel de Grote in mannelijke lijn die met enige zekerheid bekend is. Het is zeker dat zijn vader Bodogisel heette. De hier boven vermelde Bodogisel is de waarschijnlijkste kandidaat.
Arnulf werd geboren in Austrasië uit een adelijk geslacht en jong naar het hof van de Austrasische koning Theodebert II gestuurd waar hij werd opgevoed door een familielid, hofmeier Gundulf. Hij kreeg er de titel hertog en werd hofmeier, beheerder van het koninklijk domein en lid van de regentschapsraad. In 614 werd hij gekozen tot bisschop van Metz. Ook als bisschop had hij veel invloed op de politieke situatie. Hij nam samen met hofmeier Pippijn I van Landen de leiding bij de opstand van de Austrasische aristocratie tegen Brunhilde, de weduwe van koning Sigibert I, die namens haar kleinzoons Theodebert II en Diederik II een groot deel van het rijk had veroverd. De edelen onder leiding van Arnulf en Pippijn steunden de Neustrische koning Chlotarius II. Brunhinde werd gevangen genomen, achter een paard gebonden en in stukken gescheurd (613). Vanaf dat moment hadden Arnulf en Pippijn de macht in Austrasië feitelijk in handen. Hun verbond bezegelden zij met het huwelijk van hun kinderen Ansegisel en Begga. Chlotarius II werd koning van het hele Frankische rijk, maar op een samenkomst met de edelen te Parijs werden zijn bevoegdheden direct beknot. De autonomie van de kerk en de wereldlijke aristocratie werd uitgeroepen. De koning verplichtte zich om zijn raadslieden uit de kringen der grootgrondbezitters te kiezen. Hier vinden de later zo belangrijke “heerlijke rechten” hun oorsprong. Toen Chlotarius in 623 zijn zoon Dagobert I op de troon van Austrasië installeerde, werd Arnulf belast met diens opleiding en bleef tot 629 de feitelijke macht uitoefenen. In 624 kwamen Arnulf en Pippijn in conflict met de Agilolfingen, die machtsposities innamen in heel West-Europa. Het conflict eindigde met de dood van de AgilolfingerChrodvald.
In 629 trad Arnulf terug en volgde zijn vriend Romarik naar diens kluizenarij in de Vogezen om zich daar te wijden aan de verpleging van melaatsen. Hij verbleef er tot zijn dood. Arnulf werd heilig verklaard. Hij was gehuwd met Oda, dochter van Arnoald, bisschop van Metz (601-611). Zij trad later in een klooster te Trier.
Arnulf werd geboren in Austrasië uit een adelijk geslacht en jong naar het hof van de Austrasische koning Theodebert II gestuurd waar hij werd opgevoed door een familielid, hofmeier Gundulf. Hij kreeg er de titel hertog en werd hofmeier, beheerder van het koninklijk domein en lid van de regentschapsraad. In 614 werd hij gekozen tot bisschop van Metz. Ook als bisschop had hij veel invloed op de politieke situatie. Hij nam samen met hofmeier Pippijn I van Landen de leiding bij de opstand van de Austrasische aristocratie tegen Brunhilde, de weduwe van koning Sigibert I, die namens haar kleinzoons Theodebert II en Diederik II een groot deel van het rijk had veroverd. De edelen onder leiding van Arnulf en Pippijn steunden de Neustrische koning Chlotarius II. Brunhinde werd gevangen genomen, achter een paard gebonden en in stukken gescheurd (613). Vanaf dat moment hadden Arnulf en Pippijn de macht in Austrasië feitelijk in handen. Hun verbond bezegelden zij met het huwelijk van hun kinderen Ansegisel en Begga. Chlotarius II werd koning van het hele Frankische rijk, maar op een samenkomst met de edelen te Parijs werden zijn bevoegdheden direct beknot. De autonomie van de kerk en de wereldlijke aristocratie werd uitgeroepen. De koning verplichtte zich om zijn raadslieden uit de kringen der grootgrondbezitters te kiezen. Hier vinden de later zo belangrijke “heerlijke rechten” hun oorsprong. Toen Chlotarius in 623 zijn zoon Dagobert I op de troon van Austrasië installeerde, werd Arnulf belast met diens opleiding en bleef tot 629 de feitelijke macht uitoefenen. In 624 kwamen Arnulf en Pippijn in conflict met de Agilolfingen, die machtsposities innamen in heel West-Europa. Het conflict eindigde met de dood van de AgilolfingerChrodvald.
In 629 trad Arnulf terug en volgde zijn vriend Romarik naar diens kluizenarij in de Vogezen om zich daar te wijden aan de verpleging van melaatsen. Hij verbleef er tot zijn dood. Arnulf werd heilig verklaard. Hij was gehuwd met Oda, dochter van Arnoald, bisschop van Metz (601-611). Zij trad later in een klooster te Trier.
Hij trouwde, ongeveer 14 jaar oud, omstreeks 596 met
Kind uit dit huwelijk:
I. Ansegisel, geboren omstreeks 602 (zie 7865020470016).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Begga van Landen, geboren omstreeks 605 in Landen bij Luik (zie 7865020470017).
II. Grimoald I Van Landen, geboren omstreeks 615. Hij is overleden in 662 in Parijs (FR), ongeveer 47 jaar oud.
Notitie: Grimoald van Landen wordt omstreeks 615 geboren als zoon van de Austrasische hofmeijer Pippijn van Landen en diens echtgenote de heilige Iduberga. Als zijn vader in 640 overlijdt, volgt Grimoald hem op als hofmeijer van Austrasië. Aanvankelijk houdt het paleis Grimoald op afstand. Ze zijn bang voor zijn fanatisme en zijn zucht naar macht. Grimoald slaagt er echter in om het vertrouwen van de 10-jarige koning Sigibert III te winnen. Bovendien zorgt hij ervoor dat Otton (degene die de zozeer begeerde positie van hofmeijer had gekregen) uit de weg wordt geruimd.
Sigibert is de eerste van de zogenaamde "vadsige koningen". Aanvankelijk laat Grimoald de kind-koning zijn gang gaan. Als snel blijkt dat dit een slecht idee is want Sigibert blijkt niet in staat om een opstand van de Thüringers neer te slaan. Sigibert III is getrouwd met Immachilde van Zwaben maar het koninklijke paar blijft aanvankelijk kinderloos. Grimoald maakt van dit feit handig gebruik door Sigibert zover te krijgen dat hij Grimoald’s eigen zoon adopteert als zijn erfgenaam. Grimoald was zo brutaal geweest om de jongen reeds bij zijn doop de Merovingische koningsnaam "Childebert" mee te geven.
Als in een goedkope stuiverroman, blijkt niet lang daarna koningin Immachilde zwanger te zijn. Zij bevalt in 651 van een zoon, Dagobert II. Als Koning Sigebert III in 656 overlijdt, schuift Grimoald zijn eigen zoon Childebert naar voren als troonopvolger. De 5-jarige zoon van Sigebert laat hij de kruin scheren en door de bisschop van Poitier naar een klooster in Ierland brengen om monnik te worden. Grimoald’s zoon Childebert III wordt inderdaad koning maar dit wordt niet geaccepteerd door de Merovingische koning van Neustrië en Bourgondië. Op zijn bevel worden Grimoald en zijn zoon in 662 in Parijs om het leven gebracht.
Grimoald wordt opgevolgd door zijn neef Pippijn II van Herstal die orde op zaken zal stellen in het Austrasische rijk.
Bronnen:
Les Rois Fainéants
Le fil de l’histoire
Imperium
Sigibert is de eerste van de zogenaamde "vadsige koningen". Aanvankelijk laat Grimoald de kind-koning zijn gang gaan. Als snel blijkt dat dit een slecht idee is want Sigibert blijkt niet in staat om een opstand van de Thüringers neer te slaan. Sigibert III is getrouwd met Immachilde van Zwaben maar het koninklijke paar blijft aanvankelijk kinderloos. Grimoald maakt van dit feit handig gebruik door Sigibert zover te krijgen dat hij Grimoald’s eigen zoon adopteert als zijn erfgenaam. Grimoald was zo brutaal geweest om de jongen reeds bij zijn doop de Merovingische koningsnaam "Childebert" mee te geven.
Als in een goedkope stuiverroman, blijkt niet lang daarna koningin Immachilde zwanger te zijn. Zij bevalt in 651 van een zoon, Dagobert II. Als Koning Sigebert III in 656 overlijdt, schuift Grimoald zijn eigen zoon Childebert naar voren als troonopvolger. De 5-jarige zoon van Sigebert laat hij de kruin scheren en door de bisschop van Poitier naar een klooster in Ierland brengen om monnik te worden. Grimoald’s zoon Childebert III wordt inderdaad koning maar dit wordt niet geaccepteerd door de Merovingische koning van Neustrië en Bourgondië. Op zijn bevel worden Grimoald en zijn zoon in 662 in Parijs om het leven gebracht.
Grimoald wordt opgevolgd door zijn neef Pippijn II van Herstal die orde op zaken zal stellen in het Austrasische rijk.
Bronnen:
Les Rois Fainéants
Le fil de l’histoire
Imperium
Generatie 45 (voorstambetovergrootouders)
31460081880064 Bodogisel, geboren omstreeks 555. Hij is overleden na 589, minstens 34 jaar oud.
Notitie: Bodogisel, een austrasische edelman, broer van hertog Babon, zoon van Mummolin van Soissons, ambassadeur te Byzantium in 589, maakte een stop in Carthago en werd daar door de bevolking omgebracht,
Heerlijkheid:
| gezant te Byzantium vanaf 589 |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf van Metz, geboren op donderdag 13 augustus 582 (zie 15730040940032).
31460081880068 Pippijn I "de Oude" van Landen, geboren omstreeks 585 in Landen bij Luik. Pippijn is overleden op zondag 21 februari 639, ongeveer 54 jaar oud. Hij is begraven in Landen.
Pepijn van Landen en zijn tijdgenoot Remaclus op de façade van het provinciaal paleis te Luik
Notitie bij Pippijn: Pippijn I bijgenaamd "de oude" of "van Landen" wordt omstreeks 580/590 in Landen bij Luik geboren als zoon van de Austrasische hofmeijer Karloman van Haspengouw. Pippijn bracht zijn jeugd door in zijn geboortestreek ver van het Merovingische hof met zijn moorden en intriges. Pippijn van Landen was Heer van Herstal en stond aan het hoofd van een belangrijk geslacht dat aanzienlijke goederen bezat. Het hof van Pippijn was gevestigd te Landen, indertijd een belangrijke stad. Pippijn wordt ook wel de eerste Hertog van Brabant genoemd. Alle Hertogen van Brabant stammen van hem af.
Pippijn vervulde, net als zijn vader, het ambt van hofmeijer in het Frankische deelrijk Austrasië. Hofmeijers waren mensen uit de hoge adel, die het paleis en het vermogen van de koning beheerden. Door de aanhoudende conflicten tussen de Merovingische Koningen onderling, waren de hofmeijers erin geslaagd hun macht aanzienlijk uit te breiden. In 613 weet Pippijn van Landen, samen met de Arnulf, de latere bisschop van Metz, de val van de Austrasische koningin Brunhilde en de aansluiting van Austrasië bij Neustrië te bewerkstelligen.
Formeel is vanaf dat moment Koning Chlotarius II de machthebber maar Pippijn oefent in deze periode een sterke invloed op de rijkspolitiek uit. Zo komt Clotharius in 614 met Pippijn en de Austrasische adel overeen dat de drie delen van het Frankische rijk, Austrasië, Neustrië en Bourgondië, elk een eigen regering zullen krijgen onder leiding van een hofmeijer. Het ambt van hofmeijer wordt bovendien erfelijk. Een belangrijke taak van de hofmeijer bestond uit het beveiligen van de landsgrenzen. In 620 verslaag Pippijn van Landen de Friezen die langs de noordgrens het land waren binnengedrongen. De oostgrens werd met succes verdedigd tegen de Wenden en Slaven die Beieren en Thüringen onveilig maakten.
In 623 dwingen Pippijn van Landen en Arnulf van Metz Clotharius II om zijn dan 12-jarige zoon Dagobert I uit te roepen tot koning van Austrasië. Samen nemen ze de opvoeding van de jonge koning ter hand en staan hem met raad en daad terzijde. Als Dagobert in 629, na het overlijden van zijn vader, koning wordt van vrijwel het gehele Frankische Rijk, vergezelt Pippijn hem naar zijn nieuwe hoofdstad Parijs. De Austrasische adel is het er niet mee eens dat het machtscentrum op deze manier wordt verlegd. Dagobert I werd daarom onder druk gezet om zijn jonge zoon Sigebert tot koning van Austrasië te benoemen wat in 634 metterdaad gebeurt.
Na het overlijden van Dagobert in 639 keert Pippijn van Landen naar Austrasië terug. Hoewel officieel koning Sigebert III daar aan het bewind is, berust het gezag vanaf dat moment in feite bij de hofmeijer. Pippijn van Landen overlijdt omstreeks 640en wordt begraven te Landen (pas vele jaren later wordt zijn graf overgebracht naar Nijvel). Zijn nakomelingen worden - naar hun stamvader Pippijn I - de "Pippiniden" genoemd. Na zijn dood wordt zijn zoon Grimoald I hofmeijer van Austrasië.
Pippijn was getrouwd met Iduberga (Ida), zij stichtte een klooster te Nijvel waarvan hun dochter Gertrudis de abdis werd. Zowel Iduberga als Gertrudis zijn later heilig verklaard. Zijn oudste dochter, Begga, trouwt met Ansegisel de zoon van Arnulf van Metz en stamvader van de dynastie der Karolingen.
Bron: Kwartierstaten Marcel Wissenburg
Pippijn vervulde, net als zijn vader, het ambt van hofmeijer in het Frankische deelrijk Austrasië. Hofmeijers waren mensen uit de hoge adel, die het paleis en het vermogen van de koning beheerden. Door de aanhoudende conflicten tussen de Merovingische Koningen onderling, waren de hofmeijers erin geslaagd hun macht aanzienlijk uit te breiden. In 613 weet Pippijn van Landen, samen met de Arnulf, de latere bisschop van Metz, de val van de Austrasische koningin Brunhilde en de aansluiting van Austrasië bij Neustrië te bewerkstelligen.
Formeel is vanaf dat moment Koning Chlotarius II de machthebber maar Pippijn oefent in deze periode een sterke invloed op de rijkspolitiek uit. Zo komt Clotharius in 614 met Pippijn en de Austrasische adel overeen dat de drie delen van het Frankische rijk, Austrasië, Neustrië en Bourgondië, elk een eigen regering zullen krijgen onder leiding van een hofmeijer. Het ambt van hofmeijer wordt bovendien erfelijk. Een belangrijke taak van de hofmeijer bestond uit het beveiligen van de landsgrenzen. In 620 verslaag Pippijn van Landen de Friezen die langs de noordgrens het land waren binnengedrongen. De oostgrens werd met succes verdedigd tegen de Wenden en Slaven die Beieren en Thüringen onveilig maakten.
In 623 dwingen Pippijn van Landen en Arnulf van Metz Clotharius II om zijn dan 12-jarige zoon Dagobert I uit te roepen tot koning van Austrasië. Samen nemen ze de opvoeding van de jonge koning ter hand en staan hem met raad en daad terzijde. Als Dagobert in 629, na het overlijden van zijn vader, koning wordt van vrijwel het gehele Frankische Rijk, vergezelt Pippijn hem naar zijn nieuwe hoofdstad Parijs. De Austrasische adel is het er niet mee eens dat het machtscentrum op deze manier wordt verlegd. Dagobert I werd daarom onder druk gezet om zijn jonge zoon Sigebert tot koning van Austrasië te benoemen wat in 634 metterdaad gebeurt.
Na het overlijden van Dagobert in 639 keert Pippijn van Landen naar Austrasië terug. Hoewel officieel koning Sigebert III daar aan het bewind is, berust het gezag vanaf dat moment in feite bij de hofmeijer. Pippijn van Landen overlijdt omstreeks 640en wordt begraven te Landen (pas vele jaren later wordt zijn graf overgebracht naar Nijvel). Zijn nakomelingen worden - naar hun stamvader Pippijn I - de "Pippiniden" genoemd. Na zijn dood wordt zijn zoon Grimoald I hofmeijer van Austrasië.
Pippijn was getrouwd met Iduberga (Ida), zij stichtte een klooster te Nijvel waarvan hun dochter Gertrudis de abdis werd. Zowel Iduberga als Gertrudis zijn later heilig verklaard. Zijn oudste dochter, Begga, trouwt met Ansegisel de zoon van Arnulf van Metz en stamvader van de dynastie der Karolingen.
Bron: Kwartierstaten Marcel Wissenburg
Hij trouwde met
31460081880069 Iduberga (Ida) Van Nijvel, geboren omstreeks 591. Zij is overleden op dinsdag 8 mei 652 in Nivelles, ongeveer 61 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn van Landen (zie 15730040940034).
Generatie 46 (voorstamoudouders)
62920163760128 Mummolin der Franken, geboren omstreeks 525. Mummolin is overleden na 566, minstens 41 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Graaf van Soissons, hofmeier van Neustrië vanaf 566 |
Kind van Mummolin uit onbekende relatie:
I. Bodogisel, geboren omstreeks 555 (zie 31460081880064).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn I "de Oude" van Landen, geboren omstreeks 585 in Landen bij Luik (zie 31460081880068).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Iduberga (Ida) Van Nijvel, geboren omstreeks 591 (zie 31460081880069).
Generatie 47 (voorstamoudgrootouders)
125840327520256 Munderic der Franken, geboren omstreeks 500. Munderic is overleden na 532, minstens 32 jaar oud.
Notitie bij Munderic: Munderic, probeerde door een opstand tegen Theuderik I het koninkrijk van zijn familie te herstellen maar werd in 532 door volgelingen van Theuderik vermoord.
Hij trouwde met
Generatie 48 (voorstamoudovergrootouders)
251680655040512 Clodéric (Chloderik) "de Vadermoordenaar" der Franken, geboren omstreeks 480. Clodéric is overleden in 509 in Keulen (D), ongeveer 29 jaar oud (oorzaak: Vermoord).
Notitie bij Clodéric: Cloderic laat zich in 508 tijdens de Frankische veldtocht tegen de Visigoten door Clovis I opstoken om zijn vader Sigebert de Lamme te vermoorden en zelf het koningschap op te eisen. Hij vermoordt zijn vader als die ligt te rusten tijdens de jacht en wordt zelf koning van Ripuarische Franken. Vervolgens wordt hij door agenten van Clovis vermoord. Clovis ontkent betrokkenheid bij de moord op Sigibert en zegt dat de dood van Cloderic zijn terechte straf is, en roept zichzelf uit tot koning van de Ripuarische Franken.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kinderen van Clodéric uit onbekende relatie:
I. Doda de Montfaucon, geboren omstreeks 500.
Notitie bij Doda: Doda, gehuwd met Ferreolus van Rodez, zoon van Tonantius Ferreolus (senator), later abdis van St Pieter te Reims en heilig verklaard.
Doda trouwde met Ferreol van Schelde. Ferreol is geboren omstreeks 489 in Westfalen (D).
II. Munderic der Franken, geboren omstreeks 500 (zie 125840327520256).
Generatie 49 (voorstamoudbetovergrootouders)
503361310081024 Sigernerus I (Sigibert) (Sigernerus I Van Auvergne) der Franken, geboren in 419.
Notitie bij Sigernerus: bijgenaamd "de lamme"
Kind van Sigernerus uit onbekende relatie:
I. Clodéric (Chloderik) "de Vadermoordenaar" der Franken, geboren omstreeks 480 (zie 251680655040512).
Generatie 50 (vooredelouders)
1006722620162048 Clodio (’Met De Lange Haren’) der Franken (Merovenus), geboren in 395 in Westfalen (D). Clodio is overleden omstreeks 448, ongeveer 53 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Salische Franken vanaf ca. 428; koning der Franken in Westfalen (451) |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Merovech der Merovingen, geboren omstreeks 415 in (F). Merovech is overleden in 457, ongeveer 42 jaar oud.
Merovech trouwde met Verica der Franken.
Heerlijkheid:
| stamkoning der Salische Franken (451-458) |
II. Sigernerus I (Sigibert) (Sigernerus I Van Auvergne) der Franken, geboren in 419 (zie 503361310081024).
Generatie 51 (vooredelgrootouders)
2013445240324096 Pharamond der Franken, geboren in 370 in Westfalen (D). Pharamond is overleden omstreeks 429, ongeveer 59 jaar oud.
Heerlijkheid:
| 1e koning (420) van de Salische Franken in Westfalen |
Hij trouwde met
2013445240324097 Argotta der Oost Franken, geboren in 376 in (F).
Heerlijkheid:
| Koningin der Franken |
Kind uit dit huwelijk:
I. Clodio (’Met De Lange Haren’) der Franken (Merovenus), geboren in 395 in Westfalen (D) (zie 1006722620162048).
Generatie 52 (vooredelovergrootouders)
4026890480648192 Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D). Marcomir is overleden in 404, ongeveer 57 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost Franken; koning der Franken (389) |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Pharamond der Franken, geboren in 370 in Westfalen (D) (zie 2013445240324096).
4026890480648194 Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D). Marcomir is overleden in 404, ongeveer 57 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost Franken; koning der Franken (389) |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Argotta der Oost Franken, geboren in 376 in (F) (zie 2013445240324097).
Generatie 53 (vooredelbetovergrootouders)
8053780961296384 Clodius I der Franken, geboren in 324 in (D). Clodius is overleden in 389, 64 of 65 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D) (zie 4026890480648192).
8053780961296388 Clodius I der Franken, geboren in 324 in (D). Clodius is overleden in 389, 64 of 65 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D) (zie 4026890480648194).
Generatie 54 (vooredeloudouders)
16107561922592768 Dagobert II der Franken, geboren omstreeks 300. Dagobert is overleden in 379, ongeveer 79 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken (350) |
Kind van Dagobert uit onbekende relatie:
I. Clodius I der Franken, geboren in 324 in (D) (zie 8053780961296384).
Generatie 55 (vooredeloudgrootouders)
32215123845185536 Genebald I der Franken, geboren in 262. Genebald is overleden in 358, 95 of 96 jaar oud.
Kind van Genebald uit onbekende relatie:
I. Dagobert Ii der Franken, geboren omstreeks 300 (zie 16107561922592768).
Generatie 56 (vooredeloudovergrootouders)
64430247690371072 Dagobert I der Franken, geboren in 230 in (D). Dagobert is overleden in 317, 86 of 87 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning van de Franken (306) |
Kind van Dagobert uit onbekende relatie:
I. Genebald I der Franken, geboren in 262 (zie 32215123845185536).
Generatie 57 (vooredeloudbetovergrootouders)
128860495380742144 Walter der Franken. Walter is overleden in 306.
Keizer Diocletianus
Notitie bij publiceren van Walter: Keizer Diocletianus (284-305) liet opnieuw de rijksgrens herstellen. De Franken mochten zich binnen deze rijksgrens vestigen, op voorwaarde dat zij die - net als de Bataven 300 jaar daarvoor daarvoor - tegen andere Germaanse indringers zouden beschermen en konden zorgen voor een veilige doorvaart van handelsschepen naar Brittannië.
Zij nemen vele gewoonten en gebruiken van de Romeinen over, evenals de taal. Bovendien maken zij kennis met een goed georganiseerde maatschappij. . De Franken hadden hun woongebied inmiddels uitgebreid naar Noord-Gallië., Als "foederati" hadden zij een zeer bescheiden bestaan binnen het Romeinse rijk. Zij waren halfvrij en gebonden aan het gebied dat zij bewoonden. Verscheidene Frankische regimenten worden vermeld in de vroege vijfde eeuw in de Notitia Dignitatum en sommige commandanten van het vierde-eeuwse Romeinse leger waren Frankisch of gedeeltelijk Frankisch van origine. De Frankische stamhoofden werden officieren in het Romeinse leger. Veel Frankische jongens werden door de Romeinen geronseld om te dienen in het Romeinse leger en het rijk tegen de Friese en Saksische zeerovers te verdedigen. Van hun "barbaarse" kameraden namen de Romeinse soldaten allerlei gewoonten over. Zo gingen zij zich kleden in mantels van dierenhuid en barbaarse oorlogskreten slakend, trokken zij ten strijde. Het woord "barbarus" werd zelfs synoniem voor "soldaat".
In deze tijd was er geen sprake van enige Frankische macht. de Frankische koningen werden vernoemd, maar geen van hen leek effectief of voor lang geregeerd te hebben.
In de vierde eeuw na Chr. namen de Franken snel in aantal toe. Van hen in ons land is maar weinig bekend doordat Frankische nederzettingen slechts sporadisch zijn opgegraven. We weten dan ook nauwelijks hoe hun woningen er hebben uitgezien, hoe ze waren ingericht, welke voorwerpen ze gebruikten, kortom hoe de Franken leefden. In het Belgische gebied ontstonden er op den duur verschillende Frankenrijkjes, elk onder hun eigen koning. Hoewel het gebied dat de Franken bewoonden officieel Romeins grondgebied was, maakten de Franken er feitelijk de dienst uit. Wel hielden zij de oude Romeinse instellingen en regels, die zij in hun gebied aantroffen in stand. Zij hadden er doodgewoon niets beters voor in de plaats te stellen. Zo bleven de oude ambtenaren de belastingen binnenhalen.
Zij nemen vele gewoonten en gebruiken van de Romeinen over, evenals de taal. Bovendien maken zij kennis met een goed georganiseerde maatschappij. . De Franken hadden hun woongebied inmiddels uitgebreid naar Noord-Gallië., Als "foederati" hadden zij een zeer bescheiden bestaan binnen het Romeinse rijk. Zij waren halfvrij en gebonden aan het gebied dat zij bewoonden. Verscheidene Frankische regimenten worden vermeld in de vroege vijfde eeuw in de Notitia Dignitatum en sommige commandanten van het vierde-eeuwse Romeinse leger waren Frankisch of gedeeltelijk Frankisch van origine. De Frankische stamhoofden werden officieren in het Romeinse leger. Veel Frankische jongens werden door de Romeinen geronseld om te dienen in het Romeinse leger en het rijk tegen de Friese en Saksische zeerovers te verdedigen. Van hun "barbaarse" kameraden namen de Romeinse soldaten allerlei gewoonten over. Zo gingen zij zich kleden in mantels van dierenhuid en barbaarse oorlogskreten slakend, trokken zij ten strijde. Het woord "barbarus" werd zelfs synoniem voor "soldaat".
In deze tijd was er geen sprake van enige Frankische macht. de Frankische koningen werden vernoemd, maar geen van hen leek effectief of voor lang geregeerd te hebben.
In de vierde eeuw na Chr. namen de Franken snel in aantal toe. Van hen in ons land is maar weinig bekend doordat Frankische nederzettingen slechts sporadisch zijn opgegraven. We weten dan ook nauwelijks hoe hun woningen er hebben uitgezien, hoe ze waren ingericht, welke voorwerpen ze gebruikten, kortom hoe de Franken leefden. In het Belgische gebied ontstonden er op den duur verschillende Frankenrijkjes, elk onder hun eigen koning. Hoewel het gebied dat de Franken bewoonden officieel Romeins grondgebied was, maakten de Franken er feitelijk de dienst uit. Wel hielden zij de oude Romeinse instellingen en regels, die zij in hun gebied aantroffen in stand. Zij hadden er doodgewoon niets beters voor in de plaats te stellen. Zo bleven de oude ambtenaren de belastingen binnenhalen.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (298) |
Kind van Walter uit onbekende relatie:
I. Dagobert I der Franken, geboren in 230 in (D) (zie 64430247690371072).
Generatie 58 (vooredelstamouders)
257720990761484288 Clodius III der Franken, geboren in 264. Clodius is overleden in 298, 33 of 34 jaar oud.
Notitie bij Clodius: Stichtte Orleans in het jaar 275
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (271) |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Walter der Franken (zie 128860495380742144).
Generatie 59 (vooredelstamgrootouders)
515441981522968576 Ratherus der Franken, geboren in 238. Ratherus is overleden in 272, 33 of 34 jaar oud.
Notitie bij Ratherus: Leidde legers naar Italië tot aan Ravenna. Trok plunderend door Aragon.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (253) |
Kind van Ratherus uit onbekende relatie:
I. Clodius Iii der Franken, geboren in 264 (zie 257720990761484288).
Generatie 60 (vooredelstamovergrootouders)
1030883963045937152 Childeric der Franken, geboren in 212. Childeric is overleden in 253, 40 of 41 jaar oud.
Notitie bij Childeric: Bouwde de burg Hildeburg aan de Rijn
Heerlijkheid:
| koning der Franken (213) |
Kind van Childeric uit onbekende relatie:
I. Ratherus der Franken, geboren in 238 (zie 515441981522968576).
Generatie 61 (vooredelstambetovergrootouders)
2061767926091874304 Sunno (Huano) der Franken, geboren omstreeks 137 in Austrasië (F). Sunno is overleden in 213, ongeveer 76 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (185) |
Kind van Sunno uit onbekende relatie:
I. Childeric der Franken, geboren in 212 (zie 1030883963045937152).
Generatie 62 (vooredelstamoudouders)
4123535852183748608 Farabert der Franken, geboren omstreeks 122 in Austrasië (F). Farabert is overleden in 186, ongeveer 64 jaar oud.
Notitie bij Farabert: hernieuwde het bondgenootschap met de Germanen
Heerlijkheid:
| koning der Franken (165) |
Kind van Farabert uit onbekende relatie:
I. Sunno (Huano) der Franken, geboren omstreeks 137 in Austrasië (F) (zie 2061767926091874304).
Generatie 63 (vooredelstamoudgrootouders)
8247071704367497216 Chlodomir Iv der Franken, geboren in 104. Chlodomir is overleden in 166, 61 of 62 jaar oud.
Notitie bij Chlodomir: Bouwde Marburg in Hesse
Heerlijkheid:
| koning der Franken (148) |
Kind van Chlodomir uit onbekende relatie:
I. Farabert der Franken, geboren omstreeks 122 in Austrasië (F) (zie 4123535852183748608).
Generatie 64 (vooredelstamoudovergrootouders)
16494143408734994432 Marcomir Iv der Franken, geboren na 91. Marcomir is overleden in 149, ten hoogste 58 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Chlodomir Iv der Franken, geboren in 104 (zie 8247071704367497216).
Generatie 65 (vooredelstamoudbetovergrootouders)
32988286817469988864 Odomir der Franken, geboren na 76. Odomir is overleden in 128, ten hoogste 52 jaar oud.
Notitie bij Odomir: sloot een vredesverdrag met de Romeinen en Goten
Kind van Odomir uit onbekende relatie:
I. Marcomir Iv der Franken, geboren na 91 (zie 16494143408734994432).
Generatie 66 (aartsouders)
65976573634939977728 Richemer der Franken, geboren na 59. Richemer is overleden in 114, ten hoogste 55 jaar oud.
Notitie bij Richemer: zette de oorlogen tegen de Romeinen en Goten verder. Stichtte Brandenburg
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Richemer uit onbekende relatie:
I. Odomir der Franken, geboren na 76 (zie 32988286817469988864).
Generatie 67 (aartsgrootouders)
131953147269879955456 Ratherius der Franken. Ratherius is overleden vóór 90. Hij is begraven in Rotterdam.
Notitie bij Ratherius: ratificeerde een verdrag met de Germanen en Saksen. Volgens een oude legende bouwde hij in 90 Rotterdam en werd daar begraven
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Ratherius uit onbekende relatie:
I. Richemer der Franken, geboren na 59 (zie 65976573634939977728).
Generatie 68 (aartsovergrootouders)
263906294539759910912 Antenor III der West Franken, geboren omstreeks 25. Antenor is overleden omstreeks 69, ongeveer 44 jaar oud.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
I. Ratherius der Franken (zie 131953147269879955456).
Generatie 69 (aartsbetovergrootouders)
527812589079519821824 Clodomir I der West Franken, geboren omstreeks 3. Clodomir is overleden in maart 63, ongeveer 60 jaar oud.
Notitie bij Clodomir: verdreef de legioen van keizer Nero uit Metz en Trier
Heerlijkheid:
| Koning van de West-Franken |
Kind van Clodomir uit onbekende relatie:
I. Antenor Iii der West Franken, geboren omstreeks 25 (zie 263906294539759910912).
Generatie 70 (aartsoudouders)
1055625178159039643648 Marcomir der West Franken, geboren in 14 v.Chr. Marcomir is overleden omstreeks 50, ongeveer 63 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning der West-Franken |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Clodomir I der West Franken, geboren omstreeks 3 (zie 527812589079519821824).
Generatie 71 (aartsoudgrootouders)
Generatie 72 (aartsoudovergrootouders)
4222500712636158574592 Francus der Franken, geboren in 57 v.Chr. Francus is overleden in 10 v.Chr., 46 of 47 jaar oud.
Notitie bij Francus: Veranderde de stamnaam van Sicambris naar Francis
Hij leidde een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Sloot een permanent verbond met de Germaanse vorsten.
Hij leidde een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Sloot een permanent verbond met de Germaanse vorsten.
Heerlijkheid:
| eerste koning der Franken |
Kind van Francus uit onbekende relatie:
I. Clodius Ii (Ook: Clodine En Clogio) der Franken, geboren in 37 v.Chr. (zie 2111250356318079287296).
Generatie 73 (aartsoudbetovergrootouders)
8445001425272317149184 Antharius van Sicambri, geboren in 77 v.Chr. Antharius is overleden in 37 v.Chr., 39 of 40 jaar oud.
Notitie bij Antharius: Weerstond de invallen van Julius Caesar.
Heerlijkheid:
| laatste Koning van Sicamber |
Kind van Antharius uit onbekende relatie:
I. Francus der Franken, geboren in 57 v.Chr. (zie 4222500712636158574592).
Generatie 74 (aartsstamouders)
16890002850544634298368 Cassander van Sicambri. Cassander is overleden in 74 v.Chr.
Notitie bij Cassander: Sloot een militair verbond met koning Hamecus van Thuringen en koning Arabius van Saksen.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Cassander uit onbekende relatie:
I. Antharius van Sicambri, geboren in 77 v.Chr. (zie 8445001425272317149184).
Generatie 75 (aartsstamgrootouders)
33780005701089268596736 Merodachus (Ook: Mercodochus) van Sicambri. Merodachus is overleden in 94 v.Chr.
Notitie bij Merodachus: Leidde een leger van 22.000 man tegen Romeinse centra in Italië en onderwierp Bohemen
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Merodachus uit onbekende relatie:
I. Cassander van Sicambri (zie 16890002850544634298368).
Generatie 76 (aartsstamovergrootouders)
67560011402178537193472 Chlodomir Ii van Sicambri. Chlodomir is overleden in 122 v.Chr.
Notitie bij Chlodomir: de Galliërs schonden het verdrag maar werden teruggeslagen
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Chlodomir uit onbekende relatie:
I. Merodachus (Ook: Mercodochus) van Sicambri (zie 33780005701089268596736).
Generatie 77 (aartsstambetovergrootouders)
135120022804357074386944 Antenor Ii van Sicambri, geboren in 190 v.Chr. Antenor is overleden in 143 v.Chr., 46 of 47 jaar oud.
Notitie bij Antenor: Sloot een vredesverdrag met de Galliërs
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
I. Chlodomir Ii van Sicambri (zie 67560011402178537193472).
Generatie 78 (aartsstamoudouders)
270240045608714148773888 Clodius I van Sicambri, geboren in 215 v.Chr. Clodius is overleden in 159 v.Chr., 55 of 56 jaar oud.
Notitie bij Clodius: Weerstond de Romeinen en Galliers
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Antenor Ii van Sicambri, geboren in 190 v.Chr. (zie 135120022804357074386944).
Generatie 79 (aartsstamoudgrootouders)
540480091217428297547776 Marcomir Ii van Sicambri, geboren in 235 v.Chr. Marcomir is overleden in 170 v.Chr., 64 of 65 jaar oud.
Notitie bij Marcomir: Verslaat Romeinen, Galliers en Goten. Stelt de handelingen der Galliersop rijm.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Clodius I van Sicambri, geboren in 215 v.Chr. (zie 270240045608714148773888).
Generatie 80 (aartsstamoudovergrootouders)
1080960182434856595095552 Niconar van Sicambri, geboren in 255 v.Chr. Niconar is overleden in 200 v.Chr., 54 of 55 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Marcomir Ii van Sicambri, geboren in 235 v.Chr. (zie 540480091217428297547776).
Generatie 81 (aartsstamoudbetovergrootouders)
2161920364869713190191104 Chlodomir I van Sicambri.
Notitie bij Chlodomir: Sicambrie ook geschreven als Sicambri. Sicambrie was Nederland rond en vooral boven de Maas en Rijn.
Was waarschijnlijk een Salische Frank.
Sloot zich aan bij de Saksen en Thuringers tegen de Galliërs
Er is bijna niets op schrift gesteld over de West-Franken, de Merovingen en hun voorouders. Er bestaat nog een enkel kerkelijk geschrift en gelukkig zijn daar de boeken en rapporten van de Romeinse veldheren.
Het is inderdaad Julius Ceasar (100 BC- 44BC) die uw voorouders in zijn Commentarii de Bello Gallico (omgeveer 55BC) beschrijft:
’Er vond een slag plaats bij de splitsing van de Rijn en de Maas in het land van de Menapi met de Tencteri en de Usipetes. Toen deze stammen werden omsingeld ontsnapte hun cavallerie. Deze vond bescherming ten Noorden van de rivier (Rijn) bij de Sicambri.
Zij waren oorspronkelijk Germanen
wonend in het gebied van de Lage Landen, rondom de bewoonbare, vruchtbaarste rivieroevers van Rijn, Maas en Merwede.
Zij waren hoofdzakelijk van Germaans-Keltische afkomst.
Claudius Ptolemeus (90AD – c.168AD) lokaliseerde in zijn ’Geography’ de Sicambri samen met de Bructeri Minores in het noordelijkste deel van de Rijn, ten zuiden van de Friezen.
Toen Cesar de Eburones versloeg nodigde hij de Sicambri uit om hun verwoesting compleet te maken. Zij namen vee, slaven en andere plunder mee.
Cesar uit zijn bewondering voor de Sicambri door op te merken: ’deze mensen zijn geboren soldaten en plunderaars. Geen moeras of laag water gebied is in staat om ze tegen te houden.’
Zijn woorden werden bewaarheid toen de Sicambri zich tegen de Romeinen keerden en het achtergebleven gedeelte van het Romeinse leger zodanig afslachtten dat de trotse Romeinen zich moesten terug trekken naar Atuatuca (Tongres, Belgisch Limburg.)
In 1 BC organiseerde de leider van de Sicambri Melo een overval op een Romeins leger onder het commando van Marcus Lollius, dat totaal werd verslagen, waardoor het Romeinse keizerrijk gedwongen was om de Germaanse oorlogen te beginnen. Later voegden de Sicambri onder Deudorix, zoon van Baetorix, broer van Melo, zich bij de rebellie van Arminius met wie ze drie Romeinse legioenen van Publius Quinctilius Varus bijna geheel verwoestten.
Een deel van de stam der Sicambri werd in 11BC door Nero Claudius Drusus gedwongen om naar het lagere gedeelte van de Rijn te verhuizen, waar ze onderdeel werden van de Tungri, voordat ze Franken werden genoemd.
Martialis (40AD-103AD) schreef in zijn Liber De Spectaculis over de Sicambri, die tijdens de regering van Titus of Domitianus de spelen in het Collosseum bezochten: ’ze hebben hun haar in knotten gedraaid.’
Hoe de Sicambri Salische Franken werden genoemd en omgekeerd.
Het is waarschijnlijk dat de Sicambri Salii werden genoemd in een Romeinse panegyriek.
Een panegyriek (Oudgrieks: pa?????????) is een formele publieke toespraak uitgesproken ter meerdere eer en glorie van personen die is gespeend van elke kritiek.
Het collegium Salii was een zeer oud priestercollege van twaalf priesters uit Rome, die krijgsdansen uitvoerden ter ere van Mars. Dit college was buitengewoon exclusief. Het is niet helemaal bekend wanneer de Sicambri Salii werden genoemd.
De bijnaam Salii was dus een complimenteuze naam voor de Sicambri. Sinds het begin van de 1e eeuw als men verwees naar de Salii, dan verwees men specifiek naar de krijgshaftige volksgroep de Sicambri. In de volksmond werden het de ’Salische Franken’.
Omgekeerd was het zo dat de naam Sicambri ook als erenaam werd gebruikt. Toen Clovis I (±466AD-511AD) werd gedoopt (omstreeks 500AD) door St.Remy (Remigius) zei hij:"Buig dan nu je hoofd, trotse Sicamber...’
De West-Frankische koningen:
Francus der West-Franken (57BC-1AD) Hij is een mythisch figuur. Priam van Troie (350BC) zou zijn voorvader zijn, derhalve gaat er een lijn volgens beweringen naar de Oude Grieken. De vrouw van Priam zou Cambria heten. Er is helaas geen plausibele verklaring voor de naam Sicamber te vinden. Eeuwen later werd geclaimd dat het een Germaanse hoofdstad was maar de bewijzen zijn daarvoor niet te vinden. Francus’ koningschap veranderde de stamnaam van Sicambri naar Franci. Volgens de overleveringleidde hij een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Er zijn echter geen Romeinse bronnen die dit qua aantal en feit vermelden. Het lijkt ook wel erg overdreven, 300.000 man, het West-Frankisch gebied was omstreeks het begin van de jaartelling dun bevolkt.
Francus werd opgevolgd door Marcomir III (14BC-50AD).
Zijn zoon Clodomir I (3AD tot 63AD) zou mogelijk de bruidegom van Jezus’ dochter Sarah (15AD-?) zijn geweest.
Hun zoon of dochter Antenor III leefde van ongeveer 27AD tot 69AD.
Het mag duidelijk zijn dat u trots kunt zijn op uw voorouders: de Sicambri en later de Salische Franken. Zij waren een trots en krijgshaftig volk, meer bewonderd dan verguisd door de Romeinen. Aan hun koningschap kwam pas in 751 een eind. Maar de Pepiniden (lijn van de Pepijns 580-714) en de Karolingen (689-814) haalden hun wortels ook uit deze Frankische geslachtslijn.
Was waarschijnlijk een Salische Frank.
Sloot zich aan bij de Saksen en Thuringers tegen de Galliërs
Er is bijna niets op schrift gesteld over de West-Franken, de Merovingen en hun voorouders. Er bestaat nog een enkel kerkelijk geschrift en gelukkig zijn daar de boeken en rapporten van de Romeinse veldheren.
Het is inderdaad Julius Ceasar (100 BC- 44BC) die uw voorouders in zijn Commentarii de Bello Gallico (omgeveer 55BC) beschrijft:
’Er vond een slag plaats bij de splitsing van de Rijn en de Maas in het land van de Menapi met de Tencteri en de Usipetes. Toen deze stammen werden omsingeld ontsnapte hun cavallerie. Deze vond bescherming ten Noorden van de rivier (Rijn) bij de Sicambri.
Zij waren oorspronkelijk Germanen
wonend in het gebied van de Lage Landen, rondom de bewoonbare, vruchtbaarste rivieroevers van Rijn, Maas en Merwede.
Zij waren hoofdzakelijk van Germaans-Keltische afkomst.
Claudius Ptolemeus (90AD – c.168AD) lokaliseerde in zijn ’Geography’ de Sicambri samen met de Bructeri Minores in het noordelijkste deel van de Rijn, ten zuiden van de Friezen.
Toen Cesar de Eburones versloeg nodigde hij de Sicambri uit om hun verwoesting compleet te maken. Zij namen vee, slaven en andere plunder mee.
Cesar uit zijn bewondering voor de Sicambri door op te merken: ’deze mensen zijn geboren soldaten en plunderaars. Geen moeras of laag water gebied is in staat om ze tegen te houden.’
Zijn woorden werden bewaarheid toen de Sicambri zich tegen de Romeinen keerden en het achtergebleven gedeelte van het Romeinse leger zodanig afslachtten dat de trotse Romeinen zich moesten terug trekken naar Atuatuca (Tongres, Belgisch Limburg.)
In 1 BC organiseerde de leider van de Sicambri Melo een overval op een Romeins leger onder het commando van Marcus Lollius, dat totaal werd verslagen, waardoor het Romeinse keizerrijk gedwongen was om de Germaanse oorlogen te beginnen. Later voegden de Sicambri onder Deudorix, zoon van Baetorix, broer van Melo, zich bij de rebellie van Arminius met wie ze drie Romeinse legioenen van Publius Quinctilius Varus bijna geheel verwoestten.
Een deel van de stam der Sicambri werd in 11BC door Nero Claudius Drusus gedwongen om naar het lagere gedeelte van de Rijn te verhuizen, waar ze onderdeel werden van de Tungri, voordat ze Franken werden genoemd.
Martialis (40AD-103AD) schreef in zijn Liber De Spectaculis over de Sicambri, die tijdens de regering van Titus of Domitianus de spelen in het Collosseum bezochten: ’ze hebben hun haar in knotten gedraaid.’
Hoe de Sicambri Salische Franken werden genoemd en omgekeerd.
Het is waarschijnlijk dat de Sicambri Salii werden genoemd in een Romeinse panegyriek.
Een panegyriek (Oudgrieks: pa?????????) is een formele publieke toespraak uitgesproken ter meerdere eer en glorie van personen die is gespeend van elke kritiek.
Het collegium Salii was een zeer oud priestercollege van twaalf priesters uit Rome, die krijgsdansen uitvoerden ter ere van Mars. Dit college was buitengewoon exclusief. Het is niet helemaal bekend wanneer de Sicambri Salii werden genoemd.
De bijnaam Salii was dus een complimenteuze naam voor de Sicambri. Sinds het begin van de 1e eeuw als men verwees naar de Salii, dan verwees men specifiek naar de krijgshaftige volksgroep de Sicambri. In de volksmond werden het de ’Salische Franken’.
Omgekeerd was het zo dat de naam Sicambri ook als erenaam werd gebruikt. Toen Clovis I (±466AD-511AD) werd gedoopt (omstreeks 500AD) door St.Remy (Remigius) zei hij:"Buig dan nu je hoofd, trotse Sicamber...’
De West-Frankische koningen:
Francus der West-Franken (57BC-1AD) Hij is een mythisch figuur. Priam van Troie (350BC) zou zijn voorvader zijn, derhalve gaat er een lijn volgens beweringen naar de Oude Grieken. De vrouw van Priam zou Cambria heten. Er is helaas geen plausibele verklaring voor de naam Sicamber te vinden. Eeuwen later werd geclaimd dat het een Germaanse hoofdstad was maar de bewijzen zijn daarvoor niet te vinden. Francus’ koningschap veranderde de stamnaam van Sicambri naar Franci. Volgens de overleveringleidde hij een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Er zijn echter geen Romeinse bronnen die dit qua aantal en feit vermelden. Het lijkt ook wel erg overdreven, 300.000 man, het West-Frankisch gebied was omstreeks het begin van de jaartelling dun bevolkt.
Francus werd opgevolgd door Marcomir III (14BC-50AD).
Zijn zoon Clodomir I (3AD tot 63AD) zou mogelijk de bruidegom van Jezus’ dochter Sarah (15AD-?) zijn geweest.
Hun zoon of dochter Antenor III leefde van ongeveer 27AD tot 69AD.
Het mag duidelijk zijn dat u trots kunt zijn op uw voorouders: de Sicambri en later de Salische Franken. Zij waren een trots en krijgshaftig volk, meer bewonderd dan verguisd door de Romeinen. Aan hun koningschap kwam pas in 751 een eind. Maar de Pepiniden (lijn van de Pepijns 580-714) en de Karolingen (689-814) haalden hun wortels ook uit deze Frankische geslachtslijn.
Hij trouwde met
2161920364869713190191105 Sedanus, geboren in 275 v.Chr. Sedanus is overleden in 225 v.Chr., 49 of 50 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Niconar van Sicambri, geboren in 255 v.Chr. (zie 1080960182434856595095552).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten